ย้อนกลับไปเมื่อเดือนมิถุนายนปีที่แล้ว(2559) ได้คุยกัยคนคนนึงเขาเป็นเพื่อนสมัยประถม
ไม่เจอกันเลยตั้งแต่เขาย้ายโรงเรียน จนได้กลับมาคุยกันอีกครั้งตอนเราเข้สปีหนึ่ง
เราเริ่มความสัมพันธ์ด้วยคำว่าเพื่อน จำได้ว่าตอนนั้นคุยกันทุกวัน ด้วยประโยคเดิมๆซ้ำๆ
วันนี้เจออะไรมาก็จะมาแชร์กัน กับข้าวที่กิน เพลงที่ฟัง กิจวัตรประวันที่ไปเจอมา
จนวันนึงบทสนทนาเริ่มไม่ใช่แค่เพื่อนแล้ว มันมีความเป็นห่วง ความเอาใจใส่ ความถล้ำลึก
จนเราเองก็อดที่จะคิดไปไกลไม่ได้
เราคุยกันมาจนจะปีนึงแล้ว ถ้าไม่รวมที่เลิกคุยกันไป สุดท้ายก็ดึงกันกลับมา แต่ไม่มีความชัดเจนใดๆเลย
เคยเลิกคุยไปเพราะวันนึงเขาไม่เหมือนเดิม ที่คุยกันทุกวันหลังๆเริ่มอ่านไม่ตอบ
บางครั้งก็ชวนคุยเยอะมาก บางวันก็เงียบหายไปเลย บางครั้งก็ทำเหมือนสำคัญ
บางครั้งก็เย็นชาใส่ เราเคยตัดใจหลายครั้งแต่สุดท้ายก็กลับไปเจ็บแบบเดิม มีคนเข้ามานะ
แต่กลับรู้สึกกับเขามากจนไม่เหลือความรู้สึกให้ใครเลย เขามีอะไรหลายๆอย่างที่เข้ากับเรา
ก็ยังไม่เจอใครที่คุยแล้วสบายใจเท่าเขา แต่มันเหมือนยิ่งอยู่กำลังใจตัวเองยิ่งหาย เรายิ่งถล้ำลึก
แต่เขากลับเฉยๆ บางวันก็ร้องไห้เวลาเห็นใครมาคุยกับเขา แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะระหว่างเรา
มันไม่ชัดเจนมาตั้งแต่แรกแล้ว เอาจริงๆอยากเดินออกมานะ แต่ทนความคิดถึงตัวเองไม่ไหว
เราควรเริ่มหนุดคงามสัมพันธ์นี้ยังไงดี