สวัสดีค่ะ จริง ๆ เราเลยวัยใสมาแล้วล่ะ อยู่ในวัยมหาวิทยาลัย ปัญหาวันนี้อยากระบายมากกว่า คือเรามีเพื่อนคนหนึ่งที่สนิทกันมาก แรก ๆ ก็ดีนะ เขาเป็นคนเอะอะโวยวาย พูดหยาบ แต่ค่อนข้างจริงใจ รักเพื่อน รักสัตว์

แต่พอคบกันมาได้สักพัก ประมาณสองสามปี เราเริ่มรู้จักเขามากขึ้น ต้องเรียน ต้องเจอหน้ากันทุกวัน เราอึดอัดมากเลย เพราะนิสัยจริง ๆ ของเขามันเริ่มออกมา เขาเป็นคนดีนะ ดีในแง่ของพลเมืองดี เพื่อนที่ดี แต่นิสัยส่วนตัวเกี่ยวกับคนใกล้ตัวค่อนข้างแย่

เขาเป็นลูกสาวคนเดียวที่พ่อแม่ให้ทุกอย่างมาแต่เด็ก เลยเป็นคนเอาแต่ใจขั้นสุด อยากได้ต้องได้ อยากกินต้องกิน ขี้โมโห ยึดความคิดตัวเองเป็นหลัก ถ้ามั่นใจอะไรสักอย่างจะไม่ฟังใครเลย แรก ๆ เวลาที่เราคุยกันแล้วเราคิดว่าอะไรไม่ถูกต้อง เราจะพูดกับเขาทันทีเลย ว่าเราคิดว่าแบบนั้นก็ไม่ถูกเสียทีเดียวนะ เขาจะเริ่มเถียง แล้วก็โมโห หนีหายเงียบไปเลย ถ้าคุยโทรศัพท์อยู่ก็จะตัดสายทิ้งทันที

พอเกิดเหคุการณ์แบบนี้มาเรื่อย ๆ ทุกครั้งเขาจะหายไป บางครั้งก็ทำเหทือนเราไม่มีตัวตนในเฟส เช่น เวลาไปกินข้าวจะถ่ายรูปแทคมาอวด ก็ไม่ทำ แต่สักวันสองวันจะหายงอนแล้วกลับมาคุยกับเราเอง นาน ๆ เข้าเราเลยเบื่อที่จะทะเลาะเพราะพูดอะไรเขาก็ไม่ฟัง บอกว่า
"ก็กูคิดของกูแบบนี้" เป็นอันจบ เราเลยเริ่มที่จะไม่เถียงเขา แม้ว่าบางเรื่องจะไม่เห็นด้วยแค่ไหนก็ตาม

เรารู้สึกเหมือนคนเสแสร้งเข้าไปทุกที บางครั้งไม่เห็นด้วยก็ต้องเออออเพราะไม่อยากทะเลาะ แต่บางีก็อยากเถียงแล้วถ้าจะงอนก็งอนไป ไม่คบไม่คุยก็ได้ แต่สุดท้ายเราก็ต้องเจอกันอยูดี หนีกันไม่พ้น บางครั้งเขาชอบโทรศัพท์มาบ่นตอนดึก ๆ หรือเราไม่ว่าง ไม่รับสายก็ว่า รับแล้วบอกไม่ว่างก็พูดไม่ยอมฟังเลย บางครั้งอยากจะดูหนัง กินข้าวก่อนก็ต้องโกหกว่ามีธุระ ถ้าไม่อย่างนั้นเขาก็จะคุยไปเรื่อย ๆ ไม่ยอมวาง

สุดท้ายมันเลยคบกันด้วยความทุกข์ อยากพูดแต่เขาไม่ฟัง คือเขาเป็นคนดีนะ แต่เอาแต่ใจตัวเองมากไป จนทำทักอบ่างตามความต้องการ แล้วก็คิดว่าตัวเองถูกที่สุดเสมอ เราอึดอัดมาก บางครั้งก็ตะโกนด่าเขาในห้องคนเดียว

รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นเสแสร้งไม่จริงใจไปเลย