คือแบบตอนเป็นเด็กเราก็พ่อแม่ก็พาไปต่างอำเภอ แล้วเด็กแถวนั้นก็ชอบแกล้งเรา
ที่จำได้ก็พวกโดนล้อโดนด่าว่าอ้วน (อันนี้ยอมรับ) บ้างก็ด่าว่าเป็นเด็กในเมือง (อันนี้น่าโกรธมั๊ย) แต่ที่หนักสุดคือ ผลักเราตกจากกองข้าว หัวแตก
เราเริ่มไม่ชอบเด็กตั้งแต่นั้น แล้วตลอดมาก็โดนเพื่อนแกล้งงี้

เวลานั่งรถโดยสารที่มีเด็กงอแงเสียงดังรู้สึกรำคาณมาก เวลาโดนหลานๆแกล้งหยอกก็รำราณและด่ามัน แต่แม่ก็บอกว่าเด็กก็คือเด็ก แต่ถ้าไม่สอนมันดีดี
มันจะไม่คิดว่าต้องเกรงใจคนอื่นหรอ

บางครั้งเด็กตามสถานที่ต่างๆงี้ไม่รู้สิ เค้าเด็กอันนี้เข้าใจ แต่พ่อแม่ไม่บอกไม่สอนลูกอ่ะ เสียงดังสร้างความเดือดร้อนงี้ ทำให้ข้าวของเสียหายงี้ พอบอกเราก็กลายเป็นแม่ค้าใจร้ายซะงั้น กรรม ฉันผิดไรรรรร? เราจะรับมือกับเด็กได้ยังไงคะ ถ้าเด็กโตๆพูดพังอันนี้ก็ไม่เท่าไหร่นะ แต่ตั้งแต่1-10ปีนี่แบบไม่ไหวๆ บอกไม่ฟัง เถียง แล้วเราก็ไม่อยากเป็นคนขี้วีนใจร้ายด้วย ควรบอกสอนเด็กยังไงคะให้เค้าเครารพและเชื่อฟัง

เด็กที่เป็นญาตินี่ก็หนักแล้วเด็กลูกคนอื่นนิแบบหนักกว่าอีก เห้อออออ?