สวัสดีคะ อยากรู้ว่าเพื่อนๆคิดยังงัยกับคำดูกถูกของญาติพี่น้องเรา คือปรกติเป็นคนมองโลกแง่บวก แต่โดนดูถูกบ่อยมากจนหมดความอดทนคะ
คือเรื่องมันเป็นแบบนี้คะ คือเราเป็นคนที่ชอบเรียนหนังสือมากๆแต่แม่ไม่ส่งให้เรียน ส่งแต่น้องเรียน แม่เราก็เอาเราไปทำงาน (ตอนนั้นอายุ13 จบป.6) ให้ไปเป็นบ้านบ้างละ ขายของบ้างหละ เลี้ยงเด็กบ้างละ โดยเงินทุกบาทที่เราทำงานแม่เราเก็บไปเเกือบหมด แต่พอระยะเวลาผ่านมาด้วยความที่ยังเด็กเราก็ทำไม่ได้เพราะมันหนักเกินไปเราไม่อยากทำ อยากเรียนหนังสือ(เพราะเราคิดว่าการเรียนสำคัญถ้าเรียนอย่างน้อยจบมาก็ไม่ต้องทำงานหนักๆ)
แม่เราก็เลยส่งเราไปอยู่กับป้า ที่ตจว. ซึ่งตอนแรกป้าก็เอ็นดูเรามากจะส่งเราเรียนหนังสือ แต่มันก็เกิดเรื่อง ตังค์ป้าหายหายพันเลยคะ แล้วแกก็มาโทษเรา
หาว่าเราขโมย เราก็ปฏิเสธว่าไม่ได้ขโมย แกก็บอกไม่เชื่อเพราะแกไปดูดวงมาบอกว่าเราเอาไป เราเลยเสียใจและโมโหเลยเถียงแกใหญ่เลยคะตอนนั้นอายุ15 (วัยรุ่นใจร้อน ฮ่าๆๆๆ) แกเลยโกรธและเกลียดเรามากมั่งคะ เลยไม่ให้เราเรียนเลย (แต่ทุกวันนี้เงนแกก็หายบ่อยๆจนแกจับได้ว่าลูกชายแกขโมยไปคะ ไม่ใช่เรา) ทีนี้เราก็เลยโทรหาแม่ว่าไม่อยู่หละจะไปทำงานที่กรุงเทพ ก็เลยได้ขึ้นมาทำงาและส่งตัวเองเรียน กศน.จนจบม.6 และทุกวันนี้ก็กำลังส่งตัวเองเรียนปริญาอยู่ (จะจบละคะ)
ซึ่งตลอดระยะเวลาที่เรียนและทำงานแล้วก็เป็นขยันชอบอ่านหนังสือขวนขวายหาความรู้ โดยเฉพาะภาษา English คือเราคิดว่ามันจำเป็นที่ต้องใช้เพราะสมัยนี้ทำงานอย่างน้อยก็ต้องได้ภาษา แต่ป้าเราก็เหมือนมาดูถูกว่าเราไม่เก่งยังงั้นอย่างี้ ชื่อในเฟสก็เขียนผิด คือไม่ได้ผิดหรอกคะ เราจงใจ เพระไม่อยากให้ใครรู้จักชื่อเรkจริงๆ (แกคงจะดูกถูอะคะว่าเราจบแค่กศน.จะเก่งภาษาได้งัย) คงคิดว่าลูกตัวเองเก่งคนเดียวมั่ง! เขียนได้อ่านออก แล้วก็มาพูดทำนองว่า เงินทองเราทำงานก็ไม่ให้แม่ คือก็ไม่เข้าใจอะอะคะว่าไม่ให้แม่ตรงไหนเพราะตลอดเวลาที่ทำงานตั้งแต่เด็กๆเราก็ให้แม่ตลอด เพียงแต่ตอนนี้เราเรียนป.ตรี ค่าใช้จ่ายมันก็เยอะ ทำไม่แกไม่คิดบ้างว่า เราไม่ดีหรอที่ส่งตัวเองเรียนอย่างน้อยก็ไม่ได้ขอแม่ แกน่าจะชื่นชมเราบ้างนะคะแต่ก็ไม่ แล้วที่นี้ก็โทมาพูดว่า "ลูกสาวเค้าเรียนจบละนะเรียนให้จบเหมือนลูกเค้านะ"
คือแทนที่จะพูดแบบให้กำลังใจ จบไวๆนะลูกอะไรแบบนี้ แต่นี่ไม่ เราก็ยิ่งโมโหคะ แล้วแม่เราก็เออออไปกับป้าด้วย เหมือนไม่ค่อยภูมิใจในตัวเราเลยคะ ไม่มั่นใจในตัวเรา ซึ่งบางทีเราก็น้อยใจ (แอบร้องไห้บ่อยๆ) ทั้งแม่ทั้งป้ญาติพี่น้อง ทำไมต้องชอบดูถูกกัน อิจฉากันคะ เราไม่เห็นอิจฉาใครเลย ใครดีประสบความสำเร็จเราก็ร่วมยินดีกับเขา ทำไมญาติๆเราต้องมาแข่งอะไรกันแบบนี้ด้วยคะ แล้วสุดท้ายค่ะคือเราจัดฟัน เราก็อยากสวยเพระฟันเราห่าง ป้าแกก็เหมือนว่าเราอยากสวยเหมือนลูกเค้า ทำไมแกถึงเป็นแบบนี้คะ? ทำไมใจแคบกันจัง?
คิดยังไงกับคำดูถูกจากญาติ
คือเรื่องมันเป็นแบบนี้คะ คือเราเป็นคนที่ชอบเรียนหนังสือมากๆแต่แม่ไม่ส่งให้เรียน ส่งแต่น้องเรียน แม่เราก็เอาเราไปทำงาน (ตอนนั้นอายุ13 จบป.6) ให้ไปเป็นบ้านบ้างละ ขายของบ้างหละ เลี้ยงเด็กบ้างละ โดยเงินทุกบาทที่เราทำงานแม่เราเก็บไปเเกือบหมด แต่พอระยะเวลาผ่านมาด้วยความที่ยังเด็กเราก็ทำไม่ได้เพราะมันหนักเกินไปเราไม่อยากทำ อยากเรียนหนังสือ(เพราะเราคิดว่าการเรียนสำคัญถ้าเรียนอย่างน้อยจบมาก็ไม่ต้องทำงานหนักๆ)
แม่เราก็เลยส่งเราไปอยู่กับป้า ที่ตจว. ซึ่งตอนแรกป้าก็เอ็นดูเรามากจะส่งเราเรียนหนังสือ แต่มันก็เกิดเรื่อง ตังค์ป้าหายหายพันเลยคะ แล้วแกก็มาโทษเรา
หาว่าเราขโมย เราก็ปฏิเสธว่าไม่ได้ขโมย แกก็บอกไม่เชื่อเพราะแกไปดูดวงมาบอกว่าเราเอาไป เราเลยเสียใจและโมโหเลยเถียงแกใหญ่เลยคะตอนนั้นอายุ15 (วัยรุ่นใจร้อน ฮ่าๆๆๆ) แกเลยโกรธและเกลียดเรามากมั่งคะ เลยไม่ให้เราเรียนเลย (แต่ทุกวันนี้เงนแกก็หายบ่อยๆจนแกจับได้ว่าลูกชายแกขโมยไปคะ ไม่ใช่เรา) ทีนี้เราก็เลยโทรหาแม่ว่าไม่อยู่หละจะไปทำงานที่กรุงเทพ ก็เลยได้ขึ้นมาทำงาและส่งตัวเองเรียน กศน.จนจบม.6 และทุกวันนี้ก็กำลังส่งตัวเองเรียนปริญาอยู่ (จะจบละคะ)
ซึ่งตลอดระยะเวลาที่เรียนและทำงานแล้วก็เป็นขยันชอบอ่านหนังสือขวนขวายหาความรู้ โดยเฉพาะภาษา English คือเราคิดว่ามันจำเป็นที่ต้องใช้เพราะสมัยนี้ทำงานอย่างน้อยก็ต้องได้ภาษา แต่ป้าเราก็เหมือนมาดูถูกว่าเราไม่เก่งยังงั้นอย่างี้ ชื่อในเฟสก็เขียนผิด คือไม่ได้ผิดหรอกคะ เราจงใจ เพระไม่อยากให้ใครรู้จักชื่อเรkจริงๆ (แกคงจะดูกถูอะคะว่าเราจบแค่กศน.จะเก่งภาษาได้งัย) คงคิดว่าลูกตัวเองเก่งคนเดียวมั่ง! เขียนได้อ่านออก แล้วก็มาพูดทำนองว่า เงินทองเราทำงานก็ไม่ให้แม่ คือก็ไม่เข้าใจอะอะคะว่าไม่ให้แม่ตรงไหนเพราะตลอดเวลาที่ทำงานตั้งแต่เด็กๆเราก็ให้แม่ตลอด เพียงแต่ตอนนี้เราเรียนป.ตรี ค่าใช้จ่ายมันก็เยอะ ทำไม่แกไม่คิดบ้างว่า เราไม่ดีหรอที่ส่งตัวเองเรียนอย่างน้อยก็ไม่ได้ขอแม่ แกน่าจะชื่นชมเราบ้างนะคะแต่ก็ไม่ แล้วที่นี้ก็โทมาพูดว่า "ลูกสาวเค้าเรียนจบละนะเรียนให้จบเหมือนลูกเค้านะ"
คือแทนที่จะพูดแบบให้กำลังใจ จบไวๆนะลูกอะไรแบบนี้ แต่นี่ไม่ เราก็ยิ่งโมโหคะ แล้วแม่เราก็เออออไปกับป้าด้วย เหมือนไม่ค่อยภูมิใจในตัวเราเลยคะ ไม่มั่นใจในตัวเรา ซึ่งบางทีเราก็น้อยใจ (แอบร้องไห้บ่อยๆ) ทั้งแม่ทั้งป้ญาติพี่น้อง ทำไมต้องชอบดูถูกกัน อิจฉากันคะ เราไม่เห็นอิจฉาใครเลย ใครดีประสบความสำเร็จเราก็ร่วมยินดีกับเขา ทำไมญาติๆเราต้องมาแข่งอะไรกันแบบนี้ด้วยคะ แล้วสุดท้ายค่ะคือเราจัดฟัน เราก็อยากสวยเพระฟันเราห่าง ป้าแกก็เหมือนว่าเราอยากสวยเหมือนลูกเค้า ทำไมแกถึงเป็นแบบนี้คะ? ทำไมใจแคบกันจัง?