วันที่ 13 สิงหาคม ที่ผ่านมาผมได้มีโอกาส ได้ไปดู เรื่องแผลเก่า ซึ่งในครั้งแรกนั้น ผมก่ะไว้ว่าต้องเป็นหนังที่ทำให้น้ำตาร่วง ได้ไม่ยาก เพราะแค่ฟังเพลงที่กันร้องในทีเซอร์ ยังทำให้รู้สึกเศร้าได้ขนาดนั้น แต่เมื่อได้ดูจนจบกลับร็สึกว่ามันไม่สุดเท่าที่ควร (แต่แฟนชอบมาก) แต่โดยส่วนตัวเรื่องภาพสวย และบทบาทการแสดงของนักแสดงเองผมว่าทำได้ดีครับ
     มันทำให้ผมนึกถึงหนังไทยที่ดูแล้วร้องไห้ได้ทั้งที่ไม่ใช่หนังรัก นั่นคือมหาลัยเหมืองแร่ ฉากสุดท้าย ที่ทุกคนแยกจากกันไปตามทางหลังจากที่เหมืองได้ปิดตัวลง มันทำให้รู้สึกเหงา และหดหู่มาก เพราะผมรู้สึกผูกพันธ์กับตัวละครจริงๆ ทั้งพี่จอน กาแฟดำ นายฝรั่ง อาจินต์ ไอ้ไข่ มหาลัยเหมืองแร่เป็นหนังเล่าเรื่อง ช้าๆ เรื่อยๆ มีพีค บ้าง มันสร้างอาจินต์ จาก Loser เป็น Winner จากนักศึกษารีไทร์ ที่ไม่มีใครเอาในกรุง มาเป็นนายช่างที่เหมืองแร่ นายฝรั่งให้การยอมรับ  เพื่อนในเหมือง ก็ยอมรับนับถือกัน ตอนจบมันทำให้ผมเหงา จนจุก และสะอึก ออกมาเป็นน้ำตาได้ไม่ยากสำหรับหนังไทยดีๆแบบนี้

และเพื่อนมีหนังในดวงใจแบบนี้บ้างรึเปล่าครับ