เเม่ชอบห้ามไม่ให้ออกไปไหน ไม่ให้นั่งรถเมล์ ห้ามทำอะไรเอง เบื่อมากครับ คือเราก้เริ่มๆโตเเล้วนะ ยังจะห้ามอีก เเกะถุงเเกงยังไม่ค่อยจะให้เเกะเองเลยเดี๋ยวหก อะไรก้ไม่รู้ วันๆหมกอยู่เเต่ในบ้าน วัยรุ่นก้อยากออกไปข้างนอกคนเดียว กับเพื่อนบ้าง ยังต้องให้มีพ่อเเม่ไป พอพูดก้โกรธ เครียด ไปช่วยงานรร.ตอนปิดเทอมก้ต้องให้พ่อไปส่ง คือปกติอยู่กับตายาย ตายายก้จะปล่อยให้ออกไปนู่นนี่นั่นคนเดียว ไปเที่ยวกับเพื่อนอ่ะ เเล้วพอมาอยู่บ้านเเม่ โดนห้ามทุกอย่าง จะไปก้ต้องไปกับเเม่ อึดอัดอ่ะครับ อยากมีกิจกรรมช่วงปิดเทอมเเบบคนอื่นเขาบ้าง ไปเรียนร้องเพลง เรียนมวย เล่นกีฬา ไรงี้ เเต่ก้ได้เเต่อยู่บ้าน ทำอย่างกับเราเป็นเด็ก ตอนเปิดเทอมเราอยู่หอไง เราก้ได้ทำอะไรๆด้วยตัวเอง จนพอมาปิดเทอม มันนรกชัดๆ จะกลายเป็นเด็กเก็บกดอยู่เเล้ว สาเหตุที่ห้ามอ่ะหรอ? กลัวไปข้างนอกเเล้วโดนรถชน กลัวไปโดนยิงตาย กลัวหลง กลัวโดนลักพาตัว ก้เเม่ไม่เคยให้ออกไปไหนเลยไง เเล้วก้ชอบคิดไปเอง น่าเบื่อ เเล้วอยู่ดีๆก้มาว่าเเบบ ดูเด็กคนอื่นซิ เค้าช่วยพ่อเเม่เค้าขายของ เค้าร้องเพลงหาเงินให้พ่อเเม่ เเล้วเราทำอะไรได้บ้าง? เราทำอะไรไม่ได้เลย เราชอบเล่นปิงปอง เเม่ก้ซื้อไม้ให้ เอาไว้ให้ไปเล่นกับเพื่อนตอนเปิดเทอม เเล้วมันจะมีประโยชน์ไรอ่ะ มีไม้เเต่ไม่มีที่เล่น อยากกลับไปอยู่บ้านตายายมากเลย ตอนนี้โคตรเบื่อเเต่ก้ได้เเค่คิด อยากไปเล่นสงกรานต์กับเพื่อนบ้าง เเต่เราก้ได้เเค่คิดอ่ะ เเม่ก้บอก เค้ายิงกันตาย ชอบคิดไปเอง เว่อร์เกินไปป่ะ เเล้วก้ชอบมาพูด ตอนเด็กๆเเม่ก้ไม่ได้ทำอะไร เราอ่ะดีกว่าเเม่อีก เเล้วไม่มองอีกมุมนึงอ่ะ ว่ามันอึดอัดเเค่ไหน เเทนที่จะทำให้ลูกมีความสุข พิมพ์กระทู้เเล้วก้ร้องไห้ไปอ่ะ ว่าทำไมเราต้องโดนกักขังไว้อย่างงี้ด้วย ไม่เหมือนคนอื่น เเค่นั่งรถเมล์มันไม่ตายหรอก ชอบมาขู่ว่าเดี๋ยวโดนรถชน มันมีข่าว เมาเเล้วขับบลาๆๆๆๆ เเต่จากการคิดวิเคราะห์เเล้วอ่ะ เมาเเล้วขับมันช่วงกลางคืนไม่ใช่หรอ เเล้วจะออกไปช่วยงานตอนเช้า โอกาสโดนมันมากสักเเค่ไหน พอพูดกันตรงๆก้ด่า เครียดอีก เบื่อ เเล้วก้ชอบบอกว่า ชีวิตยังมีอะไรอีกเยอะ ถ้าเราโตไป เราก้เสียดายอ่ะ ที่ชีวิตตอนวัยรุ่น ไม่ได้ทำอะไรเลย เราควรจะทำใจยังไงอ่ะ หรือทำไงก้ได้ ให้ยอมรับกับสถานการณ์เเบบนี้