สวัสดีค่ะ😀 นี่คือกระทู้แรกของเรา เรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องจากชีวิตจริงของเราเองค่ะ ไม่มีการดัดแปลงจากนิยายใดๆทั้งสิ้น
...จุดเริ่มต้น
เราชื่อ ตาล เป็นนักเรียน ม.ปลาย อายุ17 ม.5 นั่นเอง ทุกคนเชื่อในเรีองของพรหมลิขิตไหม เราก็ไม่เคยเชื่อมาก่อน โดยเฉพาะในโลกออนไลน์ แต่อีนี่ดันโปรไฟล์หน้าเฟสดู๊ดี๊ มีหนุ่มๆแวะมาเรื่อยๆ แต่เราก็ไม่เคยสนใจนะ ไม่ตอบเลยแหละ เป็นอาการที่แบบ เบื่อๆ กูไม่อยากคุยกับใครเลยไรงี้ และตอนนั้นคืออยู่ในช่วงเฮริมหนัก โดนเทค่าา เป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ ม.4 และอีนี่ก็หน้าตาพอไปวัดไปวาได้ เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ สูง158 ก
หนัก43 โอ๊ยยยย คิดเอา ตัวขาวๆ ผมสีบอนน้ำตาลแดง(อันนี้เป็นกรรมพันธุ์ไม่เคยย้อมนะ) ใครๆก็ชอบแกล้ง นิสัยงุงิๆจุกจิๆ เพื่อนบอก สเปคผู้ชายหลายๆคน และแฟนแต่ละคนคือแบบอปป้า นี่ก็งงว่า หน้าแบบกูทำไมมีแต่คนหน้าตาดีมาจีบฟ่ะ คือก็งงใจ แต่คนอื่นมองส่วนมากจะบอกเราเฟรนลี่ดูน่ารักมากกว่า
...ช่วงปิดเทอมเราอยู่ในช่วงที่เฮิท คือแบบ1เดือน มีแฟน1คนเลิก คือเราจริงใจ คบใครคบคนเดียว แต่
กลับไปหาแฟนเก่า กูก็หมาสิ๊ค๊าาาา
.แล้ว3วันต่อมา ในขณะที่เรานั่งเล่นเฟส คือว่างจัด ก็เล่นเขี่ยไปมา จู่ๆมีแอดเฟรนมา คือบั๊บ ก็รับไปงั้นแหละ คือโอ๊ยยยยยย ลูกครึ่งจ้า หล่อ ขาว หน้าคม ตาโต ดั่งโ่ด่งเป็นสัน อกแม่จิแตกกกก.. ตาลนางก็อ่อยสิจ๊ะ กดรัวโปรหัวใจเลยค๊าาา ตอนแรกคิดว่าถ้าติดก็จะเล่นๆ ตอนนั้นใจยังพังอยู่
ติ๊ง...ติ๊ง
...:สวัสดีครับ😀
ตาล:สวัสดีค่ะ (เข้าแผนกูแล้ว คิดในใจ)
...:ชื่อไรครับ
ตาล:ชื่อตาลค่ะ แล้วเทออ่ะ
...:พีเอครับ (ตอนนั้นเราคิดว่าคนอะไรว่ะชื่อแปลกๆ)
ตาล:เป็นลูกครึ่งหรออออ
พีเอ:ครับ ไทย-ออสเตเรีย (โอ๊ยยยยชอบกูเถ๊อะ)
ตาล:อ้อ
พีเอ:เราอยากรู้จัก(คิดคือ พูดตรงไปป่ะว่ะ เออตรงๆแบบนี้ คือดีต่อใจชัดเจนดี)
หลังจากนั้นเรากับพีเอก็คอลกัน เราติดกันมาก คุยกันตลอดเลย คือพีเอจะยอมเรา ทำตามเรา พีเออายุ17เท่าเรานะ นางเรียนอาชีวะ
แล้วเราก็ตกลงคบกัน ช่วงนั้นเป็นช่วงที่โอเคมาก ดีมาก พีเอมีนิสัยเป็นผู้ใหญ่ ที่บ้านทำธุรกิจร้านอาหารหลายสาขา พีเอเป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงมาแบบปล่อย นิสัยโต มีเหตุผล ไม่งี่เง่า เข้าใจ เชื่อฟังเรา ให้คำปรึกษา และคือแบบเราโอเคมาก เรากับพีเอ ก่อนจะเจอและรู้จักกันเราก็เซียนผู้ชายคนหนึ่งนี่เอง(อีนี่มันแร๊ดไ แต่มีแฟนคือทุ่มให้คนเดียวนาจา) พีเอก็ได้ชื่อว่าคาสโนว่าเล๊ย มันหล่อไง๊ เต๊าะนิดหน่อยก็ได้แล้ว ก็จะคุยคนเดียว นางเบื่อง่าย ทิ้งเป็นว่าเล่น แต่สำหรับเรา นางบอกว่า เราไม่เหมือนทุกคนที่ผ่านมา แต่มันก็ไปได้ไม่นาน เข้าใจตรงที่นางต้องช่วยงานที่บ้าน ยกถังแก๊สนางยังทำเลย พ่อแม่ไม่มีเวลา อันนี้เข้าใจมากๆว่าเหนื่อย คือเรารู้สึกได้เลย
มันเริ่มห่างๆกัน เริ่มไม่ได้คุยกัน บางวันหายไป1วันก็มี
ตาล:พีเอ เค้าว่าตัวเริ่มไม่เหมือนเดิมแล้วอ่ะ ตัวเริ่มไม่สนใจเค้าเหมือนเดิม คิดจะมาตอนไหนก็มา (คือด้วยความน้อยใจเราก็งี่เง่าเหมือนเด็ก)
พีเอ:ตัวเอง เค้าว่า เราหยุดกันแค่นี้ดีกว่า..
เราอึ่งเว้ย แต่คือก็ทำใจมาสักพักแล้วแหละ
ตาล:เอิ่ม(วางสาย)
จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกัน ประมาย
น2อัน และอีก1วันเป็นงานวันเกิดพีเอ เรายอมรับว่า ผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายที่เราไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน ั เพราะพีเอใช้ชีวิตตัวคนเดียวมาแต่เด็ก จริงๆแล้วเราเพิ่งรู้ว่าทำไมพีเอถึงบอกว่าให้เราหยุด
...เข้าเนื้อเรื่อง เพราะเราได้เล่าเหตุผลที่ต้องหยุดความสัมพันธ์ไปแล้ว
พีเอ
ร้องไห้)ตาล เค้าขอโทษนะ เค้าไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย เค้าไม่มีเวลาให้ตาลเลย เค้าพยายามปรับแล้ว แต่เค้าเหนื่อย เค้าทำงานหนักมาก พ่อแม่เค้าเปิดร้านหลายสาขา เค้าต้องไปช่วย กลับบ้าน5ทุ่มทุกวัน กลับมาก็เหนื่อย จะโทรหายังไม่ไหวเลย
ตาล
ร้องไห้) ตาลเข้าใจพีเอนะ แต่เราไม่เลิกกันได้ไหม มีอะไรเราก็แก้ไขมันไปด้วยกันสิ
พีเอ:เค้าไม่อยากให้ตาลเหนื่อยกับเค้า เค้าอยากให้ตาลอยู่ แต่เค้าดูแลตาลไม่ได้
หลังจากนั้นเราก็จบกัน แต่เราสองคนยังรักกันห่วงกัน จะเรียกว่า สิ่งที่เราต่างหากันมานานคือ ใครสักคนที่อยู่ข้างๆเราจริงๆ ไม่ว่าเราจะไล่เค้าให้ไปแค่ไหนก็ตาม
เรามีเพื่อนที่สนิทมากๆ อยู่คนหนึ่ง ชื่อหมิว
เราก็ไปคุยกับหมิว ระบายกับหมิว คือคนนี้เราปล่อยไม่ได้ เราคุยกับผู้ชายมาก็เยอะม๊าก แต่ไม่เคยรู้สึกกับใคร เพราะคำว่าอยากปกป้อง อยากอยู่ข้างๆ สิ่งที่เราทำ คือ โคตรจริงใจ หมิวจะเข้าใจพีเอและเราดี เพราะหมิวที่บ้านก็ทำธุรกิจร้านอาหาร แต่ไม่หนักเท่าพีเอ แต่หมิวยังบอกเราว่า
หมิว:นี่แหละ ผู้ชายที่รักจริงๆ เพราะเค้าไม่อยากให้ลำบากกับเค้า เค้าแคร์ไง พีเอมันถึงคิดมากแบบนี้
(เรากับพีเอจจบกันบ่อยแต่ไม่เคยใช้คำว่าเลิก เราไปจากกันได้ไม่นานก็กลับมาคุยกัน ด้วยเหตุผลที่ว่า "ตาลดูแลเค้าอยู่ข้างเค้ามากกว่าพ่อแม่เค้าอีกนะ ตอนนี้เค้าเหลือแค่ตาลแล้ว) มันทำให้เราไม่อยากไปไหน เพราะเราเป็นห่วงผู้ชายคนนี้มากๆ
*ปล. ครั้งหน้าเข้าสู่โหมดดราม่า กลับมาเริ่มกันใหม่อีกครั้งได้ไหม ขอโทษด้วยนะค่ะ ถ้าการเขียนครั้งแรกไม่ได้น่าตื่นตาตื่นใจ
สาวมัธยมปลายกับหนุ่มอาชีวะ(เรารู้แค่ว่า เราอยากปกป้องเธอ)
...จุดเริ่มต้น
เราชื่อ ตาล เป็นนักเรียน ม.ปลาย อายุ17 ม.5 นั่นเอง ทุกคนเชื่อในเรีองของพรหมลิขิตไหม เราก็ไม่เคยเชื่อมาก่อน โดยเฉพาะในโลกออนไลน์ แต่อีนี่ดันโปรไฟล์หน้าเฟสดู๊ดี๊ มีหนุ่มๆแวะมาเรื่อยๆ แต่เราก็ไม่เคยสนใจนะ ไม่ตอบเลยแหละ เป็นอาการที่แบบ เบื่อๆ กูไม่อยากคุยกับใครเลยไรงี้ และตอนนั้นคืออยู่ในช่วงเฮริมหนัก โดนเทค่าา เป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ ม.4 และอีนี่ก็หน้าตาพอไปวัดไปวาได้ เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ สูง158 ก
หนัก43 โอ๊ยยยย คิดเอา ตัวขาวๆ ผมสีบอนน้ำตาลแดง(อันนี้เป็นกรรมพันธุ์ไม่เคยย้อมนะ) ใครๆก็ชอบแกล้ง นิสัยงุงิๆจุกจิๆ เพื่อนบอก สเปคผู้ชายหลายๆคน และแฟนแต่ละคนคือแบบอปป้า นี่ก็งงว่า หน้าแบบกูทำไมมีแต่คนหน้าตาดีมาจีบฟ่ะ คือก็งงใจ แต่คนอื่นมองส่วนมากจะบอกเราเฟรนลี่ดูน่ารักมากกว่า
...ช่วงปิดเทอมเราอยู่ในช่วงที่เฮิท คือแบบ1เดือน มีแฟน1คนเลิก คือเราจริงใจ คบใครคบคนเดียว แต่
.แล้ว3วันต่อมา ในขณะที่เรานั่งเล่นเฟส คือว่างจัด ก็เล่นเขี่ยไปมา จู่ๆมีแอดเฟรนมา คือบั๊บ ก็รับไปงั้นแหละ คือโอ๊ยยยยยย ลูกครึ่งจ้า หล่อ ขาว หน้าคม ตาโต ดั่งโ่ด่งเป็นสัน อกแม่จิแตกกกก.. ตาลนางก็อ่อยสิจ๊ะ กดรัวโปรหัวใจเลยค๊าาา ตอนแรกคิดว่าถ้าติดก็จะเล่นๆ ตอนนั้นใจยังพังอยู่
ติ๊ง...ติ๊ง
...:สวัสดีครับ😀
ตาล:สวัสดีค่ะ (เข้าแผนกูแล้ว คิดในใจ)
...:ชื่อไรครับ
ตาล:ชื่อตาลค่ะ แล้วเทออ่ะ
...:พีเอครับ (ตอนนั้นเราคิดว่าคนอะไรว่ะชื่อแปลกๆ)
ตาล:เป็นลูกครึ่งหรออออ
พีเอ:ครับ ไทย-ออสเตเรีย (โอ๊ยยยยชอบกูเถ๊อะ)
ตาล:อ้อ
พีเอ:เราอยากรู้จัก(คิดคือ พูดตรงไปป่ะว่ะ เออตรงๆแบบนี้ คือดีต่อใจชัดเจนดี)
หลังจากนั้นเรากับพีเอก็คอลกัน เราติดกันมาก คุยกันตลอดเลย คือพีเอจะยอมเรา ทำตามเรา พีเออายุ17เท่าเรานะ นางเรียนอาชีวะ
แล้วเราก็ตกลงคบกัน ช่วงนั้นเป็นช่วงที่โอเคมาก ดีมาก พีเอมีนิสัยเป็นผู้ใหญ่ ที่บ้านทำธุรกิจร้านอาหารหลายสาขา พีเอเป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงมาแบบปล่อย นิสัยโต มีเหตุผล ไม่งี่เง่า เข้าใจ เชื่อฟังเรา ให้คำปรึกษา และคือแบบเราโอเคมาก เรากับพีเอ ก่อนจะเจอและรู้จักกันเราก็เซียนผู้ชายคนหนึ่งนี่เอง(อีนี่มันแร๊ดไ แต่มีแฟนคือทุ่มให้คนเดียวนาจา) พีเอก็ได้ชื่อว่าคาสโนว่าเล๊ย มันหล่อไง๊ เต๊าะนิดหน่อยก็ได้แล้ว ก็จะคุยคนเดียว นางเบื่อง่าย ทิ้งเป็นว่าเล่น แต่สำหรับเรา นางบอกว่า เราไม่เหมือนทุกคนที่ผ่านมา แต่มันก็ไปได้ไม่นาน เข้าใจตรงที่นางต้องช่วยงานที่บ้าน ยกถังแก๊สนางยังทำเลย พ่อแม่ไม่มีเวลา อันนี้เข้าใจมากๆว่าเหนื่อย คือเรารู้สึกได้เลย
มันเริ่มห่างๆกัน เริ่มไม่ได้คุยกัน บางวันหายไป1วันก็มี
ตาล:พีเอ เค้าว่าตัวเริ่มไม่เหมือนเดิมแล้วอ่ะ ตัวเริ่มไม่สนใจเค้าเหมือนเดิม คิดจะมาตอนไหนก็มา (คือด้วยความน้อยใจเราก็งี่เง่าเหมือนเด็ก)
พีเอ:ตัวเอง เค้าว่า เราหยุดกันแค่นี้ดีกว่า..
เราอึ่งเว้ย แต่คือก็ทำใจมาสักพักแล้วแหละ
ตาล:เอิ่ม(วางสาย)
จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกัน ประมาย
น2อัน และอีก1วันเป็นงานวันเกิดพีเอ เรายอมรับว่า ผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายที่เราไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน ั เพราะพีเอใช้ชีวิตตัวคนเดียวมาแต่เด็ก จริงๆแล้วเราเพิ่งรู้ว่าทำไมพีเอถึงบอกว่าให้เราหยุด
...เข้าเนื้อเรื่อง เพราะเราได้เล่าเหตุผลที่ต้องหยุดความสัมพันธ์ไปแล้ว
พีเอ
ตาล
พีเอ:เค้าไม่อยากให้ตาลเหนื่อยกับเค้า เค้าอยากให้ตาลอยู่ แต่เค้าดูแลตาลไม่ได้
หลังจากนั้นเราก็จบกัน แต่เราสองคนยังรักกันห่วงกัน จะเรียกว่า สิ่งที่เราต่างหากันมานานคือ ใครสักคนที่อยู่ข้างๆเราจริงๆ ไม่ว่าเราจะไล่เค้าให้ไปแค่ไหนก็ตาม
เรามีเพื่อนที่สนิทมากๆ อยู่คนหนึ่ง ชื่อหมิว
เราก็ไปคุยกับหมิว ระบายกับหมิว คือคนนี้เราปล่อยไม่ได้ เราคุยกับผู้ชายมาก็เยอะม๊าก แต่ไม่เคยรู้สึกกับใคร เพราะคำว่าอยากปกป้อง อยากอยู่ข้างๆ สิ่งที่เราทำ คือ โคตรจริงใจ หมิวจะเข้าใจพีเอและเราดี เพราะหมิวที่บ้านก็ทำธุรกิจร้านอาหาร แต่ไม่หนักเท่าพีเอ แต่หมิวยังบอกเราว่า
หมิว:นี่แหละ ผู้ชายที่รักจริงๆ เพราะเค้าไม่อยากให้ลำบากกับเค้า เค้าแคร์ไง พีเอมันถึงคิดมากแบบนี้
(เรากับพีเอจจบกันบ่อยแต่ไม่เคยใช้คำว่าเลิก เราไปจากกันได้ไม่นานก็กลับมาคุยกัน ด้วยเหตุผลที่ว่า "ตาลดูแลเค้าอยู่ข้างเค้ามากกว่าพ่อแม่เค้าอีกนะ ตอนนี้เค้าเหลือแค่ตาลแล้ว) มันทำให้เราไม่อยากไปไหน เพราะเราเป็นห่วงผู้ชายคนนี้มากๆ
*ปล. ครั้งหน้าเข้าสู่โหมดดราม่า กลับมาเริ่มกันใหม่อีกครั้งได้ไหม ขอโทษด้วยนะค่ะ ถ้าการเขียนครั้งแรกไม่ได้น่าตื่นตาตื่นใจ