ผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้าครับ บอกตรงๆเลยตอนพิมพ์อยู่นี่กำลังโดนพ่อ เเม่ พี่ น้อง ด่า เค้าบอกว่าโรคนี้ไร้สาระ เเถมชอบดูถูกความฝันอนาคตผมลมๆเเล้ง เค้าบอกว่าถ้าปีหน้า เอนไม่ติด จะหัวเราะเยาะ คือผมพยายามเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ทำทุกวิถีทาง ให้รู้สึกว่าผมมีไฟ เค้าบอกว่าผมไร้สาระ เเละบังคับให้อ่านนส. ว้าว ยัดเยียดนานา ผมไม่ใช่เด็กดื้อหรอกฟังก่อนละกัน
เริ่มจากปีเเรกก่อนเป็น รู้สึกว่ามีไฟ อยากจะเก่งเท่าเพื่อนๆคนดังรร.ศิษย์รักครู เพราะไม่รู้ว่าถ้าผมไม่ได้รับคำชมเหล่านั้นจะเหลืออะไรบ้าง โชคดีที่ยังมีเพื่อนๆคอยให้กำลังใจ ต่อนะครับ ผมก็ถามเเม่ว่าควรติวที่ไหน เพราะห้องผมเป็นห้องเด็กเก่ง เเม่ก็ไม่รู้ตอนนั้นผมเด็กมากตัวยังเตึ้ย ต้องโหนรถกลับบ้าน คือ เมื่อก่อนผมจะอยู่ใกล้เเม่ตลอด ครับเเล้วพ่อก็ ไม่ค่อยมารับเห็นว่ากลับบ้านเองได้ คือเค้าเคยกลับไปดูมวย ตอนประชุมไม่เสร็จด้วย เเต่ก็ขอลคุณที่ผมมีที่ซุกหัวนอน ผมกลับมาต้องร้องไห้ทุกวันเลย
ปีถัดมาผมก็เป็นโรคครับ ก็เพื่อนทิ้ง เพราะว่า พูดน้อยลง เเปลกๆ เเล้วเลยฮึบตั้งใจเรียนก็เลยเรียนดีขึ้นครับ เเต่ก็ไม่ได้เก่ง พ่อเริ่มสัปพอร์ตผมมากขึ้น เเต่ก็รู้สึกว่า ชัยชนะเเต่ละครั้ง มันทำให้โดดเดี่ยว เเละห่างเหินกับเพื่อนๆ
ปีสามถึงทุกวันนี้ ตัดขาดจากสังคมโดยถาวร ไม่เรียนนส.ไม่ทุกอย่าง กิจกรรมไม่ทำจนเอนไม่ติดเเล้วรู้สึกว่าผมไร้ค่า คือผมอยากได้กำลังใจ อยากให้ผมกลับมาเป็นเหมือนเดิม จะเรียนเรื่องไหนก็ไม่อยากเรียน

มันพอจะมีทางออกไหมครับ