ดั่งแสงอรุโณทัย

บทนำ

…สายฝนพรำๆ บวกกับอากาศตอนนี้ช่างหนาวเย็น ทั้งเหน็บหนาวอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก
เหมือนร่างกายขาดแม้กระทั้งเรี่ยวแรงจะเดิน ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกนี้เริ่มมีมาตั้งแต่เมื่อไหร่
นี่ก็ผ่านมา 10 ปีแล้วนะ 10 ปีที่ต้องใช้ชีวิตเพียงลำพัง หลังจากที่แม่บังเกิดเกล้า
ผู้ที่เป็นทุกๆสิ่งในชีวิตได้ลาจากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืน
ทิ้งให้เด็กสาวที่ตอนนี้เริ่มเข้าสู่วัยสาว สวยสะพรั่งส่งกลิ่นหอมดึงดูดเหล่าแมลงตัวผู้ให้มาแวะเวียนอย่างไม่ขาดสาย
แต่ทว่ากลับไม่ได้ทำให้ใจของหญิงสาวมีชีวิตชีวาขึ้นเลย เธอเหมือนหมดอาลัยตายอยากในชีวิต
เหมือนคนที่ไร้ความรู้สึก ไร้ซึ่งหัวใจไม่สนใจแม้แต่สิ่งรอบข้าง อาจจะเป็นเพราะเธอสูญเสียสิ่งที่มีค่ายิ่งในชีวิต
เคราะห์ซ้ำกรรมซัด พ่อแท้ๆก็ดันไปมีครอบครัวใหม่ตั้งแต่แม่แท้ๆละจากโลกไปได้ไม่เพียงกี่วันสร้างรอยแผลลึกไว้ในจิตใจของหญิงสาวยิ่งนัก
ความรัก ความอบอุ่นในอดีตกลับหายไปเพียงชั่วข้ามคืน พ่อแท้ๆก็ไม่รับอุปการะเลี้ยงดูไม่แม้แต่ใยดีเธอเลยด้วยซ้ำ
เธอได้แต่เฝ้าถามตัวเองว่าเธอทำผิดอะไรนักหนา ทำไมทุกคนถึงได้ทิ้งเธอไปหมดทิ้งไว้ให้เธอต้องผจญเคราะห์กรรมเพียงลำพังคนเดียว
แต่ทว่าโชคชะตาก็ไม่ได้ลำเอียงกับเธอเสมอไปนัก กลับส่งครอบครัวใหม่ที่มารับอุปการะเด็กกำพร้าคนนี้มา
เลี้ยงดูอุ้มชูดูแลเธอ แต่ก็หาใช่คนอื่นไกลที่ไหนก็เป็นคุณป้าแท้ๆของเธอนั่นเอง อาจจะด้วยความสงสารหรือเวทนา
หรือจุดประสงค์อื่นใดกันแน่หารู้ได้ไม่ แต่เธอก็ยินยอมพร้อมใจย้ายเข้ามาอยู่กับครอบครัวใหม่ซึ่งไม่คุ้นชิน
ก็ยังดีเสียกว่าต้องร่อนแร่พเนจรนอนตามข้างถนน
หรืออาศัยวัดนอนซึ่งนั่นก็คงจะไม่ดีนักสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆบอบบางอย่างเธอ
แต่ใครจะรู้ว่าฟ้าเบื้องบนกลับส่งบททดสอบ ให้เธอต้องฝ่าฝันอีกนานาประการ