EP.1 In Rainy Day. 
...ในวันที่ฝนพรำและเฉอะแฉะ "จนใบไม้โงหัวไม่ขึ้น" บทกวีจากมหาลัยเหมืองแร่ที่นึกถึง ณ ขณะนั้น สำหรับฉันแล้วคงไม่ใช่ใบไม้หรอกที่โน้มใบลงเพราะเม็ดฝน แต่เป็นหัวของฉันต่างหาก
ที่หนักจนโงไม่ขึ้นในวันฝนพรำ นี่คงเป็นเรื่องปกติของเด็กมหาลัยเมืองกรุงเกือบทุกคน บางครั้งก็แอบคิดว่า ถ้าเราเป็นหนึ่งในตัวละครของนิยาย เราจะทำหน้าที่สำคัญอะไรในเหมืองแร่ได้บ้าง คงสนุกไปอีกแบบกับสายฝนกับวันที่เจิ่งนอง
แต่ทว่า การใช้ชีวิตในมหาลัยช่างแตกต่างจากหนังที่เราเคยดูในละครมากนัก เริ่มตั้งแต่การตื่นเช้า แต่งหน้า แต่งตัว แล้วเดินกึ่งวิ่งไปขึ้นรถสาธารณะให้เร็วที่สุด ยิ่งวันฝนตกละก็ไม่ต้องห่วงคุณจะไม่ได้เปียกจากการโดนเม็ดฝนเพียงอย่างเดียว แต่จะเปียกทั้งตัวจากน้ำที่กระเซ็นมาทุกทาง ร่มที่บานออกเพราะแรงลม จากรถยนต์ที่ขับผ่าน น้ำรั่วจากหลังคาป้ายรถเม รวมไปถึงน้ำที่ท่วมสูงอย่างรวดเร็วบนท้องถนนใจกลางเมือง
น่าแปลกที่บางครั้งฉันกับรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจ เหมือนได้ผจญภัยในสายน้ำอเมซอน เพราะว่าเราต้องลุยน้ำนั้นไปยังจุดหมายให้ได้ โดยไม่รู้เลยว่าจะเจออะไรบ้างใต้น้ำดำๆนั่น แต่ที่เห็นได้ชัดว่ามันเข้าใกล้เรามาเรื่อยๆ จนทุกคนต้องโดดหลบกันวุ่นวาย คือ ขี้หมาแห้งลอยได้นั่นไง สำหรับฉันมีวิธีที่ดีกว่านั้น "เฮ้ย เราเรียนมา มันต้องใช้ ทฤษฎีนี้ ต้องใช้ได้แน่" ฉันเลยพยายามยกขากระทึกน้ำแรงๆ เพื่อให้เกิดคลื่นน้ำแผ่กระจายไปรอบตัวเรา มันลอยมาไม่ถึงฉันแน่โว๊ย...!!!
แต่แล้วก็พบว่ามันไม่เป็นไปตามสมมติฐาน เพราะเวลาอันน้อยนิดจึงลืมคิดไปว่า มีตัวแปรอื่นๆอีกมากมาย ทั้งจากคนรอบตัวเราที่พยายามทำแบบเดียวกับเรา แรงกระแทกกลับเมื่อคลื่นชนฟุตบาท กระแสน้ำที่ไหลแรงจากที่สูงไปยังที่ต่ำ และแรงดันน้ำจากล้อรถยนต์ที่ขับผ่าน " รอไรล่ะ วิ่งสิเฮ้ย "
ดิ้นรนต่อไป !! ชีวิตเด็กมหาลัยเมืองกรุง ในวันที่ไม่อยากโงหัว
ชีวิตเด็กมหาลัยเมืองกรุง Ep.1 In Rainy Day
...ในวันที่ฝนพรำและเฉอะแฉะ "จนใบไม้โงหัวไม่ขึ้น" บทกวีจากมหาลัยเหมืองแร่ที่นึกถึง ณ ขณะนั้น สำหรับฉันแล้วคงไม่ใช่ใบไม้หรอกที่โน้มใบลงเพราะเม็ดฝน แต่เป็นหัวของฉันต่างหาก
ที่หนักจนโงไม่ขึ้นในวันฝนพรำ นี่คงเป็นเรื่องปกติของเด็กมหาลัยเมืองกรุงเกือบทุกคน บางครั้งก็แอบคิดว่า ถ้าเราเป็นหนึ่งในตัวละครของนิยาย เราจะทำหน้าที่สำคัญอะไรในเหมืองแร่ได้บ้าง คงสนุกไปอีกแบบกับสายฝนกับวันที่เจิ่งนอง
แต่ทว่า การใช้ชีวิตในมหาลัยช่างแตกต่างจากหนังที่เราเคยดูในละครมากนัก เริ่มตั้งแต่การตื่นเช้า แต่งหน้า แต่งตัว แล้วเดินกึ่งวิ่งไปขึ้นรถสาธารณะให้เร็วที่สุด ยิ่งวันฝนตกละก็ไม่ต้องห่วงคุณจะไม่ได้เปียกจากการโดนเม็ดฝนเพียงอย่างเดียว แต่จะเปียกทั้งตัวจากน้ำที่กระเซ็นมาทุกทาง ร่มที่บานออกเพราะแรงลม จากรถยนต์ที่ขับผ่าน น้ำรั่วจากหลังคาป้ายรถเม รวมไปถึงน้ำที่ท่วมสูงอย่างรวดเร็วบนท้องถนนใจกลางเมือง
น่าแปลกที่บางครั้งฉันกับรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจ เหมือนได้ผจญภัยในสายน้ำอเมซอน เพราะว่าเราต้องลุยน้ำนั้นไปยังจุดหมายให้ได้ โดยไม่รู้เลยว่าจะเจออะไรบ้างใต้น้ำดำๆนั่น แต่ที่เห็นได้ชัดว่ามันเข้าใกล้เรามาเรื่อยๆ จนทุกคนต้องโดดหลบกันวุ่นวาย คือ ขี้หมาแห้งลอยได้นั่นไง สำหรับฉันมีวิธีที่ดีกว่านั้น "เฮ้ย เราเรียนมา มันต้องใช้ ทฤษฎีนี้ ต้องใช้ได้แน่" ฉันเลยพยายามยกขากระทึกน้ำแรงๆ เพื่อให้เกิดคลื่นน้ำแผ่กระจายไปรอบตัวเรา มันลอยมาไม่ถึงฉันแน่โว๊ย...!!!
แต่แล้วก็พบว่ามันไม่เป็นไปตามสมมติฐาน เพราะเวลาอันน้อยนิดจึงลืมคิดไปว่า มีตัวแปรอื่นๆอีกมากมาย ทั้งจากคนรอบตัวเราที่พยายามทำแบบเดียวกับเรา แรงกระแทกกลับเมื่อคลื่นชนฟุตบาท กระแสน้ำที่ไหลแรงจากที่สูงไปยังที่ต่ำ และแรงดันน้ำจากล้อรถยนต์ที่ขับผ่าน " รอไรล่ะ วิ่งสิเฮ้ย "
ดิ้นรนต่อไป !! ชีวิตเด็กมหาลัยเมืองกรุง ในวันที่ไม่อยากโงหัว