ต้องบอกก่อนเลยว่า นี่เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ อาจจะมีผิดพลาดบ้างไรบ้าง ต้องขออภัยค่ะ

จากความอึดอัดของเราวันนี้ทำให้อยากจะตั้งกระทู้ถามทุกคนว่าเคยเป็นเหมือนกันไหมที่เวลาต้องออกบ้านไปพบปะกับคนอื่นๆ ทั้งรู้จักและไม่รู้จัก?
เราเป็นคนที่ถือว่าโลกส่วนตัวสูงพอสมควรเท่าที่คนทางบ้านและเพื่อนๆบอกมา ซึ่งตัวเองก็คิดว่าเป็นแบบนั้นจริงๆ เป็นคนที่เงียบขรึม ไม่ค่อยพูดจากับคนที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ และส่วนมากจะเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน ยิ่งสถานที่คนเยอะๆยิ่งแล้วใหญ่ เรายิ่งไม่อยากไปเลย เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่หอพักใกล้กับโรงเรียน เราอยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อนอยู่กับเราเลยค่ะ เวลาไปไหนมาไหนเราก็พึ่งตัวเองตลอด ทั้งยังไม่ค่อยกลับบ้านหรือนานๆทีเท่านั้น จนตอนนี้เราก็คิดว่าเพราะแบบนี้หรือเปล่าที่ทำให้เราเบื่อการเข้าสังคม บ่อยครั้งที่ถูกพ่อแม่ว่า ทำไมไม่ออกไปนั่นไปนี่บ้าง หรืออย่างวันนี้เอง พี่ข้างบ้านที่เคยสนิทกันตอนเด็กๆกลับมาเยี่ยมบ้าน พ่อเราถามว่า ทำไมไม่ไปเที่ยวบ้านพี่บ้าง ประโยคนั้นมันทำให้เรารู้สึกอึดอัดแปลกๆ รู้สึกหงุดหงิดจนอยากจะบอกว่า อย่ามายุ่งได้ไหม เป็นแบบนี้หลายครั้งแล้วค่ะ เพื่อนเรามีน้อยมากถ้าเทียบกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน และจะรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อยู่คนเดียวหรือสถานที่ที่มีเฉพาะเราคนเดียว
หรือว่าเราเป็นโรคกลัวการเข้าสังคมไปแล้วคะ ใครเคยเป็นแบบนี้บ้าง แก้ไขยังไง แล้วถ้าหากเราไปพบจิตแพทยืจะเสียประวัติอะไรหรือเปล่า ช่วยแนะนำด้วยนะคะ เรากลัวว่าหากเป็นแบบนี้ต่อไปเกรงว่าจะมีผลกระทบต่ออนาคตของเราด้วย

ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่เขียนยาวไปหน่อย และขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านจนจบค่ะ