เคยคุยกับเพื่อนผช.คนนึงเมื่อ2ปีที่แล้ว *เป็นผช.คนแรกที่คุยด้วย* คุยกันจนสนิทแบบ คุยได้ทุกเรื่อง (เค้าทักมาคุยกับเราทุกวันเป็นเวลา1เทอมกว่าๆ ทั้งที่เราไม่เคยทักเคาไปก่อนเลย) เป็นคนที่ทำให้เราไม่เคยเหงา รู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่คุยด้วย..(เค้ายังไม่ได้ขอเราเป็นแฟน แต่คุยกันเหมือนแฟน เหมือนเค้าไม่กล้าเพราะ เค้าเป็นคนเงียบๆ ไม่สุงสิงกะผญ.เลย)  นั่งโต๊ะก็นั่งข้างกัน ทำงานก็อยู่กลุ่มเดียวกันตลอด..
      แต่ก็มีเรื่องให้ต้องห่างกัน เพราะ มีคนบอกเราว่าเค้ามีแฟนแล้ว เราก็ไม่เชื่อ จนถามเค้าว่าจริงหรอ?? เค้าบอก แค่คุยไม่ได้คบ ....แต่สิ่งที่เห็นคือ เค้าใส่ริสแบรนด์เหมือนกัน เราเลยให้เพื่อนเราสืบ ก็ปรากฏว่า สองคนนี้เค้ามีซัมติงบางอย่างที่เรียกว่าไม่ใช่แฟน แต่มากกว่าเพื่อน..
    ตั้งแต่นั้นมาเราก็เลิกคุยกะเค้าเลย.. เราตัดสินใจไม่ถูกเลยว่าจะเชื่อใครดี แต่เราก็เลือกที่จะทำตัวให้ห่างจากเค้า..ไม่อยากเป็นมือที่สาม
     ตั้งแต่ตอนนั้นจนตอนนี้ เราแทบไม่คุยกันเลย ทั้งที่เรียนอยู่ห้องเดียวกัน ความรู้สึกแบบนี้มันลำบากใจมากจริงๆ เราตัดใจจากเค้าไม่ได้เลย คิดถึงเรื่องราวเก่าๆทุกครั้งที่เห็นหน้า
    ยอมรับว่าแอบชอบเค้า แต่ไม่รู้จริงๆว่าเค้าคุยกับเราทำไมในเมื่อมีผญ.อีกคนอยู่ ไม่รู้ว่าเค้าชอบเราบ้างมั้ย
# ตอนนี้ก็ยังลืมไม่ได้ T_T ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน . ยิ่งนานทำไมเหมือนยิ่งรักมาก
# แค่อยากระบาย, ด่าได้แต่อย่างแรงนะคะ ,คำไหนพิมพ์ผิดขออภัยค่ะ *พิมพ์ในโทรศัพท์*