เราเป็นเพื่อนกัน
เราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน
เราไม่ได้แสดงออกว่าเราสนิทกันมาก แต่เรารู้กัน
เรารู้สึกดีกับเขา แต่เราก็ไม่ได้อยากเป็นแฟนกับเขา และเราก็คิดว่าเราไม่ได้ชอบเขา แต่มันรู้สึกดีแบบบอกไม่ถูก
ทุกครั้งที่เรากับเขาทะเลาะกัน ไม่นานเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ถ้าไม่มีเขาเรารู้สึกขาด..
เรารู้สึกไม่อยากมีแฟนเลย เพียงแค่เหตุผลที่ว่า เรายังไม่เจอคนที่เป็นแบบนี้ แบบที่เขาเป็น
จนวันนี้..
เขามีผู้ชายเข้ามาในชีวิต แล้วทั้งสองคนก็ดูเข้ากันดีมาก เขาน่าจะพอใจ
เขาอาจจะยังไม่ใช้คำว่าแฟนในสถานะความสัมพันธ์ของเขา แต่เขากับผู้ชายคนนั้นก็มีความสัมพันธ์ที่ชัดเจน
ชัดเจนที่ใคร ๆ ก็รู้ดี ว่าทั้งสองคนรู้สึกดีมาก ๆ ต่อกัน
เราเข้าใจในเรื่องนี้ ตามธรรมชาติของผู้หญิงก็ต้องคู่กับผู้ชาย เขาก็ชอบผู้ชาย
ความใกล้ชิดและความเอาใจใส่ของผู้ชายถึงจะออกมาในรูปแบบพี่ดูแลน้อง
แต่ความสัมพันธ์แบบนี้แหละ ที่ต่อไปในอนาคตก็อาจจะกลายเป็นอะไรที่มากกว่านั้น
เรารู้ว่าเราควรจะต้องทำตัวยังไง เราเป็นเพื่อนคนนึง ที่ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาให้ความสำคัญกับเราในระดับไหน?
เพื่อนสนิท? เพื่อนสมัยมัธยม? หรืออาจจะเป็นแค่คนรู้จัก?
สำหรับเรา เราไม่ได้อยากให้เขามองว่าเราคาดหวังในตัวเขา ไว้ใจเขามากที่สุด เพราะเราผิดหวังกับเขามาบ่อยมาก เขาโกหกเรา
เราเลยไม่ได้คาดหวังในตัวเขา และไม่ได้ไว้ใจเขามากที่สุด อย่างที่เขาอาจจะเคยคิด เราแค่อยากให้เขารู้ว่าเขาสำคัญกับเรา
เรายังสับสนอยู่ว่ามันคือความรู้สึกอะไร? แต่มันรู้สึกแย่ แย่พอ ๆ กับเวลาทะเลาะกับคนในครอบครัว
อกหัก? เราก็เคยมีแฟน ตอนที่อกหักเรื่องแฟนไม่แย่เท่านี้เลย
เหมือนโดนโกหก? อะไรประมาณนี้มั้ง แต่การที่เขาโกหกมันก็แสดงให้เห็นว่า เขาไม่อยากให้เรารู้ นี่อาจจะเป็นจุดนึงที่บอกว่าเราไม่ได้สำคัญอะไรกับเขาเลย
แต่เราก็รู้ ว่าความจริงมันคืออะไร เราได้ยินมา เจอมากับตัวเอง เรารู้ว่าเขาเป็นอะไรกัน
มันชัดเจน จนเราก็รู้สึกว่าเขาไม่เหมือนเดิมแล้ว
ไม่เหมือนเดิมในทางที่แย่ลง แย่ลงเพราะ จากที่เราเคยรู้เขา กลายเป็นเราไม่รู้อะไรเลย
เรารู้สึกเบื่อเหน่าย เซ็ง ๆ ไม่อยากพบเจอใคร แม้กระทั่งเพื่อน
หลายคนบอกว่าเราไม่เหมือนเดิม เหมือนทุกวันนี้เรากำลังฝืนให้ตัวเองมีความสุข
เราควรทำยังไงดี?
ยังจะคุยกับเขาต่ออยู่มั้ย? ปกติเราคุยกับเขาบ่อยจนเหมือนกลายเป็นกิจวัตรของเรา
หรือเรา.. ไม่ควรไปยุ่งกับเขาอีก?

**หนักจนต้องยืมกท.เพื่อนมาระบาย**