สวัสดีครับ  นี่เป็นกระทู้แรกของผม  ผมอยู่ในวัยเรียน อายุ 21 มีแฟนอายุและระยะทางห่างจากตัวเองมาก  เราคบกันได้ 3 ปีแล้วครับ เราเจอกันผ่านงาน เพลง ต่างๆ ผมเป็นนักร้อง เธอเองก็เช่นกัน แรกๆคบกัน เธอมักจะพูดเสมอว่า ทำไมต้องรักคนแก่ๆแบบเขาด้วย  เราสองคนมักพบปัญหาเกี่ยวกับอายุ  เรารักกันแบบไม่เปิดเผย ปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่ ซึ้งเรื่องนั้น ผมไม่ได้คิดมากเรื่องอายุสักเท่าไร (แต่เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมรักมาก) จนไม่มีใจจะรักใครได้อีก นานๆเราจะนัดเจอกัน 3 เดือน 1 ครั้ง ถ้าถามว่าผมทรมานไหม  บอกเลยทรมานมากทุกครั้งที่จากกัน ผมอยู่กรุงเทพ ส่วนเธอห่างจากผมไป 1027 กิโลเมตร คำถามที่เธอมักจะถามผมเสมอคือ ทำไมไม่ไปคบเด็กๆรุ่นเดียวกันละ?  ทำไมไม่คิดถึงพ่อแม่เธอบ้างละว่าเขาจะคิดอย่างไร? ผมอาจจะเด็กไปที่เจอคำถามแบบนี้แล้ว จะตอบได้  ผมได้แต่ถามตัวเองว่า ทำไม? บอกเลยว่าผมเจ็บมากๆ ที่ได้ยินคำพวกนี้ เธอมักบอกเลิกกับผม  อยากให้ผมมีอนาคต ไม่ควรจมปลักกับเขา บอกเลยว่าผมทำไม่ได้  ต่อให้ผมจะตาย ผมก็ยอม  ร่างกายของผมทรุดลง หลายต่อหลายครั้ง หมอบอก พยายามอย่าเครียดและพักผ่อนเยอะๆ ผมไม่โทษเธอหรอก  ผมเองต่างหากที่ต้องผิด  ผมดื้อเองที่ยื้อ   พยายามตัดใจ แต่ก็ทำไม่ได้  หลายต่อหลายครั้งมีคนมาจีบผม ผมปฏิเสธทุกคนที่เข้ามา  รอแค่คนเดียว ถึงรู้ว่าผิด แต่ก็ยังจะทำ ชะตากรรมนี่มันแสนกล ผมนอนไม่เคยหลับสนิท สว่างคาตาหลายต่อหลายครั้ง นอนร้องไห้ตลอด ทั้งคิดถึงทั้งทรมาน เพื่อนสนิทของผม สงสารผมมาก ที่ผมนั้นเป็นแบบนี้  บางครั้งผมคิดถึงจนต้องบินไปหาเขา ถึงแม้เวลาสั้นๆ ผมก็จะไม่ลืมจนวาระสุดท้ายของชีวิต  งานเขาเยอะ  และกลัวลูกๆของเขาจะรู้  (เธอเป็นม้าย) บ้างครั้ง ผมก็คอยหลบๆซ่อนๆ   เห็นใครต่อใคร มีแฟน ไปดูหนัง เดินจับมือกัน และเป็นที่ยอมรับต่อสังคม   บ้างครั้งผมก็อิจฉาพวกเขาเหมือนกันนะครับ  ทำไมอุปสรรค ผมเยอะ   หรือว่าชะตากรรม ที่ผมก่อมาจากไหน    ผมคิดว่า ถ้าผมเรียนจบมีอาชีพที่ดี   ผมจะอยู่กับเธอ      ทุกวันนี้ผมยังรอวันเวลา ให้ครบ3เดือน แบบนับวันเวลา เพื่อจะได้ไปหาเธอ   ผมดีใจมากที่จะได้เจอ  แต่ก็กลับมานั่งปาดน้ำตาตอนกลับทุกครั้งไป   ผมกอดเธอและน้ำตาไหลตลอด  แต่พยายามไม่ให้เธอเห็นน้ำตา   ผมไม่รู้ว่าน้ำตานี้  มาจากความดีใจ  หรือว่าสงสารตัวเองกันแน่....


ขอคำแนะนำหน่อยนะครับ  ว่าถ้าเรื่องนี้คุณเป็นผม คุณจะทำอย่างไร  ?