ผู้หญิงกับผู้ชายเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ได้หรอก มันเรื่องจริงใช่ไหม ????เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อเมษายนปีที่แล้ว
ลองถามตัวคุณเองดูว่าเคยทำเพื่อนสนิทหล่นหายกลางทาง หรือระหว่างทางไหม จริงๆไม่ควรถามคนอื่นด้วยซ้ำว่าเคยไหม
เพราะในตอนนี้เรื่องนี้(ในเดือนเมษายน2016)กำลังเกิดขึ้นกับเราและมันกำลังบั่นทอนและทรมานใจมากเช่นกัน เรามักจะคิด
ว่าตัวเราเองคิดมากแบบนั้นแบบนี้ เพื่อนยังคงเหมือนเดิม แต่กับการกระทำหลายอย่างๆที่เพื่อนแสดงออกมาในวันนี้บ่งบอกใ
ห้เห็นแล้วว่า "ระยะห่าง" เป็นอย่างไร เคยด่ากันมันส์สนั่นลั่นบ้าน หยาบคายไม่แคร์ว่าฉันเป็นผู้หญิง เธอเป็นผู้ชายเลยด้วยซ้ำ
หมดสวนสัตว์ก็ขนมาด่ากัน มันส์จริงๆ ด่ากันจนบางทีก็คิดว่าเป็นคำสร้อยไปแล้วเช่น ไอ้... อิบ้าอิบอ อะไรทำนองนั้น เคย
นอนเคยกินเคยเที่ยวด้วยกัน ไปไหนมาไหนจนพ่อแม่ไม่ห่วงเลย ถ้าอยู่กับเพื่อนคนนี้ สนิทกันมากขนาดนี้ เคยระบายทุกข์ สุข
ให้กันฟัง เรื่องเงินทอง ครอบครัว ความรัก เรื่องงาน เรื่องบ้าบอ บอล รถ หนัง ละคร บลา บลา บลา เยอะไปหมด เคยร้องไห้
ดีใจ หัวเราะ ทุกข์ สุขมาด้วยกัน
          วันนี้ทุกอย่างที่กล่าวมาข้างต้นกำลังจางหายไป เริ่มจากการเสวนาทางโลกออนไลน์ จากการที่เคยอ่านข้อความเร็วๆ
ก็อ่านช้าลงและตอบช้าลง จนสุดท้ายอ่านแต่ไม่ตอบ หลังจากนั้นไม่มีการติดต่อผ่านทางโลกโซเชียลหรือติดต่อน้อยลงว่ากัน
ง่ายๆ ถ้าไม่จำเป็นไม่ติดต่อเลยดีกว่า จนมาถึงการโทรหา แต่อีกฝ่ายกลับไม่พอใจที่จะให้เราโทรหาโดยใช้คำว่า "โทรมามีอะไร"
คำว่าเพื่อนสนิทหายวับไปกับตาคบกันมาเกือบจะ 10 ปีนิดๆ ก่อนจะมีระยะห่างที่เพื่อนเว้นออกมาให้เห็นได้ขนาดนี้ มันต้องมีเหตุผล
แล้วจึงเห็นผลของวันนี้ ตอนนี้เพื่อนสนิทของเราหล่นหายไปช่วงหลังสงกรานต์จนถึงตอนนี้(เมษายน 2017 หรือปัจจุบัน) ไม่รู้จะทำ
ยังไงให้เพื่อนกลับมา "เพื่อนหายอยากได้คืน" แต่ก็เพราะสาเหตุที่รู้อยู่แก่ใจนั่นแหละ ทำให้วันนี้เราอาจจะเสียเพื่อนไปแล้วและอาจ
จะไม่ได้คืน หรืออาจจะต้องใช้คำว่าทนเป็นเพื่อนกันไปก่อนนะ ทนจนกว่าคนใดคนนึงทนไม่ไหวแล้วหายไปจากกันในที่สุด ทุกวันนี้
ยังเป็นห่วงเพื่อนคนนี้เสมอ ยังคิดถึงวันนั้นวันนี้ที่มีกิจกรรมร่วมกัน วันนี้ทำได้ดีก็แค่ทักทาย ถามตามมารยาท ทุกคนควรจำไว้
ว่าถ้ามีอะไรในใจให้พูดออกมาให้หมด อย่า!!!ปล่อยหรือเก็บไว้จนมันสายเกินไป ผลจะออกมาดีหรือไม่อย่างน้อยก็ได้พูดได้เคลียร์กัน
รักกันเมื่อยามเรายังหายใจ และควรรักห่วงใยกันจนแก่ตายกันไปข้างนึง อย่าเกลียดกันทั้งๆที่เรายังหายใจกันอยู่ทั้งคู่แบบนี้ อย่าให้ในใจ
ต้องคิดว่า จนวันที่เราตายจากกัน ไม่หายใจแล้วก็ยังต้องเกลียดกันอยู่
          อ่านแล้วก็นึกถึงเรื่องเพื่อนสนิทเลย "ดากานดา"กับ"ไข่ย้อย" แต่เรื่องนี้ไม่ใช่หนัง มันดันเป็นเรื่องจริง และเรื่องราวยังดำเนินต่อไป
ไม่รู้ว่าจะได้เพื่อนกลับคืนมาไหม แต่ทุกเรื่องราวที่เคยทำร่วมกันยังจำได้จนทุกวันนี้ ได้ทักทายบ้างก็ทำให้หายคิดถึงไปได้บ้าง ถึงแม้จะนาน
นานที ที่ได้พูดคุยกัน อย่าถามเจ้าของกระทู้เลยว่าในใจคิดอะไรตอนนี้ ตอบได้แค่"เป็นห่วงนะ ดูแลตัวเองดีดี"