รู้สึกท้อใจกับอายุที่มากขึ้น ไม่อยากไปเรียนกับน้อง ไม่มีสาขาอะไรที่รู้สึกน่าเรียน เพราะคะแนนสอบน้อยเหลือเกิน นี่ก็ว่าจะเอาวุฒิ ม.6 ไปสอบทำงาน
หรือไปสมัครงาน ลงเรียนมสธ.ไว้ ก็ยังไม่อ่านหนังสือเลยสักตัว อายุเข้า 23 ปีนี้เรียนยังไม่จบอะไรสักอย่าง ท้อใจกับชีวิต ทำอะไรก็ไม่เป็น อยากรีบเรียนจบ อยากมีงานทำ อย่างน้อยก็ก่อน 30 ปี ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะเป็นอย่างนี้ ไม่เคยอยากเป็นเด็กซิ่วมาก่อน ตัดสินใจผิดพลาดมาก จะทำยังไงดีกับชีวิตนี้ คือผมซิ่วสองครั้งนะ แต่รวมระยะเวลาเป็นสี่ปี มันนานมากเพื่อนจะจบกันอยู่แล้ว (บางคนก็จบแล้ว) ก็ได้ไปหางานทำ มีงานทำแล้วบ้าง บางคนก็มีกิจการรองรับอยู่แล้ว ไม่มีอะไรน่าเครียด แต่ผมเหมือนทำตัวเหลวไหลไปวันๆ ไม่มีแรง ไม่มีความกระตือรือร้น แล้วยิ่งนับวันยิ่งชินกับความเฉื่อยชา และการไม่ทำอะไร ตอนนี้จะไปเรียนอะไรก็กลัวว่าจะไม่คุ้มค่ากับเวลาที่จะต้องเสียไป ปีนี้คะแนนได้ถึงคณะพยาบาล แต่ก็ไม่อยากเรียน ไม่อยากสัมผัสผู้ป่วย กลัวทำผิดพลาดเวลาดูแลเขา จะไปคณะวิทย์ก็กลัวเรียนยากแล้วจะเรียนไม่จบอีก จะไปด้านสังคม บริหาร ก็กลัวไม่มีงานทำเพราะไม่ใช่คนร่าเริง พูดคุยเก่ง หัวไบร์ท และไม่มีความคิดเห็นใดๆกับสังคมโลกนี้ เคยเรียนด้านภาษาแต่ไปไม่รอด เพราะไม่เก่งภาษาเลย อีกอย่างไม่มีไอเดียและความคิดสร้างสรรค์ ก็ได้สมัครวสส.หลักสูตร 2 ปี จบพร้อมเพื่อนที่เรียนเภสัชฯ (คณะแรก) ก็ดูเข้าท่า เพราะจบพร้อมเพื่อนนี่แหละ แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นได้มากกว่านี้ เสียเวลาสองปีจะคุ้มค่ากับเวลาที่เสียไปไหม จบมาเงินเดือนก็ 8,xxx แถมเป็นลูกจ้างชั่วคราว อาจไม่ได้ทำงานใกล้บ้านด้วย โอกาสเป็นข้าราชการแทบไม่มี อะไรก็ดูเป็นอุปสรรคไปหมด คงตัดสินใจพลาดตั้งแต่ครั้งแรกที่ซิ่ว ใครมีอะไรแนะนำไหมครับ เผื่อหนทางนี้จะทำให้ผมพบทางสว่างให้แก่ตัวผมเอง  
ตอนนี้ลังเลว่าถ้าได้วสส.จะเอาไหม หรือจะยื่นแอดดีไหม แต่ก็ไม่อยากเรียนคณะอะไรเลย ก็ได้สมัครไปรษณีย์ ปีที่แล้วติดรอบข้อเขียนแต่ตกสัมภาษณ์ นี่คงเป็นทางสว่างทางเดียวที่คิดได้ตอนนี้ เพราะเรียนแค่ 1 ปีเท่านั้น