เรากับแฟนคบกันมาสักระยะนึงเราสองคนเข้ากันได้ดีทุกอย่าง พูดคุยได้ทุกเรื่อง เขาเป็นผู้ชายที่ดีมากคนหนึ่งเลยที่เคยมีแฟนมา แต่ด้วยระยะทางที่ไกลกันคนละจังหวัด เจอกันน้อยมากแต่โทรกันทุกวัน เช้าก่อนนอนคุยกันครั้งละ2-3ชม.ทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ไม่ได้คุยกัน จากรักกลายเป็นความผูกพันกันมากขึ้น"
#แต่พักหลังเราดูเหมือนเขาแปลกๆไป ตอบช้าบ้าง อ่านช้าบ้าง แต่เขาพยายามทำตัวให้เหมือนปกติ .. จนเรามารู้ความจริงด้วยตัวเองว่าแม่เขาไม่ให้เราคบกัน เพราะเหตุผลที่ว่าเราอายุเยอะกว่าแฟน(ลืมบอกเราอายุ30ห่างจากเขา10ปี แฟนอายุน้อยกว่า)  ความสัมพันธ์ของเราเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่นั้น.. ก่อนหน้านี้เราก็เผื่อใจไว้แล้วบ้างเรื่องความต่างแฟนก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรในเรื่องอายุของเรา แต่พอแม่เขารู้ถึงกับมห้แฟนเลิกคบเรา และเขาก็เลือกที่จะเชื่อแม่ทำตามแม่...เราตกลงคุยกันในเรื่องนี้ เพื่อความสบายใจของเขาเราจะเป็นฝ่ายถอยออกมาเองทั้งที่รักกันมากๆ  ทรมานเหลือเกิน นอนร้องให้ทุกวัน ฝันร้ายทุกคืน แต่เรารักเขามากเพื่ออนาคตที่ดีของเขาเราต้องยอมถอยออกมา" 
เราทำถูกแล้วใช่ไหมค่ะแบบนี้ ทั้งที่ในใจทรมานเจียนตาย ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงเขาเลย นึกถึงทีไรน้ำตาไหลทุกครั่ง😭
 เราอยากรู้ว่าเขาจะคิดถึงเราบ้างไหม จะมีโอกาสกลับมาคบกันอีกไหม เราไม่สามารถรู้สึกรักใครได้อีก เพราะเขาเป็นคนที่ดีที่สุดคนนึงที่เรารู้คบมา เราไม่อยากเสียเขาไป
เขาจะลืมเราได้จริงๆหรอ เราที่ดีกับเธอทุกอย่าง.... ถ้าเป็นคุณจะทำอย่างไร หากเจิกับเหตุการณ์นี้