สวัสดีค่ะ ดิฉันอึดอัดใจมาเป็นปี ๆ โดยที่ไม่ได้ระบายให้ใครได้ฟังเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดและบาปกับลูกของตัวเองมากค่ะ
ดิฉันปัจจุบันอายุย่างเข้า 36 ปีค่ะ แต่งงานได้สามปีกว่า ๆ ก็ตั้งท้อง ตั้งท้องช่วงเดือนเมษายน ปี 58 คลอดปลายปีค่ะ
ดิฉันอยากจะมีลูกมาก ๆ ค่ะ ตอนที่รู้ว่าท้องก็รู้สึกแปลก ๆ ปนกับดีใจ ดิฉันกินแต่ของดี ระมัดระวังตัวเองมากขึ้น ฝากท้องที่ รพ.เอกชนค่ะ
แต่พอท้องเริ่มโตขึ้น ดิฉันกลับไม่รู้สึกผูกพันธ์ และรู้สึกเฉย ๆ กับลูกของตัวเองด้วย รู้แต่ว่า ลูกจะต้องออกมาปกติที่สุด แข็งแรงที่สุด
พอคลอดลูกออกมา กลับยิ่งเครียด ยิ่งไม่รู้สึกผูกพันธ์กับลูกของตัวเอง และมีความคิดที่ว่า เขาไม่ใช่ลูกของดิฉันค่ะ
คือช่วงที่ออกจาก โรงพยาบาล ดิฉันเจ็บแผลมาก ๆ และน้ำนมไหลตลอด นมก็ตึง ซึ่งไม่ชอบเลย รู้สึกเบื่อชีวิตที่เป็นแบบนี้มากๆค่ะ
ลูกหลับได้หลับดี ช่วงกลางวัน กลางคืนเขาตื่น แต่ดิฉันเหนื่อยมาก ช่วงนั้น นอนก็ไม่ได้นอน หรือบางทีนอนแป๊บเดียว ก็ต้องตื่นมาปั๊มนมให้ลูก
ปั้มทุก ๆ สองชั่วโมง เพราะหมอบอกว่าให้กินนมแม่เยอะ ๆ ป้องกันลูกตัวเหลือง ดิฉันยิ่งเครียดเข้าไปอีก คือไม่เคยได้นอนติดต่อกันยาวๆเลย
เพราะมัวแต่มานั่งปั๊มนม และลูกดิฉัน จะต้องอุ้มกันตลอด ถ้าไม่อุ้มจะร้อง คือ อุ้มก็เหนื่อยค่ะ และเบื่อกับชีวิตมาก ๆ วัน ๆ ทำอะไรซ้ำๆซาก ๆ
ซักผ้าอ้อม เช็ดอึ เช็ดฉี่ ล้างขวดนม ตากผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน กล่อมลูก ชงนม จับลูกเรอ คือเบื่อสุด ๆ (ณ ช่วงเวลานั้นนะคะ)
บางทีดิฉันเหมือนโรคจิต มองหน้าลูก ก็รู้สึกร้อนวูบอยู่บนใบหน้า คิดเกลียดลูกตัวเอง บอกว่า ไม่น่าเกิดมาเลย เกิดมาทำไม ทำให้ดิฉันมาลำบาก
และมาคิดว่า อยากให้ลูกตาย (คือตรงนี้ ดิฉันเสียใจที่สุดค่ะ เสียใจมาก ๆ ที่คิดแบบนี้กับลูก ไม่รู้คิดแบบนี้มาได้ยังไง ความคิดดิฉันเลวมากค่ะ)
เดี๋ยวมาต่อนะคะ