คือผมพอเข้าใจนะครับว่า คนที่พูดคำหยาบติดปาก พูดคำด่าคำ ผสมคำหยาบมาในคำพูดได้ทุกเรื่องทุกอารมณ์ทุกสถานการณ์ บางคนเขามองตัวเองว่าเป็นคนตรงไปตรงมา จริงใจ ไม่ดัดจริต ฯลฯ  หรือบางคนก็ว่า เป็นคำที่แสดงถึงวามเป็นกันเอง สนิทสนม อะไรก็ว่าไปตามแต่ท่านจะคิด

แต่ที่ผมไม่เข้าใจก็คือ ทำไมหลายๆ คนที่ติดคำพูดพวกนี้  มีจำนวนมากที่ใช้คำพูดเหล่านี้กับคนที่เพิ่งรู้จัก กับคนที่คุณยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นคนอย่างไร เช่น

- บางคนเป็นพนักงานขาย เจอหน้าลูกค้า พยายามทำตัวเป็นคนจริงใจ เจอกันห้านาทีแรกปล่อยสัตว์เลื้อยคลานไปแล้วห้าหกตัว
- บางคนเจอเพื่อนของเพื่อน ยังไม่สนิทกันเลย ยังไม่รู้นิสัยกันเลย ปล่อยอวัยวะมาในคำพูดเล่าเรื่องทั่วๆ ไป ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เลยว่า ปกติของคนคนนั้นที่เราเพิ่งเจอ เขาอาจจะไม่ได้พูดคำหยาบจนเป็นนิสัยก็ได้
- เคยได้ยินกับหูเลย มีเพื่อนของเพื่อนมาขอความรู้จากผู้รู้  เริ่มต้นพูดประมาณนี้ครับ "พี่ช่วยแนะนำผมหน่อย ความรู้ผมเรื่องนี้แ-่งอย่างโง่เลย ไม่รู้เป็นเ-ี้ยอะไรลองหาวิธีแล้วมันก็ยังทำไม่ได้" เรานั่งฟังอยู่ด้วยหน้าเสียเลย เพราะพี่คนที่ไปขอคำแนะนำ เรารู้ว่าเขาเป็นคนพูดจาสุภาพมากๆ พูดหยาบไม่เป็นเลย เขาไม่ได้ว่าอะไร แต่เรารู้ว่าเขาไม่ชอบ และพี่เขาก็คงลำบากใจที่จะพูดกับคนแบบนี้ แต่เขาไม่แสดงออกมาในขณะนั้น มาบอกเราภายหลังว่า เขาไม่สอนไม่แนะนำคนแบบนี้
- เคยได้ยินมากับหูอีกเหมือนกัน ห้วหน้าเป็นคนพูดเพราะ ลูกน้องพูดในที่ประชุม พูดคำด่าคำ  แล้วก็กลับกัน ลูกน้องเป็นคนสุภาพเรียบร้อย แต่หัวหน้าพูดคำปล่อยสัตว์เลื้อยคลานคำ

เป็นต้นครับ

อยากถามความเห็นว่า คำหยาบ สัตว์เลื้อยคลานพวกนี้ เป็นสิ่งที่ใช้แสดงว่าคนเรา "เป็นคนจริงใจ" และเป็นคำที่แสดงความ "สนิทสนมเป็นกันเอง" ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตั้งแต่ยุคไหนครับ เวลาเราไปทักท้วงใครว่าไม่ควรไปพูดคำหยาบคำคนอื่นที่เรายังไม่สนิทจริงๆ เพิ่งรู้จักกัน หรือว่าสถานะแตกต่างไปจากเรา ไม่ใช่เพื่อนสนิท ไม่ใช่คนรู้จักรู้ใจคุ้นเคย จะโดนย้อนตลอดว่า กรูเป็นคนจริงใจ ไม่ดัดจริต อะไรประมาณนี้ กลายเป็นเราผิด ดัดจริต ไปเสียอีก

อยากทราบความคิดของคนทั่วไป และคนที่ติดคำหยาบจนไม่เคยได้ฉุกคิดว่า ตัวเองได้เคยแยกแยะประเภทของบุคคลที่คุยด้วยหรือไม่ ว่าคิดกันอย่างไรครับ