ดิฉันคบกับแฟนมา8ปีแล้วแรกๆเขาดีมาใส่ใจเราดีโทรหาเราตลอดไปไหนมาไหนคือบอกเราตลอดแต่สิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นมันก็เกิดขึ้นเขาเปลี่ยนไปใส่ใจเราน้อยลงติดเพื่อนกินเหล้าบางวันกินจนไปทำงานไม่ไหวจนบอกให้เขาเพลาๆลงบางและให้พี่ชายป้าเขาคุยกับเขาให้เขาปรับตัวให้ดีขึ้นเราให้โอกาสเขาเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นตลอดเพราะเรารู้ว่าเขาเป็นคนขาดความอบอุ่นแม่เขาทิ้งเขาไปตั้งแต่เด็กส่วนพ่อเขาก็ทำงานต่างที่จนตัวเขามีป้าคอยเลี้ยงดูเขามาเราเลยคิดว่าเขาคงอยากมีเพื่อนเข้าสังคมกับเพื่อนบ้างเราเลยปล่อยเขาบ้างแต่ก็ไม่ปล่อยจนเขาเคยตัวแต่ครั้งเเล้วครั้งเล่าเขาก็ไม่ปรับตัวให้เราสักเท่าไหร่เขาก็มอบทุกเวลาที่มีให้ดพื่อนเป็นส่วนใหญ่โดยเรารู้สึกได้เลยว่าความสำคัญเราน้อยลงเรื่อยๆจากการที่เรานัดเขาไปไหนและเป็นวันเดียวที่เพื่อนเขานัดไปกินเหล้าแต่เขาก็เลือกเพื่อนเขาเสมอเราหวังทำดีทุกอย่างให้เขาเห็นความดีของเราทำงานบ้านให้เขาทุกครั้งที่มีเวลาเตรียมกับข้าวไว้ให้ทุกวันเราจะต้องปลีกตัวเราเพื่อมาทำให้เขาพอเขากลับมาจากที่ทำงานเขาจะได้กินอิ่มนอนหลับเราอยู่คนล่ะที่กับเขาเพร่ะครอบครัวของเรายังให้เคารพธรรมเนียมคือแต่งก่อนค่อยอยู่ด้วยกันเราเป็นแม่ค้าขายของทุกวันต้องตื่นตีสี่เพื้อเตรียมของขายขายของเสร็จเราว่างก็แวะเอาอะไรมาให้เขากินก่อนไปทำงานตอนเช้าถ้าตอนเย็นเราว่างเราก็เข้าไปเตรียมทุกอย่างไว้ให้เขาเสมอแต่สิ่งที่เราน้อยใจคือวันไหนถ้าเขาเข้ากะบ่ายเขาจะกินเหล้าจนลืมกับข้าวที่เราทำไปเราอดทนทุกอย่างจนบางครั้งแอบคิดเราทนไปเพื่ออะไรแต่วันเวลาที่เราผูกพันธ์กันมันทำให้เราลืมเขาไม่ได้เราคงโง่มากจริงๆใช่ไหมที่ทนคนที่ไม่ใส่ใจเลยเห็นเพื่อนเป็นปัจจัยหลักเราก็หวนคิดทุกครั้งที่ทะเลาะกันว่ากว่าเราจะคบกันมาได้ขนาดนี้ผ่านอะไรมาหลายๆอย่างบางครั้งเราลำบากเขาก็เคยยื่นมือมาช่วยเราแต่สิ่งที่เราเจอตั้งแต่ตอนนั้นถึงตอนนี้คืออยากให้เขาปรับตัวเขาหาเราบ้างอยากจะรู้มีวิธีใดบ้างที่จะทำให้คนที่เรารักแคร์ความรู้สึกเราเราควรอดทนต่อไปหรือพอแค่นี้เพราะปีหน้าเรามาเเพลนจะเเต่งงานกันแต่ดิฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าถ้าเราแต่งด้วยกันเขาจะทิ้งเราไหมจะรักเราเเละปรับตัวได้หรือป่าว