สวัสดีค่ะอยากมาแชร์เรื่องราวการอยู่ร่วมกับคนในหอ เรียกสั้นๆว่า"เมท" ประสบมากับตัวและรับรู้มันมากกกกก อยากถามเพื่อนๆว่ามีใครเคยเจอแบบนี้บ้างไหม แล้วทำยังไงกัน คือมันเกินทนคะ..


เรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นเด็กต่างจังหวัดที่สอบติดม.ไกลบ้านเลยต้องย้ายมาพักที่หอในของมอ สิ่งแวดล้อมในห้องคือมี2เตียง เตียงมี2ชั้น ในห้องไม่มีอะไรกั้นระหว่างเตียงนอกจากมีโต๊ะสำหรับเขียนหนังสือ4ตัว  เราเลือกอยู่ห้องแอร์

เหตุการณ์หลักๆมีหลายเหตุการณ์ยกแบบเบๆไปก่อน คือ การอยู่ร่วมกับคนที่มาจากต่างถิ่นต่างสังคมมันอยู่ยากนะ คือในห้องของเราเน้นอยู่กันแบบสบายใจ คุยกันได้ทุกเรื่อง สนิทกันก็ว่าได้ แต่พออยู่ๆไปจากความสนิทกลายเป็นล้ำเส้นของคำว่า "ส่วนตัว" ยกตัวอย่างเช่น ของใช้ที่วางอยู่บนโต๊ะเราแรกๆก็มีขอก่อนหลังๆหยิบไปเฉยๆสะงั้น หลายครั้งที่ของหายพอไปหาก็เจอที่ของเมทบ่อยมาก งงๆ

ความสะอาด..แรกๆก็เก็บห้องกันดี แต่ทุกวันนี้ไม่มีใครจับไม้กวาดเลยหรือแม้แต่เล็กๆน้อยๆเช่นขยะของตัวเองที่กินเสร็จแล้วไม่เก็บไปทิ้งจนปลิวไปทั่วห้อง พอเปิดพัดลมก็พัดมาลงใต้เตียงเราตลอดเลย เราก็คอยกวาดคอยทำเวลาที่เขาไม่อยู่กัน แต่หลังๆก็เหนื่อย ปล่อยคะ

ความเกรงใจ.. เข้าใจว่าก็พอสนิทกันอ่ะนะแต่บางเรื่องเช่นการไม่นอนตี1ตี2ก็ไม่นอนแล้วเปิดไฟ ร้องเพลง ลุกอาบน้ำ ทำไรตอนดึกๆ แล้วเวลาคนอื่นมีเรียนเช้าเงี้ยก็ไมาหลับหรอก แถมต้องตื่นเช้า พูดถึงตื่นเช้า ทุกคนก็จะมีนาฬิกาปลุกของตัวเองพอปลุกก็ปิดและตื่นและไปทำธุระส่วนตัว แต่นี้ตื่นยากมาก เราเนี่ยตื่นก่อนเจ้าของอีก หลังจากนอนดึกแล้วก็ต้องตื่นเพราะเสียงนาฬิกาของเขาอีก ปิดประตูดังยังงี้ หลายอย่างอยู่นะ อันนี้แค่เบาๆ ทรมานคะ ไปเรียนนั่งหลับบ่อยมาก เหนื่อย คุยกันเสียงดังตี1ก็ยังคุยกัน ว่วนตัวเราของโลกส่วนสูงมั้งคะเลยไม่ค่อยอยากคุยแต่มะนเป็นเวลานอนอ่าเนอะ เราอึดอัดมาก เราไม่อยากพูดเราไม่อยากแบบมองหน้ากันไม่ติดอะ เราขี้เกรงใจไม่ค่อยพูด ..

เพื่อนๆมีใครเคยเจออะไรประมาณนี้มั้ยคะ มีวิธีแก้ไง มาแชร์กันนะ เห้ออออออ