เลือกได้ ผมก็ไม่ได้อยากเกิดมาชอบผู้ชาย ... ที่ต้องทนอยู่แบบนี้?

สวัสดีครับ ผมเป็นคนนึงที่มีความรู้สึกชอบผู้ชาย หรือเรียกว่า เกย์ผมคิดว่าน่าจะเริ่มมาตั้งแต่มัธยม แต่เพื่อนหรือใครๆดูไม่ออกเลยเพราะผมไม่ได้ออกแบบแนวกรี๊ดกร๊าดเหมือนผู้หญิงผมก็ทำตัวเหมือนผู้ชายปกติคนนึง ที่บ้านของผมก็ไม่มีใครรู้เลย

เวลาผ่านมาเรื่อยๆ ผ่านช่วงมหาลัย ผมไม่เคยมีแฟนเลยจนจบปี 4 มีแต่เพื่อนผู้หญิงที่ผมสนิทด้วยมากๆคนนึง ที่เราจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดจนพอจบปี4 เพื่อนผู้หญิงถึงมาบอกว่าชอบเรา อยู่กับเราแล้วมีความสุขผมก็สตั้นไปนิดนึง เพราะผมกับเธอชอบไปไหนมาไหนกันสองต่อสองตลอดผมก็รู้สึกดีกับเธอ แต่ผมรับรักจากเธอไม่ได้ ผมคิดว่าถ้ารับไปสักวันนึงผมอาจทำให้เธอเสียใจ ผมเลือกที่จะเป็นเพื่อนดีกว่าเพื่อนก็ร้องไห้เสียใจ บางทีผมก็คิดนะว่าถ้าผมไม่รู้สึกชอบผู้ชายผมคงรักเธอไปแล้ว แต่มันทำไม่ได้จริงๆTT

หลังจบจนทำงาน ผมก็ทำตัวปกติที่ทำงานก็ดูไม่ออกและผมก็ไม่ได้แสดงออกให้ใครรู้ บางทีก็มีสาวๆมาแอบหยอดแซว จีบ อยู่บ้าง จนพี่ๆผู้ชายก็บอกว่าเขาเล่นมาแล้ว ไม่เล่นด้วยกลับหรอผมก็พยักหน้ากลับไป ไม่อะครับ (ในใจนี้อยากจะบอกเหลือเกินว่าผมชอบผู้ชาย)เวลาผ่านมาเรื่อยๆ จนที่ทำงานเริ่มแอบสงสัย ว่าผมทำไมไม่มีแฟนเสียทีเพราะเขาบอกว่าหน้าตาแบบนี้น่าจะหาไม่ยาก ยิ่งทำให้ผมกลัวเขาสงสัยมากขึ้นผมเลยลองคุยกับคนๆนึงดู ซึ่งผมก็ประกาศไปเลยว่ากำลังคุยกับคนๆนี้ จนทีนี้ละหมดข้อสงสัยทันที

ความรู้สึกในระหว่างคุยมันก็แปลกๆนะ มันรู้สึกเหนื่อย และรู้สึกว่าไม่ใช่ไม่ใช่  รู้สึกว่าเรารักเขาจริงหรอ เรากำลังทำอะไรอยู่ ตลอดเวลาผมกับเขายังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกัน และผมก็เอาไปบอกที่บ้านด้วยว่าคุยกับใครซึ่งทำให้ที่บ้านดูสบายใจหน่อยว่า ผมก็มีคนคุยนะบางทีมันก็เหมือนการหลอกตัวเองไปวันๆ
ในที่สุด ผมก็ค่อยๆหายไปจากชีวิตเธอ จุดที่ทำให้ห่างกันคือเธอต้องไปอยู่ต่างประเทศ ผมจึงตัดสินใจหยุดทุกอย่าง ไม่อยากหลอกเธอไม่อยากทำให้เธอผิดหวังและเสียใจ (ผมคุยกับเธอได้แค่ประมาณ 2 เดือน)

หลังจากนั้น ผมก็เริ่มที่จะคุยกับผู้ชาย ครั้งแรกก็ผิดหวังในความรักบางทีก็ร้องไห้เสียใจฟูมฟาย แต่ผมก็ค่อยๆผ่านมาได้ในที่สุดผมก็รักคนคนนึงอย่างสุดหัวใจ ผมรักเขามากผมยอมทำทุกอย่างให้เขามีความสุข ผมพาเขาไปเที่ยว พาเขาไปหาอะไรทานผมอยากทำให้คนที่ผมรักมีความสุขที่สุดความรู้สึกดีดีแบบนี้มันต่างกับตอนที่คุยกับผู้หญิงมากๆเราสองคนใส่ใจซึ่งกันและกันมาก เราจะเจอกันแทบทุกวัน คุยกันตลอดผมหลงรักเขาไปแล้ว ทุกอย่างดูสวยงามเหมือนในนิยาย เราสองคนมีกันและกันผมมีความสุขที่สุด

แต่ทุกอย่างไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบวันเสาร์อาทิตย์ผมต้องกลับบ้านไปหาพ่อแม่ ยาย ลุง ที่ต่างจังหวัดเป็นประจำ (ผมขอเกรินก่อนว่า ที่บ้านผมนั้นเป็นครอบครัวใหญ่คือในระแวกบ้านก็จะมีบ้านต่างๆสร้างอยู่ข้างๆเต็มไปหมดซึ่งเป็นญาติพี่น้องกันทั้งนั้น คือเยอะมากๆยายผมก็ชอบถามตลอดว่าจะแต่งงานยัง อย่าอยู่เป็นโสดนะเดี๋ยวแก่ไปไม่มีคนเลี้ยงเอาจริงๆยายคงเห็นว่าผมไม่มีหรือคบกับสาวคนใหนสักทีทั้งหมดก็เพราะท่านคงห่วงเรามากๆ (อ๋อ ตอนนี้ผมอายุ 26 ครับ)แม่ก็ชอบบอกยายว่า มันไม่เป็นเกย์ เป็นตุ๊ดหรอก ประมาณนี้ ) ผมบอกแฟนผมว่าที่บ้าน ที่ทำงานผมไม่มีใครรู้นะ ว่าผมเป็นเกย์ซึ่งผมบอกเขาไปก่อนหน้านี้แล้ว แรกๆเขาก็บอกรับได้ขอแค่อยู่กันแบบนี้นานๆนะ ผมก็ทำทุกอย่างให้เขามีความสุข ผมรักเขามากมากขึ้นทุกวัน แต่ว่าวันนี้ก็มาถึง เขาบอกกับผมว่าพี่ก็มีครอบครัวที่ต้องดูแล มีน้อง มียาย ที่ต้องดูแลเขาผิดเองที่ไม่ถามตั้งแต่แรก เราเลิกกันเถอะ แฟนผมกล่าว แล้วแค่ข้ามวันเขาก็ไปมีคนใหม่ ผมก็รู้สึกผิดนะที่ผมทำหลายๆอย่างให้เขาไม่ได้เขาบอกว่าเขาอยากมีแฟนที่จะบอกใครๆก็ได้ ตั้งสถานะให้ใครรู้ก็ได้ไม่ต้องมาทนปิดบังอย่างนี้ ผมร้องไห้หนักมากรู้สึกว่าทุกอย่างมันคงเกิดจากผม ผมทำให้เขามีความสุขทุกอย่าง เที่ยว กินช๊อปปิ้ง ผมให้เขาได้ทุกอย่าง แต่อย่างเดียวที่ผมให้ไม่ได้คือการเปิดเผย ผมก็รู้สึกผิดในส่วนนี้มากๆ แต่ที่แย่กว่านั้น หลังจากที่บอกเลิกกันผมก็ไปเห็นคอมเม้นนึงที่มีคนมาเม้น ซึ่งเป็นผู้ชาย แล้วผมรู้สึกแปลกๆผมจึงกดเข้าไปดู ปรากฏว่ารูปที่ผมถ่ายให้แฟนผม ไปตั้งเป็นรูปปกของคนคนนั้นผมโกรธมาก ผมเลยส่งข้อความไปถามเขาเลยว่า มันคืออะไรเขาก็บอกมาเลยว่าแฟนใหม่ ผมถามกลับไปว่าคุยนานยัง เขาบอกไม่นานสองสามวันนี้ เอาจริงๆผมก็ไม่รู้จะเชื่อดีป่าวทำไมคุยไม่กี่วันก็จะคบกันแล้ว ทั้งๆที่เขาก็ไม่เคยเจอกันด้วยเพราะคนนั้นอยู่คนละที่เลย ไกลมาก พอหลังจากที่ผมรู้ทุกอย่างแฟนผมเขาก็ขอเอารูปแฟนใหม่ขึ้นปก ผมคงห้ามอะไรเขาไม่ได้ในเมื่อใจเขาไปจากผมแล้ว ผมโคตรเสียใจ ผมรักเขามาก

ระยะทำใจของผมโคตรนาน ผมหมกมุ่นอยู่แต่ในหัวว่ามันคงเป็นความผิดของผมที่ไม่กล้าเปิดเผยให้ใครได้รู้ ไม่กล้ายอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็นบางทีก็อิจฉาคนอื่นเนอะที่เขาไม่ต้องปิดบังอะไร ผมแคร์คนอื่นมากไปแคร์มากกว่าตัวเอง แคร์ญาติ ยาย พ่อแม่บางทีก็อิจฉาคนที่เกิดมามีครอบครัวคนรู้จักไม่เยอะมากเท่าเราเพราะมันเปิดเผยได้ง่าย ถ้าผมเปิดตัวขึ้นมา ระแวกหมู่บ้านทั้งญาติสนิทญาติห่างๆ คนรู้จัก น่าจะเกือบร้อย เขาจะคิดยังไงกัน ผมก็คิดแทนไปหมดแค่คนในครอบครัวผมก็ไม่รู้เลยว่าเขาจะรับมือกับสิ่งที่ผมเป็นอยู่ได้ไหมเอาจริงๆที่บ้านผมก็มีแต่คนน่ารักใจดี แต่ผมก็ไม่กล้าบอกอยู่ดีเพราะมันจะมีอะไรหลายอย่างที่ทำให้เราทำไม่ได้ TT บางทีชีวิตผมเหมือนมีความสุข มีพร้อมทุกอย่าง แต่เอาจริงๆผมก็ไม่ได้มีความสุขเสมอไปเพราะผมไม่อาจมีความรักที่สมบูรณ์แบบเหมือนกับคนอื่นๆได้

ปัจจุบันผมก็กำลังเพิ่งคบกันคนๆนึงอยู่ ซึ่งผมก็คิดตลอดเวลาว่าไม่รู้มันจะมีความสุขแบบนี้ไปได้อีกนานไหม และบางทีการคบใครคนนึงผมก็อยากตั้งสถานะในเฟส เพราะบางทีการที่เราไม่ตั้งมันจะทำให้ผมกังวลและอึดอัด เพราะผมรักเขา ผมก็หวงเขา ไม่อยากให้ใครมาจีบอยากแสดงความเป็นเจ้าของ ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แย่ๆซ้ำขึ้นมาอีก จนบางทีผมก็มานั่งคิดว่า หรือเราจะเลิกกับเขาดี ผมไม่อยากอึดอัด และคิดมากบางทีก็คิดว่า หรือผมจะไม่สามารถมีความรักได้ ถ้าต้องปิดบังอยู่แบบนี้ พอมีความรักมันก็ต้องมาระแวงอีกหรอ ผมก็เคยคิดนะว่าชาติก่อนผมทำกรรมอะไรมาหรอ ถึงทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้

น่าอิจฉาหลายๆคนที่เขามีคู่ มีความสุขโดยไม่ต้องปิดบังผมโทษใครไม่ได้หรอกครับ นอกจากตัวเอง ผมแคร์ครอบครัวมากไปผมไม่รู้จะทำไงกับครอบครัวในเรื่องนี้ดี ผมเป็นคนที่รักครอบครัวมากกหรือผมจะมีความรักได้แค่กับครอบครับของผม ผมเป็นคนที่ยิ้มตลอดรอยยิ้มของผมทำให้คนรอบข้างมีความสุข  ทุกคนจะชมผมตลอดว่ายิ้มหวาน อยู่ด้วยแล้วสนุก ตลก เฮฮา แต่ในใจของผมบางทีมันก็ไม่ได้ยิ้มไปด้วย แต่คนอื่นคงคิดว่าผมมีแต่ความสุข จริงๆแล้วไม่เป็นอย่างนั้นเลย

คำถามที่เกิดขึ้นในหัวผมบ่อยๆก็คือ ทำไมผมต้องเกิดมาชอบผู้ชายด้วยทำไมผมถึงไม่ชอบผู้หญิง ผมก็อยากมีความสุขแบบที่ไม่ต้องมาระแวงไม่ต้องมาปิดบัง บางครั้งผมก็น้ำตาไหล ทำไมผมถึงต้องเป็นเกย์ด้วยจะให้ผมไปชอบผู้หญิงมันก็คงไม่ได้ ผมฝืนใจและทำร้ายเธอไม่ลง TT ไม่รู้ว่าอนาคตผมจะเป็นเช่นไร หรือต้องให้ผมแก่และเหลือแค่ตัวคนเดียวผมถึงจะบอกและเปิดเผยกับใครได้หรอ  อนาคตผมจะเดินต่อไปอย่างไรหรือผมควรจะมีความรักแค่ครอบครัว พี่น้อง แค่นี้พอ  

.... แต่ผมก็ดีใจนะที่อย่างน้อยผมก็ได้เกิดมาเป็นมนุษย์

ขอบคุณที่ทนอ่านที่ผมเล่ามาทั้งหมดนะครับ ผมอยากระบายมานานแล้วผมอึดอัดกับสิ่งที่เป็นอยู่ หลังเขียนเสร็จ ผมรู้สึกดีมากๆครับเหมือนยกภูเขาก้อนแรกออกจากอก ต่อจากนี้ไปผมก็คงใช้ชีวิตตามที่ชะตากำหนดไว้และทำทุกวันให้ดีที่สุด ขอบคุณครับ ^^
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่