เมื่อก่อนเป็นคนที่ดูสเปคกล้องบ่อยมาก อยากได้ FF อยากได้โน่นนี่ตลอด เกิดกิเลสมาก จนเกือบจะจัดมาหลายรอบ เพราะคำว่า "เจ็บแต่จบ" เนี่ยแหละครับ พอเวลาผ่านไป ได้ถ่ายหลายแนวมากขึ้น แนวคน แนววิว แนวไลฟ์ แนวสตรีท แนวกีฬา หรืองานพิธีการอะไรต่างๆ อยู่ๆ ความอยากได้ทั้งหมดมันก็หายไปหมดเลย ความสุขมันไปอยู่แค่การได้จับกล้องถ่าย การดีใจที่ได้ภาพดีๆ ได้สื่ออารมณ์และเรื่องราวขณะนั้น โดยไม่ได้สนใจเทคโนโลยีกล้องมากมาย รู้สึกเหมือนตัวเองผ่านอะไรสักอย่างมาจุดนึง แล้วรู้สึกลงตัวและสบายใจมากครับกับชีวิตการถ่ายรูปตอนนี้ รู้สึกมันพอแล้ว รู้สึกชีวิตง่ายขึ้นมาก หยิบกล้องเล็กๆเบาๆใส่กระเป๋า คะเนเล็กน้อยว่าจะใช้เลนส์ไรบ้าง แล้วก็ไปลุยเลย อีกอย่างกล้องเราก็เบาอยู่แล้วด้วยก็เลยสบายๆ

แค่มาแชร์ความรู้สึกให้ฟังครับ

ปล. ผมมี D5100, D7000 (มีสองตัวเผื่อไปช่วยงาน ขี้เกียจเปลี่ยนเลนส์)
เลนส์ Sigma 17-50, Nikon Fix50, Nikon Fix85, Tamron 70-300 VC
แฟลชแยก Sunpak PZ42X
ขาตั้ง

โบราณไปนิดแต่ก็รู้สึกคุ้มค่ามากกับพวกนี้ รู้สึกว่าพอแล้ว