ไปสมัครงานมา4ที่แล้วค่ะคืออยากเปลี่ยนงาน
โทษน่ะค่ะเราพูดไม่เก่งก็จริงงานทุกวันนี้มันวัดกันที่น้ำลายหรอค่ะ เราพูดไม่เก่งก็จริงแต่ความสามรถที่จะทำงานเราก็ว่าเราทำได้น่ะค่ะแค่สอนงานให้เราก็จำแล้วก็ทำตามได้นิค่ะ....หรือเราซวยเองนิที่สมัครงานไหนๆเขาก็บอกแค่ว่า เดี๋ยวติดต่อกลับน่ะค่ะ น่ะค่ะ น่ะค่ะ บางที่น่ะค่ะบอกแค่ว่าเอาเอกสารวางไว้ตรงนั้นแหละสักพักบอกเต็มแล้วค่ะแล้วก็เดินไปนั่งเก้าอี้เฉยไม่รับแล้วจะเรียกกูมาทำไมเสียค่ารถก็เงินกูเสียเวลาก็กู  ไม่รับก็บอกไม่รับสิค่ะมาบอกจะติดต่อกลับติดต่อกลับคนสมัครก็ท้อเป็นน่ะหมดค่ารถมาเยอะร้อยสองร้อยก็เงินกูที่เจ็บสุดคือบางทีน่ะโทรเรียกให้เราไปสัมภาร์ท พอไปถึงคนที่นั่งเคาว์เตอร์อยู่สงสัยนึกว่าเราเป็นลูกค้าแต่พอบอกว่ามาตามที่โทรนัดสัมภาร์ทค่ะ หน้าเปลี่ยน คำพูดเปลี่ยน บอก รอตรงนั้นแหละ กูยืนเกือบชั่วโมงแล้วตอบอีกทีเอาเอกสารว่างตรงนั้นแหละ เสร็จเรียบร้อย เออคือให้กูมาเพื่อ! เอกสารกูก็ใช่เงินถ่ายน่ะบาทสองบาทก็เงินกูค่ารถก็กูไม่รับจะโทรกูมาเพื่อ!  และอีกอันอีกสองสามวันจะติดต่อกลับน่ะค่ะ ให้ความหวังกูเพื่อ! จริงที่กูน่าตาบ้านๆ การศึกษาแค่ ม.6 ไม่รับก็บอกไม่รับ ไม่ต้องมองหัวจรดเท้ากูเด็กบ้านนอกกูมีตายายที่ต้องเลี้ยงเงินมาสมัครงานก็เงินตายายกูไม่รับก็บอกไม่รับอย่าโทรนัดสัมภาร์ทให้กูเสียเวลา เสียเงิน เสียใจ เสียน้ำตากับการผิดหวัง ถ้าพวกไม่จนไม่รู้หรอกว่าเงิน20บาทกูกูอยู่ได้สองวันสามวันเหนื่อยๆกูยังทนรำบากกูก็ทนแต่ทนคนมองด้วยสายที่ดูถูกมันเจ็บใจลึกๆ รู้ไหมที่พวกโทรนัดสัมภาร์ทกูกูบอกตายายทุกครั้งว่าที่นี้ นั้น โทรมาให้ไปสัมภาร์ทตายายกูดีใจขนาดไหนกูก็หวังว่ากูจะได้งานสุดท้ายก็ผิดหวัง คำตอบที่กูต้องตอบตายายทุกครั้งคือ รับทำงานจ้า  กูตอบทั้งน้ำตา ที่หางานใหม่เพราะที่ทำอยู่ปัจจุบัน เขาจ่ายรายวันบางวันเขาก็บอกหยุดเดือนหนึ่งทำสิบกว่าวัน เขาอยากให้หยุดก็หยุดอยากให้ทำก็ค่อยโทรบอก ค่าน้ำไฟ ห้อง ส่งตายาย บางวันนั่งอดด้วยซ้ำกลัวไม่มีให้ตายาย   ขอระบายหน่อยเถอะเหนื่อย ท้อ ตัวคนเดียว ไม่มีที่พึ่ง  เวลารำบากก็ต้องเก็บเงียบไม่ให้ตายายรู้ อยากมีงานดีๆ อยากเรียนต่อ อายุก็23แล้ว แต่ถ้าไม่มีงานในกทม.ที่จะให้ทำก็ต้องกลับบ้านนอกหางานที่บ้านเกิดทำ แต่ไม่ถอยหรอกที่โพสแค่ระบายสิ่งที่อึดอัด เห้อ......สบายใจแล้วละเพราะพูดกับใครก็ไม่มีใครฟังยังดีที่มีโซเชียลให้ระบาย ยังไหว.....