สวัสดีค่ะ เราขอระบายหน่อยเเล้วกัน เเละอยากทราบความเห็นของทุกคนด้วยว่า เราควรจะปรับทัศนคติยังไง

       เริ่มเลย เรื่องมันมีอยู่ว่า เเฟนเก่าพ่อ ไปมีชู้ เเล้วพ่อจับได้เลยถอนมั่น ท่ามกลางเสียงสาปแช่งของพ่อฝ่ายหญิง
พ่อต้องเสียเงินเเละทองรวมกันเยอะมากค่ะ ในสมัยนั้น (จำไม่ได้ละว่าเท่าไหร่) พอหลังจากนั้นพ่อก็กลายเป็นคนเก็บกด อยากเอาชนะ
เลยมาจีบแม่เรา (เเม่เราเป็นคนที่น่าตาดีติดอับดับในหมู่บ้านเลยค่ะ5555 อย่าว่าเรานะเราเเค่อยากอธิบาย)จีบได้สามเดือนก็เเต่ง
(ตาอยากให้เเต่ง เพราะตาไม่ชอบผู้ชายอีกคนที่มาจีบเเม่) เเล้วหลังจากมีเรา เค้าก็อวดตลอด พาเราไปหาเพื่อน
วันๆขับรถพาเราไปอยู่กะเพื่อนเค้า เเต่เราเป็นไม่ค่อยพูด ไม่ชอบสังคมเเบบนั้น พ่อเลยชอบหงุดหงิดใส่เราว่านืสัยไม่เหมือนชาวบ้าน
เเต่เค้าก็พาเราไปอวดเรื่อยๆเเหล่ะ
        พอโตมาหน่อย เราค่อนข้างเรียนดีเป็นเด็กกิจกรรม กีฬา ดนตรี วิชาการ เอาหมด ก็ตามนั้น อวด เเล้วไปเเซวเพื่อนเราว่า
ทำไมไม่ทำอย่างนั้นไม่ทำอย่างนี้ ทำเหมือน.........(ชื่อเรา)........สิ จากนั้น เพื่อนเลยพาลไม่ชอบหน้าเรา ชอบเเกล้ง เเล้วพูดเเรงๆบ่อยมาก
เข้าเเถวตอนเช้าเพื่อนก็ดึงผม เพราะผมหยิกเหมือนพ่อ เราเรียนติดหน้าต่าง เค้าก็บ้วนน้ำลายใส่ผมเรา เราไม่อยากฟ้องครู เพราะครูก็ดันหมั่นไส้พ่อเรา
และเเม่เราที่ทำงานดีเเละสวยกว่า5555555 โอ้ย เเค่อธิบายนะคะ เพราะเราเคยเห็นคุณครูคนอื่นนินทาเเม่เราต่อหน้า เราเลยคอนเฟิร์มว่าเเม่สวย555
       พอโตขึ้นมากหน่อย การเเข่งขันสูง จากการที่พ่อเเม่เพื่อนก็หมั่นพ่อเเม่เราเลยปลูกฝังเพื่อนเราให้เอาชนะเรา สรุปเราไม่เปิดใจคบเพื่อนสมัยประถมเลย
หลังจากนั้น มีการสอบ หรือ การทำอะไรที่ต้องเเข่ง พ่อจะคิดมากเเละลุ้นมาก พอเราไม่ได้อย่างที่พ่อหวัง พ่อก็โกรธ เเล้วก็ร้องไห้ตัวสั่น เป็นลม กอดเเม่ไปอีก เอาตรงๆ สงสารเเม่ สงสารตัวเอง สงสารน้อง ที่อยู่กะคนที่ไม่ได้ช่วยเเม่อบรมลูก เเต่หวังเเค่ลูกเป็นเครื่องมือเชิดหน้าชูตา เค้าทำให้เรารู้สึกว่า
การมีลูกคือการลงทุนที่ต้องได้กำไร ต้องการให้ลูกทำโน่นนี่ให้ เเต่ไม่เคยให้อะไรลูกเลย ได้เเค่ความพึงพอใจของตัวเอง พอเราไม่มีเพื่อนมาบอกเรา
ให้กลับไปดูนิสัยของตัวเองว่าทำไมถึงไม่มีเพื่อนคบ เอ่อ คือเราอยากเล่าให้ฟังนะคะว่าตอนเรียนประถมเราเจอไรมาบ้าง
เเต่ก็เเค่อยากบอก เเต่บอกไม่ได้ เดี๋ยวเป็นลมรับไม่ได้ขึ้นมาอีก สงสารเเม่
         ทุกวันนี้เราได้เเต่คิดว่า อยู่ไปวันๆ ดูเเลความรู้สึกเเม่ไป เรารู้ว่าพ่อเรารักเรานะคะ เเต่ความรักของพ่อทำให้เราอึดอัด ไม่สอนเเต่ประชดประชัน กระเเทรกของเสียงดัง โยนกระเป๋าเสื้อผ้าเราออกจากบ้านทั้งที่ตอนนั้นเราอายุ 5 ขวบ โดนขังห้องมืดตอน 5 ขวบ ก้านมะยม ไม้เเขวนเสื้อ เจอหมด
เพราะเราไม่ได้ดั่งใจเค้าเวลาเค้าอยากให้ราทำอะไรตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่น(อันนี้เเม่เราก็ทำค่ะ เเต่เเม่ไม่ขี้อวด)
          สรุปตอนนี้ เราอายุ 20 ปลายๆเเล้ว   เราอยู่ด้วยความเครียด หวาดระเเวงเวลามีใครทำเสียงดัง กลัวว่าจะมีใครดุด่า  ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง
เวลาทำอะไรพลาด กลัวจะโดนดุด่าตลอด ไม่กล้าพูด ที่ระบายอารมณ์คือเเฟน (ซึ่งตอนนี้เลิกเเล้ว เพราะเรากลายเป็นคนขี้หงุดหงิด เวลามีปัญหาที่บ้าน)
จนตอนนี้ไม่กล้ามีเเฟน กลัวทำให้เค้าเสียใจโดยไม่รุ้ตัว เเล้วตอนนี้ปัญหาสุขภาพก็ตามมา มีอาการหอบทางอารมณ์ เวลาเครียดมากๆจะมีอาการค่ะ
นี่ก็เป็นอีกอย่างที่กลัวจะมีอาการให้เเฟนเห็นสงสารเค้า

           ที่บ่นให้ฟังไม่ใช่เรากลียดพ่อนะคะ เเค่อยากให้เค้าเปลี่ยนทัศนคติ เพราะครอบครัวเราไม่ได้ขาด มีพร้อมทุกอย่าง เเต่ไม่มีความสุขเพราะตัวเค้าเอง
เค้าอายุก็ประมาณหนึ่งเเล้ว เเค่อยากให้เค้าเข้าใจว่าลูกก็คือลูก ไม่ใช่สิ่งของ หรือหุ่นไขลาน ที่ทำให้เค้าพึงพอใจ

           ขอน้อมรับคำติชมนะคะ เเต่อย่าด่าเราเเรงนะคะ เพราะกลัวเครียดกว่าเดิม5555555  เราเเค่อยากระบาย เราไม่อยากเอาความเครียดของเรา         ไปลงกับใคร

          ขอบคุณทุกคนที่พยายามอ่านข้อความงั้เง่าจนจบนะคะ ขอบคุณค่ะ