อันนี้คงเป็นประทู้แรกที่ตั้ง

ออกตัวก่อนเลยว่า จขกท. ตอนนี้อายุ 18 กำลังย่าง 19

ในช่วงตอนอายุ 17 กำลังจะเรียนจบ ตอนนั้นกำลังทำงานผ่านเน็ตไปด้วย เรียนไปด้วย เรียนบางทีกลับ 5 โมงบ้าง 6 โมงบ้าง กลับมาก็มานั่งหน้าคอมทำงาน (ขอไม่บอกงานที่ทำนะครับ) ทำงานหน้าคอมเสร็จก็กินเวลาไปเกือบๆเที่ยงคืน ตื่นมาก็ไปเรียนแต่เช้า ถ้าใครทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยแบบผมก็น่าจะเข้าใจกันดี ว่ามันเหนื่อยแค่ไหน ที่มากกว่าความเหนื่อยคือผมไม่ได้ขอเงินพ่อแม่เลย แถมต้องมาจ่ายค่าน้ำค่าไฟให้ที่บ้านด้วย เงินเก็บก็แทบจะไม่เหลือ ค่าข้าว ค่าจิปาถะ อื่นๆมากมาย

จนท้ายสุด ผมทนไม่ไหว ก็เลยดรอปเรียน (อันที่จริงไม่ได้ตั้งใจดรอป และจะเลิกเรียนเลย) ปัญหามันไม่ได้อยู่แค่เรื่องเงินหรือความเหนื่อยเท่านั้น แต่ผมสุดจะทนกับอาจารย์ในวิทยาลัย สอนไม่ได้เรื่อง โดดสอน สอนเอาสาระก็ไม่มี (ช่างไฟฟ้า) เอาแต่สอนทฤษฎีบ้าๆบอๆ ปี.1 ก็เอาวิชาช่างกล ช่างอื่นๆมาสอน ซึ่งมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับไฟฟ้าเลย พอขึ้นปี.2 ก็เอาเนื้อหาเดิมๆมาสอนแทบจะทั้งเทอม อันนี้บอกไว้ก่อน ว่าผมเรียนได้เกรด 3.50 + แต่รู้ไหมครับ ว่าเกรดมันช่วยอะไรไม่ได้เลย เมื่อผมได้ฝึกงานในช่วงปี 3 .....มันทำให้ผมเข้าใจได้ว่า ไอ้ที่เรียนๆนี่ มันไร้สาระทั้งเพ เอามาทำงานจริงไม่ได้ มันไม่ได้ประโยชน์ ผมอยากให้การเรียนทฤษฎีมันควบคู่กับปฏิบัติไปด้วย นั่นแหละคือสิ่งที่ผมหวัง แต่ก็ต้องผิดหวัง กับวิทยาลัยห่วยๆที่นี่

ผมรู้ตัวเองดี ว่าต่อให้ทุ่มเทแค่ไหน มันก็คงเรียนจบอยู่ที่ ปวช เท่านั้น ถ้าต่อ ปวส ผมเหนื่อยตายแน่ๆ แถมญาติๆก็ชอบมากดดัน ชอบมาถามทำไมเรียนไม่จบ ว่ากล่าวนู่นนี่นั่น ด่าบ้าง ดูถูกมั่ง จนแทบจะหมดกำลังใจ ทั้งๆที่เงินเดือนที่ผมทำงานนั้น มันสูงกว่าพวกญาติๆมากๆ หากถามว่าทำไมไม่บอกญาติๆว่าเงินเดือนเยอะ ถ้าบอกไปพวกนี้มันก็เหมือนกับปลิงครับ จะมาขอทำด้วย อะไรประมาณนี้ครับ ผมเลยต้องเก็บเป็นความลับไว้

เงินเดือนสูงไม่ได้แปลว่ารวยนะครับ เจอค่าใช้จ่ายในแต่ละวัน ก็แทบไม่เหลือเก็บแล้วครับ ขนาดประหยัดแบบสุดๆ

ต่อเลยนะครับ หลังผมดรอปเรียนมาแล้ว ตั้งใจทำงานหน้าคอม วันละ 10 ชั่วโมง พักบ้าง เล่นเฟซเล่นเกมบ้างเพื่อความผ่อนคลาย

อนึ่งคือ ตอนผมดรอปเรียน ตอนนั้นแม่หนีไปอยู่ต่างจังหวัดพอดี ท่านทิ้งหนี้สินให้ผมเป็นจำนวนมหาศาล ผมก็ต้องยอมๆชดใช้ให้ท่านไป

ที่มากกว่าปัญหาครอบครัว คือแม่มีผัวใหม่....
สงสัยหลายครั้งแล้วครับ จนวันนี้ วันที่ตั้งกระทู้ว่าแน่ใจ ว่ามันใช่จริงๆ
ผมไปเค้นจากปากน้องชาย ว่ารู้อะไรบอกมาให้หมด แล้วก็เอาเรื่องราวต่างๆมาโยงกัน จนได้รู้ว่าใช่
มีการมาบอกน้องผมด้วย ว่าอยากมีพ่อใหม่รึเปล่า ทันทีที่น้องผมเล่าประโยคนี้มา ความคิดแรกเลยคือ ผมจะตัดแม่ลูก กับแม่ของผมครับ

ส่วนทางพ่อ พ่อไม่รู้ว่าแม่กำลังมีคนใหม่

แต่แม่ไม่รู้หรอกนะครับ ว่าผมรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ผมเงียบเอาไว้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แม่ก็ไปต่างจังหวัด ไปๆมาๆ มาบ้านก็ไม่ทำอะไร มาอยู่เฉยๆ จากนั้นก็กลับไป วนไปวนมา บางทีก็บอกว่าจะไปเที่ยวต่างจังหวัด ไปเที่ยวทีก็ 5-6 วัน แล้วกลับมา หรือไม่ก็ไปเป็นเดือนๆ ถึงจะกลับมาอีกครั้ง

ค่าใช้จ่ายทุกอย่างในครอบครัว มาตกอยู่ที่ผมคนเดียวภายในบ้าน แม่ไม่เคยคิดจะมาช่วยผมเลย ทั้งๆที่แม่ก็ยังมีแรงเหลือในการทำงานนะครับ แต่ท่านไม่ยอมทำอะไรเลย งอมืองอเท้า พ่อก็ไม่สน มีอะไรก็ไม่ยอมพูด วันๆก็กินเหล้าสูบบุหรี่ อยู่บ้านแม่ก็ชอบมัวแต่จ้องในไลน์กับผู้ชายคนใหม่

พ่อผมก็ทำงานจะไม่ไหวแล้ว (ตามปกติ พ่อกับแม่จะทำงานด้วยกัน) เมื่อแม่ไม่อยู่พ่อก็ทำงานไม่ไหว ท่านแก่มากแล้วครับ
ไหนจะเรื่องน้องชาย น้องชายเรียนอยู่ ป.4 ครับ

ในอนาคตจะต้องเกิดขึ้นๆแน่ๆ คือแม่ต้องแยกกับพ่อ

ผมคิดวิธีแก้ปัญหา คือผมจะอยู่กับพ่อ แล้วให้น้องไปอยู่กับแม่
ถ้าผมเลี้ยงพ่อคนเดียว ผมคิดว่าผมทำไหว ถ้ามีน้องมาอีกคน ผมหลังหักแน่ๆ แต่น้องก็บอกว่าจะอยู่กับพ่อ

ไม่ไหวแล้วครับ ผมเด็กเกินไปที่จะมาแบกรับอะไรพวกนี้
ใครมีวิธีแก้ปัญหาดีๆ ช่วยแนะนำผมด้วยครับ