สวัสดีค่ะ นี้เป็นกระทู้แรกของหนูนะคะ หนูทุกข์ใจมากๆจะคุยจะปรึกษาใครก็ไม่ได้เพราะเป็นเรื่องในครอบครัวตัวเอง คืออย่างนี้ค่ะ แม่หนูเขาเป็นคนอารมณ์ร้อนมากค่ะ ไม่ไว้หน้าใคร บางทีเขาจะชอบด่าหนูต่อหน้าที่สาธารณะเสียงดังมาก ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน แล้วหลายครั้งมากค่ะ เวลาเขาไม่พอใจใครเขาจะด่าหมดเลยค่ะ ไปเดินตลาดด้วยกันนี่เขาก็จะด่าแม่ค้าหรือคนขนของว่าแบบรำคาญอะไรแบบนี้ หนูอายมากเลยอะค่ะ เขาชอบบังคับคนในบ้าน ไม่ฟังความคิดเห็นใครเลยค่ะ เขาจะบอกว่าเขาอะถูกแล้ว ถ้ามีคนพูดแบบใจเย็นไม่เห็นต้องทำแบบนั้นเลยเขาก็จะพาลเป็นโมโหคนเตือนไปด้วยเลยอะค่ะ
   หนูอึดอัดมากๆๆๆ เวลาขอไปเที่ยวเขาก็ชอบบ่นทั้งที่หนูแทบไม่ได้ออกจากบ้านเลย จะชอบจับผิดนั่นนี่ตลอด ชอบค้นห้อง เวลาเราเล่าไรให้ฟังเอาโทรศัพท์ให้ดูรูปเขาก็จะถือโอกาสค้นโทรศัพท์ไปด้วยเลยอะค่ะ จดหมายก็แกะอ่านทุกซองไม่ว่าจะจ่าหน้าถึงใคร
    เรื่องเรียนเขาก็มากำหนดหนูทุกอย่าง หนูทุกข์มากเครียดมาก เขาไม่เคยรับฟังปัญหาที่หนูต้องแบก เขาจะเอาแค่เราต้องเรียนดีอย่าน้อยหน้าใคร จนตอนนี้หนูสอบเข้ามหาลัยที่พอจะมีชื่อได้ เขาก็ดีใจนะคะแต่เขาพูดกับหนูว่า 'ต้องได้เกียรตินิยม' หนูอึดอัดค่ะหนูไม่อยากต้องมาแบกรับอะไรแบบนี้เลย หนูก็ลูกคนนึงที่อยากทำให้พ่อแม่ภูมิใจนะคะ แต่พอเจอแบบนี้หนูกดดันมากจนเคยมีความรู้สึกแบบไม่เอาแล้วได้มั้ย ไม่อยากอยู่ ไม่รู้ว่าความสุขของตัวเองคืออะไร
       แล้วหนูคิดว่าพอหนูไปอยู่มหาลัย หนูได้อยู่หอหนูจะอาจจะสบายใจขึ้น มีอิสระมากขึ้น แต่พอเอาเข้าจริงแม่หนูเขาจะตามไปอยู่ด้วยเลยอะค่ะ อาจจะมีคนบอกว่าดีแล้วนะคะ แต่สำหรับตัวหนูเป็นอะไรที่ทุกข์ใจมากๆ
       แต่กับพี่ของหนูเองแม่เขาไม่เคยทำแบบนี้เลยค่ะ เขาปล่อยมาก งานบ้านทุกอย่างเขาโยนมาให้เราไม่ให้พี่แตะเลย บางทีเราอยู่ในห้องเรียกเราให้ไปหยิบน้ำทั้งที่พี่เรานั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างเขาแท้ๆ พี่เราทำผิดเขาไม่เคยว่าอะไรเลยนะคะ แต่กับเราแค่นิดๆหน่อยๆเขาก็ด่าแหลกอะค่ะ เขาแคร์ความรู้สึกพี่เราแต่เขาไม่เคยแคร์เราเลย
       ที่ตั้งกระทู้นี้หนูไม่ได้มีจุดประสงค์จะมาพูดถึงแม่ตัวเองในแง่ร้ายนะคะ แต่หนูทุกข์ใจจริงๆค่ะ เลยถือว่าตั้งกระทู้นี้เพื่อระบายและขอคำแนะนำในเรื่องนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ