เกลียดวันฝนตก

   อีมบอกกับฉันแบบนั้น อีมบ่นซ้ำๆเกี่ยวกับชีวิตของอีมในฤดูฝน ครั้งหนึ่ง อีมเล่าถึงห้วงความคิดของอีมในขณะที่อีมกำลังนอนอยู่บนเตียงว่า


   "อีมไม่เคยรู้ว่าการมีอยู่คืออะไร อีมทำได้แค่รู้สึกถึง แต่อีมไม่เคยสัมผัส"


   อีมได้เล่าว่า วันหนึ่งในร้านกาแฟที่อีมนั่งไขว่ห้าง อีมจิบกาแฟ แล้วมองออกไปบนฟุตปาธ ในขณะนั้นอีมเห็นฝนกำลังพรำ ผู้คนที่สันจรผ่านมานั้นเปียกปอนไปด้วยหยดน้ำเล็กๆ อีมมองพวกเขาอย่างบรรจง และรู้สึกถึงไอเย็นที่ปะทะใบหน้าอันบึ้งบูดของพวกเขา

   อีมได้แต่คิดสงสัยว่าในใจของพวกเขานั้นกำลังรู้สึกอะไรกันอยู่นะ


   เล่าต่อถึงอีกวันในฤดูฝน วันนั้นอีมเริ่มเดิน อีมเดินไปเรื่อยๆบนหญ้าสีเขียวแห้ง อีมสะดุดล้มลง อีมจึงล้มตัวนอนลง เงยหน้ามองท้องฟ้าที่มีเมฆสีเทาหม่นกำลังลอยไปตามกระแสลมฝน สายตายของอีมสะท้อนสีของเมฆเหล่านั้น และอีมไม่อาจรู้เลยว่าในวันนั้นอีมมีนัยต์ตาสีอะไร

    ช่วงนี้เป็นต้นฤดูกาล หลายๆครั้ง ฝนที่ตกก็มีเสียงที่สั่นสะเทือนไปทั้งใจของอีม อีมนั่งลงบนเก้าอี้ไม้สีน้ำตาลแดงตัวที่อีมชื่นชอบ แสงเอื่อยๆที่ลอดผ่านบานหน้าต่างทำให้อีมสนใจ สายตาจ้องมองแสงที่กำลังค่อยๆถูกหยาดฝนลอดผ่าน หยดน้ำตัวน้อยวิ่งลงตามแรงโน้มถ่วง ดิ่งลงกระแทกบนพื้นคอนกรีต เจ้าตัวน้อยแตกกระจาย และหายไปราวกับว่า ไม่เคยมีสิ่งนี้เกิดขึ้นมาก่อน

   อีมนั่งมองอยู่อย่างนั้นหยดแล้วหยดเล่า และไม่มีทีท่าว่าจะมีฝนเม็ดไหนที่กลับมาเป็นฝนอีกครั้ง จนในวันนั้นฝนก็หยุดตกไป