เราคบกับแฟนมา 5 ปีแล้วค่ะ จบมาสองปี วัยทำงานทั้งคู่ แฟนอยู่ ตจว. เราทำงานอยู่ กทม. ห่างกันร้อยกิโลกว่าๆ แรกๆทุกอย่างก็โอเคนะคะ เจอกันเดือนละสามครั้งบ้าง สี่ครั้งบ้าง แต่ช่วงปีหลังๆมา เจอกันเหมือนเดิม

แต่ค่ะแต่!!! นางค่อยข้างเงียบ ไม่ค่อยโทรหา เฟสก็ค่อยไม่มี ไลน์ยิ่งไม่มีเลยยยยย ถ้าอยากคุยนะคะ ต้องเป็นคนโทรหาเขา เรามีอะไรเจออะไรมาเราชอบเล่าให้เขาฟัง บางครั้งพิมพ์ยาวๆ ในเฟส อ่านนะคะอ่าน แต่ถามว่าตอบมั๊ย ไม่มีจ้าาาา หลับตอนไหน ตื่นตอนไหนไม่เคยรู้ วันนึงๆคุยกันได้ไม่ถึงสิบคำ เรารู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว เรานอยด์ เราเซ็ง เราก็บอกเขานะคะ เขาได้แต่ยิ้มเหยงๆแล้วก็บอกว่าขอโทษ คือนางขอโทษเราบ่อยมากเลยยยย นางบอกว่าเลิกงานมากลับบ้านแล้วจากนั้นก็ไปสังสรรค์กับพี่ บางทีกลับสามทุ่มสี่ทุ่ม ง่วงนอนแล้วก็นอนเลยไม่ได้บอก ตอนเช้าก็รีบไปทำงาน เลยไม่ได้ส่งข้อความหา คือ อ้างแบบนี้ตลอดเลยยย เรานอยด์ เราน้อยใจแบบนี้ตลอด แต่ทำไมเขาไม่เคยเข้าใจเราเลย ว่าเราต้องการอะไร

ตอนนี้คือไม่อยากจะบอกเขาแล้วว่าเรานอยด์นะ เราอยากคุยนะ เพราะมันเหมือนไม่เข้าใจกันเรื่องเดิมๆ เข้าใจนะคะว่าอยากทำโน้นนี่ แต่วันๆนึง คุณน่าจะมีเวลาสักนิดมาคุยกับแฟนหน่อยมั๊ย ไม่ได้คุย คุณควรน่าจะโทรมาหาบ้างก็ยังดี เฮ้ออออออออออออ

ถ้าถามว่าตอนเจอกันเป็นยังไง เวลาอยู่ด้วยกัน ทุกอย่างในชีวิตคือเราสำคัญหมดค่ะ ถ้าเราอยู่เขาจะไม่ไปไหนเลิกงานมา จะกลับบ้านเร็ว มาทำกับข้าวกับด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน แต่คือไม่เข้าใจเลย ตอนห่างกันทำไมเหมือนคนละคนแบบนี้ละคะ T^T

กระทู้ยาวๆกระทู้แรก อาจจะเขียนงงไปนิด ต้องขออภัยด้วยนะคะ ^^