สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรานะเรื่องมีอยู่ว่าเราคบกับผู้ชายคนนึงอายุเท่ากับพี่ชายเราเลยค่ะ เราก็พามาบ้านมาแนะนำให้พ่อแม่รู้จัก พี่ชายเราก็รู้ เราคบกันได้หลายปีเลยค่ะไปๆมาๆเขาเป็นเพื่อนสนิทกับพี่ชายเราค่ะ แบบอยู่ๆก็สนิทกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน แล้วเข้ากลุ่มกับเพื่อนพี่ชายเราเฉย 5555 ตอนเราคบกับเขาอยู่ถือว่าดีเลยค่ะพอทะเลาะกันเงี่ย พี่ชายเราก็จะพูดให้ ให้คำปรึกษาได้ แล้ววันนึงเราก็เลิกกับเขาค่ะ เขาบอกเลิกกับเราด้วยเหตุผลที่ว่าตัวเขาไม่มีอะไรเลยค่ะ เขาอยากให้เราเจอคนที่จะดูแลเราได้ เขาติดเพื่อน เขาดูแลเราไม่ได้ บลาๆ เราก็คิดแหละว่า เฮ้อ อีนี่มันเบื่อกูแล้วแหละ5555 เราก็ไม่รั้งหรอกค่ะ รักแค่ไหนก็ต้องปล่อย เพราะคนมันจะไป พอเลิกกับมันแล้วแบบ เราฟูมฟายเลยค่ะ ร้องไห้หนัก แต่ดีที่มีเพื่อน
พอเลิกกันไปประมาณ1-2เดือนตลอดเวลานี้ที่ผ่านมา เราไม่เห็นมันโผล่หัวเลยค่ะ แล้วอยู่มาวันนึงพี่ชายเราพามันและเพื่อนคนอื่นๆ (ปกติพี่เรามันชอบหอบเพื่อนมากินข้าวที่บ้านตลอด5555)มากินข้าวที่บ้าน ทั้งๆที่เวลาที่ผ่านมา เราไม่เจอมันเลยค่ะ ถามว่าคิดถึงมั้ย คิดถึงตลอด รักเหมือนเดิม เรายังลืมไม่ได้ค่ะแล้วจู่ๆโผล่มาบ้านเรา มากินข้าวกับพ่อกับแม่เราพี่ชายเรา เราอึดอัดค่ะ อึดอัดมากๆ มามันก็ไม่ได้คุยกับเรานะ มันจะคุยกับคนในครอบครัวเรามากกว่า เรานี่แบบกินไปแทบร้องไห้ไป ทรมาณมากแล้วมันก็มาแบบแทบทุกวันเลยค่ะ แบบวันนี้มาพรุ่งนี้ก็มา ไม่ก็วันเว้นวัน มันมาบ่อยมากค่ะ เราอึดอัดสุดๆ กินข้าวไม่อร่อยเลย แล้วครอบครัวเราถือคติที่ว่าต้องกินข้าวพร้อมกันทั้งบ้านอีก มันแย่มากค่ะ เจอกันทุกวันแบบนี้เราคงลืมมันได้เนอะ 555555 เราไม่รู้เราควรจะทำยังไงถ้าไปคุยกับพี่ตรงๆ พี่เราจะหาว่าเรางี่เง่าไหม แบบเพื่อนกูไหม แฟนเก่าแล้วไง เลิกกันไปแล้วอ่ะ แต่เราอีดอัดจริงๆนะ คนที่เรารักมากๆแล้วมาบอกเลิกเราเราจะลืมเหรอถ้าเจอกันตลอดแบบนี้