ก่อนหน้านี้เราเคยถูกเค้าบอกเลิกและทิ้งเราไปค่ะ ตอนแรกเข้าใจว่าเป็นเพราะความแตกต่างกันของเราสองคน ตอนนั้นยื้อกันไปมาอยู่นานมากเพราะเรารักเค้า เค้าคือแฟนคนแรกของเรา ส่วนเค้าเองก็พูดกับเราตลอดว่าเค้าก็ยังรักเรา จนสุดท้ายคาดคั้นหาเหตุผลไปมาจึงรู้ว่าเค้าต้องไปแต่งงานกับผู้หญิงคนที่ป้า(คนที่เลี้ยงดูเค้ามาตลอด) แนะนำให้ค่ะ
เค้าบอกว่าต้องทำตามหน้าที่ทดแทนบุญคุณป้าเค้าซึ่งเลี้ยงดูเค้าส่งเสียเค้าเรียนตั้งแต่เด็ก และช่วยใช้หนี้ให้ ซื้อรถใหม่ให้เค้าค่ะ (เค้าคือหลานชายที่ป้าคนนี้รักมากและคงจะยกมรดกทั้งหมดให้เพราะป้าเค้าไม่มีครอบครัวค่ะ) ยอมรับตามตรงว่าตอนนั้น ด้วยความที่เรารักเค้ามากยังทำใจเลิกไม่ได้จึงยอมตกอยู่ในสถานะที่ไม่มีสถานะยอมคบกับเค้าต่อไปแบบรอจนกว่าเค้าเข้าพิธีแต่งงานค่ะ
แต่ความรู้สึกเวลานั้นที่เป็นอยู่ คือ มันแย่มากค่ะ เรามีความรักแบบไม่มีความสุขเพราะรู้ว่าซักวันนึงเค้าก็ต้องไป จนสุดท้ายเริ่มคิดได้เลยตัดสินใจเดินออกมาจากชีวิตเค้าค่ะ ให้เค้าและเราไม่ต้องทรมานแบบนี้ เพราะเราเองก็ไม่เคยคิดจะทำลายชีวิตครอบครัวใครค่ะ เราบล๊อกเฟส เปลี่ยนไลน์ ลบเบอร์โทรเค้าออก แต่สิ่งที่เค้ายังติดต่อมาถึงเราได้คือ sms ค่ะ (เพราะเราไม่เปลี่ยนเบอร์)
เรื่องมันก็ผ่านมาสักพักใหญ่ค่ะ หลังจากขาดการติดต่อกันไป มีแค่ sms ที่เค้าส่งมาบ้างนานๆที เราก็เริ่มจะทำใจและยอมรับความจริงได้ ... จนมาช่วงนี้เค้าส่ง sms มาหาเราบ่อยค่ะ คล้ายๆมาบอกลา เราคิดว่าเค้าคงกำลังจะต้องเข้าพิธีแต่งงาน ประโยคที่เค้าพิมพ์ถึงเรามา สรุปใจความได้ว่า ความรักที่เค้ามีให้เรา คือ เค้ารักจริงๆ และความรู้สึกรักแบบนี้คงให้ใครอื่นไม่ได้อีกแล้ว เค้ารักเราแต่เค้าต้องทำตามหน้าที่ ความรักสำหรับเค้าคือเราคนเดียวและจะไม่มีเหลือให้ใคร เค้าจะยอมเก็บความทุกข์นี้ไว้คนเดียว และรักเราตลอดไป ส่วนผู้หญิงคนนั้นเค้าจะทนอยู่เพื่อหน้าที่จนกว่าจะตายไป คนที่เค้าให้ใจมาหมดแล้วคือเรา เค้าบอกว่าเค้ายอมรับว่าเลิกรักเราไม่ได้และฝืนใจรักผู้หญิงคนที่จะแต่งงานด้วยไม่ได้
อ่านแล้วก็อึนๆค่ะ เราทำใจไว้แล้ว ใจนึงก็อยากอวยพรขอให้เค้ามีความสุขในเส้นทางที่เค้าเลือกแล้ว มันก็ดีกับเค้า เค้าจะได้ไม่มีปัญหากับญาติผู้ใหญ่ของเค้า มีเงินทองมรดกก็จะได้อยู่อย่างสบาย ไม่ต้องมาลำบาก เพราะเราเองก็อยากเห็นเค้ามีความสุขเหมือนกัน เราควรยินดีกับเค้า แต่....ทำไมอีกใจนึงเราก็รู้สึกหน่วงๆค่ะ เรายังคงเศร้าและเสียใจ คือ สมองมีเหตุผลทุกอย่าง แต่ใจเรานี่สิคะ บังคับตัวเองไม่ได้เลย บางคืนก็ยังคงฝันถึงเรื่องราวเดิมๆระหว่างเรากับเค้าอยู่
เราอยากขอกำลังใจและวิธีควบคุมจิตใจจากเพื่อนๆพี่ๆทุกคนค่ะ เราคงไม่ติดต่อถึงเค้าแล้ว ตอนนี้คงได้แต่อวยพรให้เค้ามีความสุขและโชคดีกับชีวิตครอบครัวใหม่ของเค้า ส่วนเราก็คงต้องยอมรับความจริงและอยู่แบบนี้ต่อไป...
ขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เราคงฟุ้งซ่านมากมาย เลยขออนุญาตมาระบายในกระทู้นะคะ
ขอบคุณที่รับฟังเราค่ะ
เมื่อคนที่เรารักกำลังจะแต่งงาน ควรจัดการกับความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้อย่างไรดีคะ?
เค้าบอกว่าต้องทำตามหน้าที่ทดแทนบุญคุณป้าเค้าซึ่งเลี้ยงดูเค้าส่งเสียเค้าเรียนตั้งแต่เด็ก และช่วยใช้หนี้ให้ ซื้อรถใหม่ให้เค้าค่ะ (เค้าคือหลานชายที่ป้าคนนี้รักมากและคงจะยกมรดกทั้งหมดให้เพราะป้าเค้าไม่มีครอบครัวค่ะ) ยอมรับตามตรงว่าตอนนั้น ด้วยความที่เรารักเค้ามากยังทำใจเลิกไม่ได้จึงยอมตกอยู่ในสถานะที่ไม่มีสถานะยอมคบกับเค้าต่อไปแบบรอจนกว่าเค้าเข้าพิธีแต่งงานค่ะ
แต่ความรู้สึกเวลานั้นที่เป็นอยู่ คือ มันแย่มากค่ะ เรามีความรักแบบไม่มีความสุขเพราะรู้ว่าซักวันนึงเค้าก็ต้องไป จนสุดท้ายเริ่มคิดได้เลยตัดสินใจเดินออกมาจากชีวิตเค้าค่ะ ให้เค้าและเราไม่ต้องทรมานแบบนี้ เพราะเราเองก็ไม่เคยคิดจะทำลายชีวิตครอบครัวใครค่ะ เราบล๊อกเฟส เปลี่ยนไลน์ ลบเบอร์โทรเค้าออก แต่สิ่งที่เค้ายังติดต่อมาถึงเราได้คือ sms ค่ะ (เพราะเราไม่เปลี่ยนเบอร์)
เรื่องมันก็ผ่านมาสักพักใหญ่ค่ะ หลังจากขาดการติดต่อกันไป มีแค่ sms ที่เค้าส่งมาบ้างนานๆที เราก็เริ่มจะทำใจและยอมรับความจริงได้ ... จนมาช่วงนี้เค้าส่ง sms มาหาเราบ่อยค่ะ คล้ายๆมาบอกลา เราคิดว่าเค้าคงกำลังจะต้องเข้าพิธีแต่งงาน ประโยคที่เค้าพิมพ์ถึงเรามา สรุปใจความได้ว่า ความรักที่เค้ามีให้เรา คือ เค้ารักจริงๆ และความรู้สึกรักแบบนี้คงให้ใครอื่นไม่ได้อีกแล้ว เค้ารักเราแต่เค้าต้องทำตามหน้าที่ ความรักสำหรับเค้าคือเราคนเดียวและจะไม่มีเหลือให้ใคร เค้าจะยอมเก็บความทุกข์นี้ไว้คนเดียว และรักเราตลอดไป ส่วนผู้หญิงคนนั้นเค้าจะทนอยู่เพื่อหน้าที่จนกว่าจะตายไป คนที่เค้าให้ใจมาหมดแล้วคือเรา เค้าบอกว่าเค้ายอมรับว่าเลิกรักเราไม่ได้และฝืนใจรักผู้หญิงคนที่จะแต่งงานด้วยไม่ได้
อ่านแล้วก็อึนๆค่ะ เราทำใจไว้แล้ว ใจนึงก็อยากอวยพรขอให้เค้ามีความสุขในเส้นทางที่เค้าเลือกแล้ว มันก็ดีกับเค้า เค้าจะได้ไม่มีปัญหากับญาติผู้ใหญ่ของเค้า มีเงินทองมรดกก็จะได้อยู่อย่างสบาย ไม่ต้องมาลำบาก เพราะเราเองก็อยากเห็นเค้ามีความสุขเหมือนกัน เราควรยินดีกับเค้า แต่....ทำไมอีกใจนึงเราก็รู้สึกหน่วงๆค่ะ เรายังคงเศร้าและเสียใจ คือ สมองมีเหตุผลทุกอย่าง แต่ใจเรานี่สิคะ บังคับตัวเองไม่ได้เลย บางคืนก็ยังคงฝันถึงเรื่องราวเดิมๆระหว่างเรากับเค้าอยู่
เราอยากขอกำลังใจและวิธีควบคุมจิตใจจากเพื่อนๆพี่ๆทุกคนค่ะ เราคงไม่ติดต่อถึงเค้าแล้ว ตอนนี้คงได้แต่อวยพรให้เค้ามีความสุขและโชคดีกับชีวิตครอบครัวใหม่ของเค้า ส่วนเราก็คงต้องยอมรับความจริงและอยู่แบบนี้ต่อไป...
ขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เราคงฟุ้งซ่านมากมาย เลยขออนุญาตมาระบายในกระทู้นะคะ
ขอบคุณที่รับฟังเราค่ะ