By มาร์ตี้ แม็คฟราย

*บทความนี้อาจเปิดเผยถึงจุดจบของหนัง

“ผมเริ่มเขียนบทหนังเรื่องนี้ในยุคที่ผมเรียกว่า ยุคสีผิวเท่าเทียมหลอก ๆในอเมริกา” จอร์แดน พีล กล่าว

สร้างเสียงฮือฮาไปไม่น้อยสำหรับหนังสยองขวัญเรื่องใหม่ภายใต้ชายคา บรัมเฮาส์ สตูดิโอที่เดินหน้าทำหนังสยองขวัญทุนต่ำเรื่องฮิตหลายเรื่อง โดยผลงานเรื่องล่าสุดเป็นผลงานของ จอร์แดน พีล นักแสดงตลกผิวสีที่ประเดิมงานกำกับหนังเรื่องแรก ด้วยหนังเขย่าขวัญ?

แต่เมื่อหนังเข้าฉายก็กลับสร้างเสียงฮือฮาด้วยการที่ตัวหนังได้คะแนนจากเว็บมะเขือเทศเน่าไปถึง 100 เปอร์เซ็นต์เต็ม รวมถึงขึ้นอันดับหนึ่งบ็อกซ์ออฟฟิศในอเมริกา จนนับถึงปัจจุบันหนังทุนสร้าง 5 ล้านเหรียญ กลายเป็นหนังทำเงินสูงถึง 150 ล้านเหรียญเข้าไปแล้ว

โดยหนังเป็นเรื่องของคู่รักต่างสีผิว คริส และ โรส ที่มุ่งหน้าไปบ้านเกิดของฝั่งสาวในวันหยุดเพื่อไปแนะนำแฟนหนุ่มสีผิวให้พ่อแม่รู้จักเป็นครั้งแรก แต่เมื่อพวกเขาไปถึง คริสก็ได้พบการต้อนรับจากพ่อแม่ผิวขาวของแฟนสาว ที่แม้จะฉาบหน้าด้วยท่าทีเป็นมิตรและอบอุ่น แต่คริสก็รู้สึกถึงความน่าฉงน ท่าทีแปลก ๆ ของคนในบ้าน ที่เต็มไปด้วยความสะพรึงกลัวรอต้อนรับเขา เขาจึงเดินทางหาความจริงถึงท่าทีอันน่าสงสัย ที่จะนำไปสู่คำตอบสุดสะพรึงที่ใครก็คาดไม่ถึง

ทำให้ความคาดหวังในหนังเขย่าขวัญเรื่องนี้สูงขึ้นเป็นเงาตามตัว และแล้วหนังเรื่องนี้ก็ไม่ทำให้แฟนหนังต้องผิดหวัง และถือเป็นหนังสยองขวัญที่มีการแฝงประเด็นเรื่องราวอันแปลกใหม่ที่ฉาบด้วยอารมณ์สยองขวัญอีกที


สยองขวัญตามสูตร และ ฝีมือการกำกับอันโดดเด่น
หากจะพูดถึงความแปลกใหม่ในการดำเนินเรื่องราว หนังเรื่องนี้จะไม่ได้ตอบโจทย์ในเรื่องนั้น เพราะหนังยังเดินหน้าเล่าเรื่องตามสูตรหนังสยองขวัญทั่วไป ที่เล่าเรื่องการเดินทางไปสู่เรื่องราวอันชวนตกตะลึง ทั้งการลำดับที่ค่อย ๆ เรียงความน่าสงสัยมาถึงคนดู แต่ข้อดีคือปมและประเด็นเรื่องสีผิวที่ใส่นำมาเป็นประเด็นหลักนั้นมีความสนใจมากพอที่จะดึงความสงสัยและอึดอัดให้คนดูได้

ประกอบกับฝีมือการกำกับของจอร์แดน พีล ที่ค่อย ๆใส่ปมความน่าสงสัยเข้ามาเรื่อย ๆ ผ่านการเล่าเรื่องอันน่าอึดอัดและเยือกเย็นในบรรยากาศและลักษณะนิสัยของตัวละครที่น่าสงสัย แต่จุดเด่นอีกอย่างที่เขาหยิบมาใช้ ก็คือมุกตลกตามที่ตัวถนัด ซึ่งเป็นความสามารถจากการแสดงซีรีส์ตลกของตัวเอง ที่เขาหยิบมาผสมกับอารมณ์สยองขวัญ ที่ต้องบอกเลยว่าเรียกเสียงหัวเราะได้ทุกมุก ที่ใส่เข้ามาอย่างเหมาะเจาะไม่ขาดไม่เกิน


การวางรายละเอียดของปมและการเก็บตกอย่างละเอียดทุกเม็ด
จุดนี้คงชมในส่วนของบทภาพยนตร์ (ที่เขียนโดยผู้กำกับเอง) ที่วางรายละเอียดเรื่องราวและปมความสงสัยไว้อย่างฉลาดทั้งเรื่อง ทั้งการกระทำอันน่าสงสัย คำพูด รวมถึงการแสดงออก มีเหตุผลรองรับในช่วงท้ายทั้งหมด ไม่ใช่เหมือนหนังเรื่องอื่น ๆ ที่ใส่อะไรต่ออะไรเข้ามาเพียงเพื่อความคลุมเครือหรือเพื่อสร้างฉากตื่นเต้นเท่านั้น

นอกจากนั้น หนังเรื่องนี้ไม่ได้ทำให้เราสนุกหรือตื่นเต้นด้วยฉากสยองขวัญ แต่ทำให้ตื่นเต้นเรื่องเรื่องราวที่เดินทางไปข้างหน้าด้วยความสงสัยและปม ทำให้หนังเรื่องนี้ขับเคลื่อนด้วยเรื่องราวจริง ๆ ไม่ใช่ด้วยฉากตื่นเต้นเหมือนเรื่องอื่น ๆ และไม่ได้ใช้เพียงครึ่งเรื่องเพื่อวางปมและครึ่งเรื่องหลังเป็นฉากสยองขวัญเพื่อขายของเท่านั้น แต่หนังเรื่องนี้เวลาวางรายละเอียดและเดินทางสู่ไคลแมกซ์กว่า 90 นาที

หนังมีความยาว 114 นาที นั่นหมายถึงช่วงไคลแมกซ์มีเวลาเพียง 20 นาทีที่เหลือ

ซึ่งเป็นไคลแมกซ์ที่ถือว่าไปสุดทางจริง ๆ


ไคลแมกซ์สุดพีค
หลังจากที่หนังเดินหน้าตัวปมปริศนามาตลอดในองค์ 1 และ 2 ก็ถึงเวลาขององค์ 3 ที่ถือเป็นไคลแมกซ์ที่ดีมาก ๆ สำหรับภาพยนตร์สักเรื่อง เหมือนทุกอย่างที่หนังปูทางมา จะมาสรุปจบกันที่ไคลแมกซ์นี้ ที่มันเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ไม่ประนีประนอม และเต็มไปด้วยอารมณ์อันแสนสะใจที่สูงลิ่วเหนือหนังหลาย ๆเรื่องในช่วงนี้ ที่มาพร้อมกับคลายปมของตัวละครทุกตัวในหนังอย่างชาญฉลาด ประกอบกับการหาทางลงของหนังที่ลดการถือสาหาความเรื่องความสมเหตุสมผล แต่ใส่เหตุการณ์เพื่อความใส่ความสะใจแทน (แต่เป็นทางลงไม่ได้ตื้นเขินไร้สติแต่อย่างใด ซ้ำยังรู้สึกว่าคิดได้ไงด้วยซ้ำไป)

ซึ่งไคลแมกซ์นี้ก็ทำหน้าที่ส่งสารไปถึงคนดูอย่างชัดเจน ในประเด็นในแง่ของสีผิวและการเหยียดเชื้อชาติ ที่เต็มไปด้วยความน่าอดสูและเวทนา และกลายเป็นสารที่พีลจงใจสื่อให้เหล่าคนขาวได้เห็นถึงผลของการกระทำนี้

“ผมเริ่มเขียนบทหนังเรื่องนี้ในยุคที่ผมเรียกว่า ยุคสีผิวเท่าเทียมหลอก ๆในอเมริกา”

“และหนังเรื่องนี้คือสารที่ผมอยากจะบอกพวกเขา ว่าอย่ามาทำตัวกร่าง ไอ้พวกคนขาว” จอร์แดน พีล ไม่ได้กล่าวไว้

**ขอบคุณข้อมูลส่วนหนึ่งจากนิตยสาร FILMAX

หากอ่านแล้วชอบ ติดตามบทความจากภาพยนตร์เรื่องอื่น ๆได้ที่ https://www.facebook.com/thelastseatsontheleft นะครับ