หมาดน้ำค้างกลางยอดเจ้าดอกหญ้าหยาดมาจากสวรรค์หรือไรนี่จึงเรียงเกล็ดเม็ดแก้วแตะราตรีทักทายท่าทีช่วงดวงอรุณ กรุ่นกรุ่นกลิ่นฝัน ณ ที่นั้นยังค้นตั้นหายอดดอกหญ้ากรุ่นแรงแดดแผดเผาเจ้าไม่คุ้นเป็นจุณลับหายสลาย

ขอลบก่อนเด้อครับ คันเขียนจบสิเอาลงให้อ่านใหม่

ล่องเรือเรื่อยเลียบเรียงเคียงก้อนเมฆ เป็นปัจเจกวิถีมีความหวัง คุ้งคลองน้ำช่างเวิ้งว้างวิเวกจัง ใจฝันฝั่งเทียบท่าฟ้าเรืองรอง   สงัดเงียบเวิ้งว้างร้างเรไร อีกไกลไหมท่าความฝันของเราผอง พิราบบินกู่อย