เราสงสารพ่อ กับแม่   เราคิดถึงพ่อกับแม่เราและพ่อกับเเม่อยู่กันคนละจังหวัด เราเห็นพ่อกับเเม่ทำงานเหนื่อยมาก พ่อเราจะตื่นเวลา4:50 ทุกวันไม่มีวันหยุด เราได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกทุกเช้าตอนเราอยู่กับพ่อเเละแม่ที่กรุงเทพฯ พ่อเราทำงานหนักมากกกกเลิกงานก้ทุ่มสองทุ่มทุกวัน เวลาพีกก้มีเเค่ช่วงเที่ยง ครอบครัวเราไม่รวย มีเงินไม่เยอะ บางวันก้ไม่มีเลย ต้องอดบ้างเป็นบางวัน เพราะมันไม่มีจริงๆ ส่วนเเม่เราก้ทำงานเหมือนกัน เเม่ทำงานเหนื่อยเเละหนัก แม่จะได้พักทุกวันอาทิตย์บางทีก้ไม่ได้หยุด ส่วนเราเราพิการเเขนเส้นประสาทขาดหมดขยับไม่ได้มา3ปีเเล้ว เมื่อวานเเม่กลับมาส่งเราที่บ้านนอกเเล้วมาเก็บห้องเก็บบ้านให้ทั้งวันไม่ได้ไปไหนเลย พักก้ไม่ได้พัก เหมือนกับตอนทำงาน เราเห็นเเล้วเราแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำเลย แล้ววันต่อมาแม่เราก้จะกลับเเล้วรู้สึกใจหาย จะร้องไห้ตลอดเวลาเราเปิดเทอมเเล้วแล้วเราไปโรงเรียนโดยรถโดยสารประจำทางพร้อมกับเเม่เราจะลงที่โรงเรียน แล้วเเม่ก้นั่งรถต่อจนถึง บขส. แม่ถึงประมาณแปดโมงครึ่งเพราะเเม่โทรมาบอกว่าเเม่ถึงละนะ ได้ขึ้นรถบ่ายโมง แล้วเราก้พูดไปว่า ทำไมได้ไปตั้งบ่ายโมง แล้วเเม่ก้บอกว่า เเม่ไม่มีเงินซื้อเพราะว่ามันเเพงตั้ง700-800.-
แม่ไปตอนบ่ายก้ได้ เราแอบร้องไห้ในใจ เพราะตอนนั้น เรายังเข้าเเถวอยู่หน้าเสาธงเเละคนอยู่เยอะมาก ร้องไห้ออกมาก้ไม่ได้ อายคนอื่นเขา ครอบครัวเราอยากมีอะไรดีๆเหมือนคนอื่นเขา แต่มันไม่มี เหมือนยิ่งหา ต้องมีรายจ่ายออกไป มีเเต่คนมาดูถูกครอบครัวเราอย่างงั้นอย่างงี้ แม่เราก้คอยบอกเราเสมอว่าเราไม่เหมือนคนอื่นเขา ตั้งใจเรียนนะยิ่งเราเป็นแบบนี้ต้องทำไห้ได้ (แม่เรามีเงินกลับลงไปทำงานต่อเเค่700-800.- เราแอบเห็นในกระเป๋าเเม่) เรื่องของเราอาจจะเหมือนกับคนอื่นหรือไม่เหมือนเเต่เราก้อยากจะเเชร์ให้เพื่อนๆรักแม่ สงสารเเม่กับพ่อ เพราะเเม่กับพ่อทำงานหนักเพื่อเลี้ยงเราให้ได้ไปได้ดีที่สุด ถึงครอบครัวเราจะจนเเต่พ่อกับเเม่เราก้สอนให้เป็นคนดีตลอดนะ เเม่เราก้ไม่ค่อยสบายด้วยนะ ป่วยบ่อย เราอะชอบปวดหัวปวดท้ายทอย เครียดเยอะ ไม่รู้ว่าเครียดอะไรนี่ก้รำคานตัวเองอยู่เหมือนกัน เราเป็นลูกคนเดียวนะลืมบอกแล้วยังพิการเเขนอีกเราชอบคิดอะไรอยู่คนเดียวเเละก้เครียด เราคิดว่าเรามีเเนวโน้มเป็นโรคซึงเซ้าอีก เฮ้อ
ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ