อยู่ไปก็ไร่ค่า ไม่มีความหมาย ไม่มีใครรักเราจริง ไม่มีคนจริงใจ

พ่อกับแม่เราเเยกทางกันตั้งแต่เรายังเด็ก เราเลือกที่จะไปอยู่กับแม่ แม่เราก็มีแฟนใหม่ พอแม่มีน้องแฟนใหม่ของแม่เขาก็สร้างบ้านใหม่พอสร้างเสร็จแม่ก็ไปอยู่ที่บ้านใหม่กับน้องล้ะก็แฟนใหม่แม่ ส่วนเราอ่ะหรอต้องอยู่กับยายสองคน ยายก็ไม่ค่อยใส่ใจเราหรอกคงเห็นว่าเราโตแล้วมั้ง เชื่อมั๊ยว่าทั้งบ้านอ่ะแทบไม่มีใครคุยกับเราเลย เราเคยอยู่ในสายตาของใครบ้างว่ะ มีแม่แม่ก็ไม่รัก ส่วนพ่อก็เอาแต่ทำงาน นานๆทีก็จะโทรมาหาเรา (เมาแล้วถึงโทร) เรามีเพื่อนคนนึง ที่รู้ใจเราเข้าใจเรา คอยฟังเราบ่นจนเราคิดว่ามันอ่ะคือเป็นเพื่อนแท้ เพื่อนสนิทเรา แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ มีอยู่วันนึงมันเอาโทรศัพท์เราไปเข้าเฟสมันแล้วมันลืมออกจากระบบเราเลยเข้าไปอ่านแชทที่มันคุยกะเพื่อนคนอื่น ปรากฏว่ามันแอบนินทาลับหลังเรามาตลอดด่าเรามาตลอด ทั้งๆที่เราคิดว่ามันเป็นเพื่อนเราแท้ๆ เจอแบบนี้จุกอ่ะ พอเรารู้ว่ามันแอบนินทาเราลับหลังเราเลยเริ่มออกห่างจากมัน แต่มันก็ยังพยายามเข้ามันตีสนิทเราอีก เราก็เลยแกล้งๆทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ล้ะก็คบมันเป็นเพื่อนต่อ ในที่สุดก็เรียนจบ ม.ต้น เราเลยย้ายไปเรียนต่อที่ ร.ร อื่น บังเอิญมันก็จะไปเรียนที่เดียวกับเรา เราก็ไม่ได้อาลัย เเต่ได้อยู่ห้องเดียวกะมันอีกโอ๊ย อยากจะบ้าตาย เรามีแฟน แฟนก็ใส่ใจเราชิปหาย(ประชด) เราน้อยใจมัน โกรธมัน มันก็พูดเป็นคำเดียวว่าขอโทษ พูดคำนี้ตลอดจนเราคิดว่ามันรู้สึกผิดจริงๆรึป่าวว่ะ บอกจะปรับปรุงตัวเองแรกๆก็ทำนะพอหลังๆแต่ก็เหมือนเดิม แย่ๆ มันทำเราร้องไห้บ่อยมาก เราคบ ผช. มาแต่ล้ะคนไม่เคยมีใครทำเราร้องไห้บ่อยขนาดนี้เลยอ่ะ อยากรู้จริงๆคิดว่าเท่มากหรอที่ทำแฟนตัวเองร้องไห้ อยากรู้จริงๆว่ารักเราจากใจจริงๆรึป่าว หรือแค่คบไปวันๆ
(ทำแฟนร้องไห้ ไม่กลัวคนอื่นทำแฟนยิ้มได้หรอว่ะ)

ชีวิตเราก็มีแต่เรื่องแย่ๆ เราไม่รู้จะอยู่ไปทำไมอ่ะ เราเกิดมาเพื่อะไรว่ะ
อยากมีคนมาช่วยปล่อยใจเรื่องร้ายๆก็ไม่มี
อยากตายๆไปซะ ไม่อยากใช้ชีวิตต่อแล้วจริงๆ