ความจริงแล้วเรื่องการสูญเสียใครสักคนในชีวิต เป็นเรื่องปกตินะ ทุกคนย่อมเคยผ่านการสูญเสียกันมาแล้วทั้งนั้น บ้างก็สูญเสัยญาติพี่น้อง บ้างก็สูญเสียเพื่อน บ้างก็สูญเสียคนรัก มันหนีไม่พ้นจริงๆ แต่ถ้าจะทำใจให้ชินก็คงไม่ได้
สำหรับฉัน ความสูญเสียนั้นเกิดขึ้นครั้งแรกตอนเพื่อนรักจากไป ฉันรู้สึกเคว้งมาก เพราะมากกว่าคำว่าเพื่อนสนิท เค้ายังเป็นเพื่อนที่ฉันรักที่สุด รักมาก รักเกินไปกว่าจะบอกใครได้จริงๆ จวบจนวันนี้ 4 ปีแล้วที่นางจากไป วันไหนที่ฉันนอยด์ ฉันยังเพ้อถึงนางอยู่บ่อยๆ เลย ฉันยังอยากให้เรื่องที่จากไปเป้นความฝันอยู่เลย แต่ถึงอย่างไรช่วงเวลาที่ผ่านมาฉันก็มีแฟนเป็นของตัวเองนะ ฉันก็รักแฟน แต่อาจจะไม่มากเท่ากับเพื่อนคนนี้ กล้าพูดเลย
แต่สุดท้ายฟ้าก็แกล้งฉันอีกครั้งนึงโดยการพาแฟนของฉันจากไปแบบไม่มีวันกลับ โอ๊ยยย ภาพที่จำตัวเองตอนนั้นได้คือ ฉันอึ้งกับภาพตรงหน้า ที่ค่อยๆเห็นแฟนตัวเอง หายใจเบาลง เบาลง และหยุดหายใจไปในที่สุด ฉันทำดีที่สุดได้แค่กุมมือเค้าไว้ในช่วงเวลานั้น กุมไว้เพื่อให้เค้ารู้ว่าเค้าจะไม่ได้จากไปอย่างโดดเดี่ยว แต่แล้วไงหล่ะ ที่สุดของวันนี้ คือฉันต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว คนเดียว กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว ไปออกกำลังกาย เดินห้าง ทุกอย่างทำคนเดียวทั้ง เหนื่อยนะบางที นั่งร้องไห้อยู่ในรถ สตาร์ทรถแต่ไม่ขับออกไปไหน เพราะไม่รู้ว่าจะไปหาใคร ฉันต้องฝึกให้กำลัใจตัวเองอยู่บ่อยๆ โดยการพูดคนเดียว บอกรักตัวเอง คิดบวกกับตัวเอง แต่ยังไงเหงาก็คือเหงา และฉันไม่รู้จะอยู่อย่างไรเมื่อไม่มีเธอ จริงๆ