“แก่แล้วสินะ ! หรือว่า อัตตาพาพัง ?”
เหนื่อยเว่อร์วัง เหนื่อยจนทุกสิ่งอย่าง
ที่กินเข้าไปจะขอออกมานอกร่าง
คิดทบทวนวน ๆ ไป ว่าเหนื่อยเพราะอะไร


งานเยอะ ... ใช่ แต่ไม่ใช่สาเหตุ เพราะรับมือได้
ขาดสารอาหาร ... ก็ไม่ เพราะใส่ใจใช้ได้อยู่กับเรื่องกิน
แก่แล้วสินะ ... ไม่นะ ไม่ ไม่ ไม่
บ่นมากไปงั้นสิ ... ถึงเหนื่อย อืม ! มีส่วน
ชิงชังตัวเองล่ะมั้ง ... เขียนคำสวย ๆ ทุกวัน แต่ทำไม่ได้ทั้งหมด
เพราะใจมันดิ้นพรวดพราดไปกับอารมณ์ที่มากระทบ ... ใช่ ใช่ ใช่แน่ ๆ

ใจมันดิ้นบอกว่า...
ฉันทำดีแล้ว ... เรื่องวุ่น ๆ มันก็เพราะเธอทั้งหมด ดังนั้น
- อย่ามากล่าวหาฉันแบบนี้ ให้คนอื่นเข้าใจว่าฉันไม่ดีพอ มีแต่เธอที่ดีงาม
- เธอจะโอเว่อร์แอคติ้งไปไหนเนี่ย จะเบ่งอะไรให้ใครดู
- ฉันพึงทำทุกอย่างตามที่ควรครบถ้วนแล้ว จะเอาอะไรอีกนะเธอนิ
- และก็ บลา บลา บลา อีกมากมาย เพราะเธอทั้งนั้น ... และฉันนี่แหละที่ดีพร้อม

โอวแม่เจ้า ... ทบทวนวน ๆ แล้ว ใจเรานี่แหละ ที่ทำให้ร่างเหนื่อยเว่อร์วัง พบเข้าแล้ว "อัตตาตัวเป้ง"

อัตตา (เข้าใจเท่าปัญญาที่มี) คือ ตัวฉัน เรื่องราวของฉัน
สิ่งที่ฉันยึดถือไว้อย่างเหนี่ยวแน่นว่าเป็นฉัน
เมื่อมีสิ่งใดมาทำให้สิ่งที่เป็นฉันบิดเบือน
ฉันจึงมีอาการใจเดือดร้อนเนื้อ อารมณ์แกว่งไกว จนสติพังยับ

โอวแม้เจ้า ! น่ากลัวจริง ๆ เลยนะเจ้าตัวอัตตาเนี่ย
ไม่ใช่แค่ทำให้เหนื่อย แต่อาจจะทำให้หัวใจเน่าเปื่อย
จนไม่เหลือกลิ่นดีเลย

เมื่อสติพี่มา ก็สำนึกได้จากหนังสือที่เคยอ่าน เขียนไว้ว่า ...
“เมื่อค้นพบพฤติกรรมที่เป็นอัตตา
ไม่ต้องกล่าวโทษตัวเองหรือใคร ๆ
แต่ให้ยิ้มรับไว้แล้วตั้งสติเพื่อปล่อยวาง
และไม่ว่าชีวิตจะมอบประสบการณ์อะไรให้เราก็ตาม
มันจะเป็นบทเรียนเกื้อหนุนให้ชีวิตเราวิวัฒน์ไป”

ปล.
เขียนคำดี ๆ เพื่อจะได้พูดและทำดี ๆ
วันนี้ยังไม่ดีพอ ถ้าไม่ท้อ วันหน้าก็จะเจอตรงจุดที่พอดี

Take care ทุกหัวใจนะ
อุ่น ปารมิตา ชูเกียรติมั่น