** ไม่มีภาพประกอบใดๆทั้งนั้น **

มันเป็นครั้งที่ 2 แล้วที่ขโมยขึ้นบ้านเรา และดูจากรูปแบบการงัดขโมย
มันคือกลุ่มเดียวกับเมื่อปีที่แล้ว

ระยะเวลาหากกัน หนึ่งปีกับยี่สิบกว่าวัน ปี 59 ขโมยขึ้นกลางเดือนเมษา หลังวันสงกรานต์ไม่กี่วัน ปี 60 ขโมยขึ้นวันที่ 22 พฤษภาคม

คำว่ากลุ่มเดิม ... มันเสียดแทงใจเรานัก มันเจ็บจนไม่อาจจะกลั่นออกมาเป็นคำพูดได้เลยจริงๆพิมพ์ออกมา ความรู้สึกคือน้ำตามันตกในตลอด

วันจันทร์ที่ 22 พฤษภาคม 2560 เราเดินทางลงกทม.เพื่อมาทำธุระต่างๆ แม่นั้นมาส่งเราที่สนามบินและเดินทางกลับบ้าน แต่ทันทีที่แม่เปิดประตูเข้าบ้าน
ก็พบกับร่องรอยการรื้อค้น ประตูถูกงัดกระจาย ...

...บ้านเราถูกขโมยขึ้น ...
ทรัพย์สินจากเดิมที่หายไปจำนวนมากแล้ว ครั้งนี้มันจึงแทบไม่เหลือเลย
สาเหตุอะไรที่ทำให้รู้ว่ามันคือขโมยกลุ่มเดิม นั่นคือรูปแบบเดิมๆแต่เปลี่ยนช่องทางการเข้าบ้าน (จากเดิมงัดประตู แต่ครั้งนี้คือประตูถูกล็อคแน่น) ด้วยมันจึงงัดเหล็กดัดหน้าต่างจนพัง แต่ยังคงเข้าห้องเดิม

พวกมันนั้นรู้ว่าห้องไหนคนอยู่และมีทรัพย์สิน
รู้ถึงขนาดนั้น... และยังหยิบของใช้ผู้หญิงกลับไปเหมือนปีที่แล้ว

เราโทรหาแม่ตามปกติหลักจากเดินทางถึงกทม. แต่น้ำเสียงแม่ผิดปกติ แม่พูดติดขัดเหมือนสติยังกลับมาไม่เต็มร้อย แต่สุดท้ายก็บอกว่าขโมยขึ้นบ้านอีกครั้งแล้วลูก ... เวลานั้นเราแทบล้มทั้งยืน ก่อนค่อยๆประคองตัวเองมานั่งตั้งสติและถามแม่ว่าแจ้งตำรวจหรือยัง ใจนี่ปวดจี๊ดเลย แม่ต้องเผชิญเรื่องแบบนั้นอีกครั้ง อยู่คนเดียวโดยไม่มีเราที่นั่นอย่างน้อยเราก็ยังมีกันและกัน

แม่ตอบว่า ...แจ้งตำรวจหรือลูก ... เราต้องแจ้งตำรวจด้วยเหรอ ...

เรา : .... ตอบเบาๆว่า ต้องแจ้งค่ะแม่ เราต้องแจ้งนะ

เราเข้าใจในความรู้สึกแม่ คือ แจ้งแล้วมันจะเหมือนเดิมไหม คือ ยกกันมาทั้งโรงพัก มาถ่ายรูป มาสอบปากคำ มาเก็บหลักฐาน
และจากไปหายเงียบไปกับกาลเวลา

...สุดท้ายเราก็แจ้งตำรวจ โทร 191 ลืมนึกไปมันจะเด้งไปสายที่ใกล้ที่สุด คือ เขตกทม.
เราอธิบายจนเขาให้เบอร์ สน. ในจังหวัดเราหมู่บ้านที่เราอยู่ในเวลาต่อมา ...อันนี้ต้องขอบคุณระบบ
และแม่เล่าว่าตำรวจมาที่บ้าน มาทำทุกอย่างเหมือนปีที่แล้ว และยอมรับว่ามันเป็นกลุ่มเดิมในที่สุด

ครั้งนี้ตำรวจย้ำว่าจะเอาจริง (อืม...เหรอ)
สุดท้ายมีตำรวจนายหนึ่งบอกว่า ... มันจะหายไปอีกนาน ... ประโยคเดิมที่เราได้ยินจากตำรวจเมื่อปีที่แล้ว
รู้ตัวไหมว่าเอาจริงๆโจรกลุ่มนี้มันก็หายไปนานหนึ่งปี ก่อนที่จะย้อนกลับมายกเค้าบ้านเราอีกครั้งไง
ครบหนึ่งปีกับยี่สิบกว่าวันนี่ไงคุณตำรวจ

หลังทุกอย่างผ่านไป ... ทรัพย์สินที่หาย ครอบครัวเราได้แต่ปลงตก เพราะถ้าครั้งที่แล้วทุกอย่างเงียบครั้งนี้มันคงไม่ต่างกัน
ทางเรานั้นแจ้งรายละเอียดส่งเบาะแสให้หมด
เรารู้กระทั่งว่ามันคือกลุ่มช่างที่จ้างมาประบปรุงบ้าน เบาะแสขนาดนี้ ...ยังเงียบและปล่อยให้ครอบครัวเราต้องกลับมาเจอเหตุการณ์เดิมอีกครั้งจากคนกลุ่มเดิมนี่หรือ

เราถามจริงๆ จะให้เราเชื่อใจอีกเหรอว่าตำรวจจะมองเห็นความเดือดร้อน
มองเห็นความทุกข์ยากลำบากใจจากครอบครัวเล็กๆไม่มีปากมีเสียงของเรา
ใครที่เคยผ่านเหตุการณ์เหล่านี้ จะรู้ว่าความหวาดผวา ความรู้สึกไม่ปลอดภัย ความรู้สึกสูญเสีย มันจะส่งผลต่อสุขภาพจิตอีกนาน
ทุกวันนี้เรายังผวาตื่น กลับมาบ้านยังรู้สึกแย่ ประตูจะเปิดอยู่ไหม หน้าต่างจะถูกงัดจะเจอข้าวของทุกอย่างจะกระจายไหม

... เรานึกถึงคำพูดปลงๆของแม่ว่า ...

โจรมันก็ทำหน้าที่มัน คือ ทำอะไรเลวๆ ขโมยของ ทำร้ายผู้คน
แต่ตำรวจ เขาทำหน้าที่ตัวเองหรือเปล่าลูก

ตำรวจมีหน้าที่อะไร ...

ขออภัยถ้าพิมพ์อะไรยาวๆ ซึ่งนับตั้งแต่เล่นพันทิปมา ไม่เคยแม้แต่จะระบายออกขนาดนี้
เราขอไม่รับคำด่าหรือเม้นหยาบคายนะคะ กรุณาตอบอย่างสุภาพ ขอคำแนะนำที่ดีเถอะ ขอให้รู้สภาพจิตใจเรายังแย่