พระฟังเงือกพูดได้ให้สงสาร
จึงว่าท่านคิดนี้ดีขยัน
รู้เจรจาสาระพัดน่าอัศจรรย์
อยู่พูดกันอีกสักหน่อยจึงค่อยไป
เราตรองตรึกนึกจะหนีนางผีเสื้อ
แต่ใต้เหนือไม่รู้แห่งตำแหน่งไหน
ท่านเจนทางกลางทะเลคะเนใจ
ทำกระไรจึงจะพ้นทรมาน ฯ
ฝ่ายเงือกน้ำคำนับอัภิวาท
ข้าพระบาททราบสิ้นทุกถิ่นฐาน
อันน้ำนี้มีนามตามบุราณ
อโนมานเคียงกันสีทันดร
เป็นเขตแคว้นแดนที่นางผีเสื้อ
ข้างฝ่ายเหนือถึงมหิงษะสิงขร
ข้างทิศใต้ไปจนเกาะแก้วมังกร
หนทางจรเจ็ดเดือนไม่เคลื่อนคลา
ไปกลางย่านบ้านเรือนหามีไม่
สมุทรไทซึ้งซึกลึกนักหนา
แต่สำเภาชาวเกาะเมืองลังกา
เขาแล่นมามีข้างอยู่ลางปี
ถ้าเสียเรือเหลือคนแล้วนางเงือก
ขึ้นมาเลือกเอาไปชมประสมศรี
เหมือนพวกพ้องของเขารู้พาที
ด้วยเดิมทีปู่ย่าเป็นมนุษย์
อายุข้าห้าร้อยแปดสิบเศษ
จึงแจ้งเหตุแถวทางกลางสมุทร
แม้นจะหนีผีเสื้อด้วยแรงรุทร์
เห็นไม่สุดสิ้นแดนด้วยแสนไกล
แต่โยคีมีมนต์อยู่ตนหนึ่ง
อายุถึงพันเศษถือเพทไสย
อยู่เกาะแก้วพิสดารสำราญใจ
กินลูกไม้เผือกมันพรรณผลา
พวกเรือแตกแขกฝรั่งแลอังกฤษ
ขึ้นเป็นศิษย์อยู่สำนักไม่ตักไษย
ด้วยโยคีมีมนต์ดลวิชา
ปราบบรรดาภูตพรายไม่กรายไป
แม้นพระองค์ทรงฤทธิ์จะคิดหนี
ถึงโยคีเข้าสำนักไม่ตักไษย
เผื่อสำเภาเขาซัดพลัดเข้าไป
ก็จะได้โดยสานไปบ้านเมือง
แต่ทางไกลไม่น้อยถึงร้อยโยชน์
ล้วนเขาโขดคิรีรัตน์ขนัดเนื่อง
กลางคงคาสาระพัดจะขัดเคือง
จงทราบเบื้องบงกชบทมาลย์