เรื่องที่จะเล่านี้ผ่านมาหลายปีแล้วค่ะ จำไม่ได้ว่า2556 หรือ2557 ตอนนั้นอาศัยอยู่ย่านบางกะปิ เป็นปกติทุกวัน
ที่เราจะต้องนั่งวินมอเตอร์ไซต์กลับเข้าซอยที่พักของเรา มีอยู่วันหนึงกลับเข้าที่พักตามเวลาเดิมที่เลิกงานและ
ซอยที่อยู่ก็เป็นซอยใหญ่พอสมควรเพราะเป็นซอยที่มีมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งอยู่ ดังนั้นก็จะมีวินมอเตอร์ไซต์
จอดเรียงรายกันเป็นแถวเพื่อรอรับผู้โดยสาร เราเป็นคนทำงานคนหนึ่งที่มาต่อแถวรอนั่งวินเหมือนกับคนอื่นๆ แต่
เมื่อถึงคิวของเรา ก็เห็นวินที่เราจะได้นั่งเป็นคนแก่ๆอายุใกล้เคียงกับพ่อของเราเลย (อายุราวๆ55-60ปี) และสภาพ
มอเตอร์ไซต์ที่สมบุกสมบันพอสมควร (คิดในใจว่าเราจะไหวไหมเพราะเรานั้นเป็นสาวอวบ) ก้าวขึ้นรถบอกที่อยู่และ
ตรอกซอกซอยที่จะไปลุงขับรถไม่เร็วมากไม่ปาดซ้ายปาดขวาเหมือนวินคนอื่น และลุงดูเหนื่อยมาก เหมือนกับว่า
วันนี้ขับรถมาทั้งวัน เมื่อถึงที่พักแล้ว ลงจากรถเลยถามลุงไปว่า
เรา: ค่าโดยสารเท่าไหร่ค่ะ
ลุง: 15 บาทครับ
ให้เงินลุงไป 20 บาท ลุงกำลังหาเงินเพื่อทอน แต่ก็บอกลุงไปว่า
เรา: ลุงไม่ต้องทอนค่ะ เก็บไว้ อายุเยอะแล้วหนูยังอายุน้อยหาเงินได้อยู่ หนูไม่ได้ดูถูกหรืออะไรนะ ที่ให้เงินแต่คิด
ว่าลุงเหนื่อย คิดสะว่าหนูตัวโตกว่าผู้โดยสารคนอื่น รถอาจจะยางแบนได้ หรือน่าจะสึกหรอ นะลุง
ลุง: ขอบคุณมากนะหนู
หลังจากนั้นลุงก็เก็บเงินใส่กระเป๋าแล้วขับรถจากไป เราได้เก็บความสงสัยในใจว่า ลูกของลุงทำไมไม่ดูแลลุงเลย
ปล่อยให้ลุงแกมาขับรถแดดร้อนๆ เหนื่อยกายแบบนี้ทำไม คนแก่ควรได้รับการดูไหม ไม่ใช่แบบนี้ ถ้าเราเป็นลูกลุง
จะไม่ปล่อยให้ลุงมาลำบากแบบนี้แน่นอนไม่มีหรือไม่มีเราก็ต้องดูแลเพราะตอนที่พ่อแม่มีหรือไม่มีเขาก็เลี้ยงเรามา
จนโต ส่งเราเรียน ป้อนข้าว ป้อนน้ำ ทำทุกอย่างให้เราโตมาเป็นผู้ใหญ่ได้