เรามีแฟนคนนึงที่คบกันมาได้ 3 ปีกว่าๆ..เรื่องเร่ิมต้นที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เราเจอเค้าที่นั้น..เราเรียนอยู่ ส่วนเค้าทำงานอยู่ในมหาวิทยาลัย ความสัมพันธ์มันเริ่มจากตอนเราเรียนอยู่ปีสุดท้ายจะไปฝึกงานแล้วต้องทำโครงการ ซึ่งเราได้ปรึกษาเค้าเพราะเค้าเปนคนรับผิดชอบโครงการของกลุ่มเรา ซึ่งตอนนั้นเราได้ส่วตัวอย่างโครงการทาง E-mail กัน..เราก้ตอบกลับว่าขอบคุณ ตอบกันไปมา..เราคุยกันมากขึ้นจากเมล์ รวมถึง msn 555+(สมัยนั้นละ)...เค้าคุยกับเราจนกลายเป็นส่วนนึงของชีวิตเค้าไปละ ไม่ว่าเรื่องงานเรื่องส่วนตัว เค้าก้นึกถึงเราคนแรกที่จะคุย เราเริ่มนัดกันไปทานข้าว..เค้าชวนเราไปที่บ้านด้วย เค้าถามว่าเราคิดยังไงกับเค้ากันแน่ แต่ไปบ้านคั้งแรกก็เสียจูบแรกให้เค้าเลยอ่ะ แต่แค่กอดกะจูบเบาๆ ละไม่มีไรมากเกินเลยนะ..เค้าอยากหาคำตอบจากรา จากนั้นก้คบกันมาเรื่อย เหมือนแฟนกันปกติทั่วไป..กิน เที่ยวไปไหนมาไหนก้บอกกัน กลับบ้าน ทำงาน ทุกอย่างเค้าบอกเราหมด..แต่เค้าเปนคนที่จิงจังกับงานให้ความสำคัญกับมันมาก จนวันนึงเค้าเริ่มห่างๆ เรา..ไม่ใส่ใจเหมือนเดิม ไม่ค่อยแคร์ ไม่รู้เพราะงานรึไร เวลาเจอกันน้อยลง ช่วงนั้นเค้าก้คุยเปนนัยๆ เหมือนให้ห่างๆ กัน แต่ไม่ได้บอกว่าเลิก.. เราทนไม่ไหวเลยถาม สรุปบอกเลิกเราโดยไม่มีคำว่า.."เลิกกัน" แต่เราก้พอรู้ตัวละ ความรู้สึกมันไปเอง ตอนนี้ก้ไม่ได้คุยกันมาสองปีแล้ว...จนตอนนี้เราก็มีแฟนใหม่แล้ว..แต่เรายังฝันถึงแฟนเก่า บางทีก้คิดถึงเขาขึ้นมา ลึกๆ จิตใต้สำนึกเรายังคงคิดถึงแฟนเก่าอยู่..แต่เราก็ไม่ได้ติดต่อกันนานละ แต่ก็ยังมีเฟสบุ๊คของกันและกันอยู่..แค่ไม่เคยคุยทักกันเลย มีน้อยมากที่เค้าจะทักมาเพื่อขอความช่วยเหลือเรา แต่ไม่ได้คุยถึงเรื่องส่วนตัวของกันและกัน..แฟนเก่าของเราคนนี้เป็นความทรงจำที่ดีนะ..เราไม่เสียใจเลยที่คบกับเค้ามา เปนช่วงเวลาดีๆช่วงนึง.."ความรักไม่เคยทำร้ายใคร..มีแต่ตัวเราที่ทำร้ายตัวเอง" 😀😃😄😁😊