ไม่รู้หรอกที่ผ่านมาคืออะไร รู้แค่วันนี้ยังรักมากและรักสุดหัวใจของใครคนหนึ่ง เท่าที่ทำได้

ฉันก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่อยากมีรัก แต่ก็หวาดกลัวในความรักเช่นกัน กลัวเจ็บ กลัวพัง
กลัวที่จะเสียน้ำตา กลัวจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้ เหมือนที่คนอื่นๆทำกับฉัน

วันที่ฉันได้พบเธอ ฉันก็หวาดและกลัวในความกะล่อน ความเจ้าชู้ ที่เธอมอบให้ในช่วงแรก
แต่ฉันก็ชอบในความบ้าบอของเธอ ฉันชอบในความใส่ใจของเธอ ฉันก็ชอบที่เธอหมั่นโทรหา
ฉันขอบที่เธอสวมกอด ฉันชอบที่เธอหอมแก้ม ฉันชอบมุขจีบที่แป๊กๆ แต่มันก็ตรึงใจฉัน
ฉันชอบที่เธอใส่ใจ ฉันชอบที่เธอโอบไหล่กุมมือฉัน ชอบที่เธอขยันโทรมาหา ชอบที่เธอมาดูแลเวลาป่วย
ฉันดีใจที่สุดที่เธอพาฉันไปเปิดตัวกับเพื่อนๆทุกคน  และพี่น้องของเอ

วันที่เธอป่วยฉันพาเธอไปหาหมอ อยู่ข้างๆตลอดเวลา  วันที่เธอไม่สบายใจก็ทำได้แค่ยืนเคียงข้างรับฟัง
วันที่เธออยากไปสังสรรค์กับเพื่อน ฉันก็เชื่อใจ ก็ให้เธอไป

นี่คงเป็นเหตุผลเพียงพอที่ฉันเลือกจะรัก และมอบหัวใจของฉันให้เธอ
และมันคงหอมหวานและอบอุ่นแบบนั้นไปตลอดกาล

แต่ความรักก็เหมือนดอกไม้รอนานกว่าออกดอกแต่ถึงเวลาก็ร่วงโรย
วันที่เธอโทรหาน้อยลง วันที่เธอใส่ใจน้อยลง วันที่บางครั้งลืมจับมือ บางครั้งที่เธอลืมดูแล
ฉันก็แค่เข้มแข็งขึ้น แต่ในใจมัน ช๊อค อึ้งไป พอเธอนึกได้ก็ขอโทษ และพยายามไม่ทำ


ฉันเข้าใจเรื่องหมดโปร เพราะวันแรกที่เจอ กับวันนี้สุดท้ายฉันก็ต้องอยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุด

วันที่เธอนัดแล้วเลื่อนนัด เราเข้าใจทุกคนมีความจำเป็นแบบฉุกเฉิน เราก็เลื่อนได้แต่เราอยู่ระหว่างทาง
ไปหาเธอ มันโอเค แต่ก็เจ็บลึกๆ

วันที่เธอนัดกับเพื่อนไปเที่ยวที่อโคจร เราบ่น เธอหาว่าเราหาเรื่องทะเลาะ เราแค่เงียบๆแล้ว
หัวเราะกลบเกลื่อน ทั้งๆที่น้ำตาไหลพราก แต่เขาก็ถ่ายรูปรายงานตลอดเวลา แต่รู้สึกใจสลาย

เธอมีพื้นที่ส่วนตัว โลกส่วนตัวฉันเข้าใจ แต่สงสัยทำไมตอนจีบต้องมาทุ่มหมดหน้าตัก
พอมาเวลานี้ ฉันอยากคุย อยากเจอ แล้วไม่เจอ ฉันน้อยใจกลายเป็นว่าฉันงี่เง่า


แต่พอไปเที่ยวด้วยกัน มีคนพยายามมองฉัน แทะโลมฉัน เธอหงุดหงิดดึงฉันหนีไป
ฉันไม่เข้าใจว่าคืออะไร แล้วเธอเรียกฉันว่าเมีย แม้ดูบ้านๆ แต่ฉันก็ชอบมัน

วันที่ฉันเหงา รู้สึกแย่ โทรไปแต่เธอไม่ว่าง ฉันก็แค่ทำหน้ายิ้มหัวเราะให้ ว่าไม่เป็นไร
แต่เธอก็รู้ว่าฉันฝืนยิ้ม ฉันฝืนหัวเราะ และฉันควรทำอย่างไร ฉันก็ได้แค่แอบไปร้องไห้
คนเดียวทุกคืน

ฉันคาดหวังว่าทุกเทศกาล เราจะได้กลับบ้านพร้อมกัน พ่อแม่ของเราจะได้เป็นครอบครัวเดียวกัน
เอและฉันยังหวังไว้ แต่มันยิ่งยากขึ้นทุกที


เรื่องที่เออยากมีลูกกับฉันฉันรู้สึกดีเหมือนเธออยากมีอนาคตกับฉัน แต่เราเป็นผู้ชายทั้งคู่
มันก็ทำให้ฉันกังวลใจมาก กลัวมาก ว่าควรทำไงดี พ่อแม่ของเราทั้งคู่ จะทำอย่างไร

ฉันได้แค่โอบกอดหมอนใบโปรดของเธอ จมอยู่กับความคิดถึงเธอ  แล้วร้องไห้จนหลับไป

ฉันเองก็จะพยายามไม่ทำให้เธอเหนื่อย เบื่อ คิดมาก และเป็นกังวล
ฉันคงไม่มีอะไรให้ได้นอกจากรอยยิ้ม และฝ่ามือเล็กๆที่ลูบหัวแล้ว
บอกว่าไม่เป็นไร ผมอยู่เคียงข้างเสมอ

ตอนนี้เธอ พยายามบอกรักฉัน  คิดถึงฉัน  แต่ทำไมฉันไม่ค่อยดีใจแบบแต่ก่อน

อย่าหาว่าฉันเย็นชาเลย ฉันก็ยังรักเธอทั้งชีวิตเหมือนเดิม รักแบบให้ชีวิตแทนได้
แลกกับที่เธอเคยพยายามต่อสู้กับที่บ้านเพื่อมาคบกับฉัน

แต่เพียงแค่รอความชัดเจนในหลายเรื่องที่ฉันไม่กล้าพูดแล้วมันจะกลายเป็นว่า
ฉันชวนเธอทะเลาะกัน

เพราะผมไม่รู้ว่า คุณลืมใส่ใจ หรือมีอะไรกังวล หรือไล่ทางอ้อม ผมไม่อาจรู้เลย ถ้าคุณไม่พูด

จากคนคิดมาก มากจนกลัวเป็นโรคซึมเศร้า