เรื่องมีอยู่ว่า เรากับน้องเมื่อหลายเดือนก่อนได้ไปสอบข้อสอบ Oxford ที่ รร จัดขึ้น แล้ววันก่อนผลสอบมันส่งมาบ้านแล้วแม่เราเป็นคนรับ ตกเย็นมาแม่เลยเอามาบอกเรากับน้อง
แม่: ดูผลสอบกันรึยัง
น้อง: ดูแล้วว น้องได้ B1
เรา: หนูก็ได้ B1
แม่: น้องได้เยอะนะ เก่งมากลูก
เรา: หนูก็ได้ที่3ของห้องเลยนะ(พูดขำๆ ไม่ได้คิดอะไรเลย เพราะตอนนั้นบรรยากาศกำลังสนุกๆ)
แม่: ที่3? ได้แค่นี้เหรอ?
เรา: (เงียบแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ)
เราและน้องได้ระดับเท่ากัน แต่คนละคะแนนค่ะ เราได้พาร์ท listening มากกว่าน้อง แต่น้องได้พาร์ท Speaking มากกว่า
ตกคืนนั้นเราก็แอบร้องไห้นะไม่ได้บอกแม่เลย เพราะรู้ว่าบอกก็คงจะโดนว่าคิดมากๆ เลยไม่พูด เราเสียใจนะ ปรึกษาใครก็ไม่ได้ สำหรับเรามันยาก น้องเรียนอีพีมาตั้งแต่ประถม เราเริ่มเรียนตอนมัธยม เราไม่ได้เก่งด้าน Grammar มากแต่เราคุยกับฝรั่งได้ ทุกครั้งที่ไปต่างประเทศเราก็เป็นคนคุยให้ตลอด(เพราะเป็นพี่ด้วยด้วยล่ะมั้ง เกี่ยวมั้ย5555)
สองวันต่อมาเราก็ไม่ได้พูดถึงเลย เราอยู่กับแม่สองคน แม่เลยพูดขึ้นว่าเราโกรธแม่เหรอเรื่องวันนั้น
เรา: หนูก็ไม่ได้โกรธแต่แค่อยากรู้ทำไมแม่พูดแบบนั้น
แม่: แม่ก็พูดไปงั้นๆ ไม่ได้คิดอะไร
เรา: ค่ะ
แม่: ถ้าเก็บคำพูดคนมาคิดมันจะเป็นบ้าตายนะ คนนั้นก็เก็บมาคิด คนนี้ก็เก็บมาคิด
เรา: ที่หนูคิดเพราะแม่เป็นคนพูดต่างหาก
แม่: แล้วแม่จะพูดอะไรบ้างไม่ได้เลยเหรอ
เรา: (เงียบ)
แม่: อย่าเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย หนูอ่ะเก่งแต่น้องไม่ค่อยเก่ง น้องมีเรื่องเก่งก็ให้ชมน้องบ้างหน่อย
เรา: แล้วแม่จะไม่คิดถึงความรู้สึกหนูบ้างเลยเหรอ
แม่: ก็คิด
เรา
เงียบ)
แม่เราก็เดินออกจากห้อง เราก็น้ำตาเล็ดนิดๆแต่ก็ไม่ได้ร้องอะไรแรงหรอก เราก็ว่าจะจบแล้วแหละ ไม่อยากพูดถึงแล้ว แล้วแม่ก็เดินเข้ามาอีกแล้วเห็นเราร้องไห้ แม่เลยทำหน้าโมโห
แม่: ร้องไห้ทำไมอีก (เริ่มขึ้นเสียง)
เรา: หนูเสียใจหนูก็ร้อง หนูก็ไม่ได้ไปกวนแม่สักหน่อย
แม่: รู้มั้ยว่าแต่ละวันเหนื่อยขนาดไหน ต้องมาเจอลูกโกรธง่ายแบบนี้อีก
เรา: หนูไม่อยากเสียใจแล้ว ไม่อยากร้องด้วย ถ้าแม่จะว่าหนู แม่ก็ไม่ต้องพูดก็ได้
แม่
เงียบ)
เรา: หนูรู้หนูไม่เก่ง แต่หนูพยายามอยู่(เสียงกลั้นร้องไห้)
แม่: แม่ขอโทษ (เข้ามากอด)
เรา: (เราก็กอดแม่ เรารู้สึกดีใจมาก นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยล่ะมั้งที่แม่ขอโทษเรา แต่เราก็ยังร้องไห้อยู่แบบสะอื้นๆ)
แม่: จะร้องไห้ทำไมอีก(เริ่มขึ้นเสียงอีกรอบ)
เรา: หนูไม่ได้โกรธแม่แล้ว(เสียงสะอื้น)
แม่: ไม่รู้ล่ะ แม่ขอโทษแล้ว ยังไม่หยุดร้องอีก ยังทำเหมือนโกรธอีก พูดอะไรก็ไม่ได้ โกรธไปหมด อ่อนแอ! เบื่อจริงๆ!(เดินออกจากห้องเราไปเลย)
เราก็งงนะ เราร้องไห้ก็จริงแต่เราไม่ได้โกรธแล้ว มันหยุดทันทีไม่ได้อ่ะ เสียใจมาก เครียดมากจริงๆ ปีหน้าก็จะแอดแล้วเราตั้งใจเรียนเพื่อเราและเพื่อเขา พ่อ น้องๆ เราทำทุกอย่างที่ไม่อยากทำเพื่อเขา อะไรที่เขาว่าดีเราทำหมด เรารักแม่มากๆอ่ะ แต่ตอนเด็กๆเราไม่ได้อยู่กับแม่ ย่าขอเราไปเลี้ยง พึ่งมาอยู่กับแม่ตอนประถม ตอนนั้นแม่ก็มีน้องแล้ว เราแอบน้อยใจอยู่หลายเรื่อง เช่น เรากับน้องบอกอาหารที่อยากกินคนละอย่าง แล้วแม่บอกจะทำให้กิน แต่เย็นวันนั้นแม่ก็ทำแค่เมนูที่น้องอยากกิน, เราพยายามจะช่วยทำอาหาร แต่แม่ก็ชอบไล่เราเสมอ เพราะเราทำอาหารไม่เก่ง, แม่ด่าเราว่าทำไมเราน้อยใจแม่ทั้งๆที่แม่ก็เท่าเทียม
เราเก็บทุกอย่างไว้ เล่าให้ใครฟังไม่ได้ เราอยากได้คำปรึกษาว่าเราควรทำยังไง แต่จะให้ไม่สนใจทำไม่ได้จริงๆเพราะเคยลองแล้วแต่ก็ทำไม่ได้ค่ะ เครียดมาก พ่อก็คงไม่เข้าใจ และมักจะด่าเราเสมอเลย
แม่ดูถูกเรา พอเราร้องไห้ แม่กลับบอกว่า"แม่พูดอะไรไม่ได้เหรอ"
แม่: ดูผลสอบกันรึยัง
น้อง: ดูแล้วว น้องได้ B1
เรา: หนูก็ได้ B1
แม่: น้องได้เยอะนะ เก่งมากลูก
เรา: หนูก็ได้ที่3ของห้องเลยนะ(พูดขำๆ ไม่ได้คิดอะไรเลย เพราะตอนนั้นบรรยากาศกำลังสนุกๆ)
แม่: ที่3? ได้แค่นี้เหรอ?
เรา: (เงียบแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ)
เราและน้องได้ระดับเท่ากัน แต่คนละคะแนนค่ะ เราได้พาร์ท listening มากกว่าน้อง แต่น้องได้พาร์ท Speaking มากกว่า
ตกคืนนั้นเราก็แอบร้องไห้นะไม่ได้บอกแม่เลย เพราะรู้ว่าบอกก็คงจะโดนว่าคิดมากๆ เลยไม่พูด เราเสียใจนะ ปรึกษาใครก็ไม่ได้ สำหรับเรามันยาก น้องเรียนอีพีมาตั้งแต่ประถม เราเริ่มเรียนตอนมัธยม เราไม่ได้เก่งด้าน Grammar มากแต่เราคุยกับฝรั่งได้ ทุกครั้งที่ไปต่างประเทศเราก็เป็นคนคุยให้ตลอด(เพราะเป็นพี่ด้วยด้วยล่ะมั้ง เกี่ยวมั้ย5555)
สองวันต่อมาเราก็ไม่ได้พูดถึงเลย เราอยู่กับแม่สองคน แม่เลยพูดขึ้นว่าเราโกรธแม่เหรอเรื่องวันนั้น
เรา: หนูก็ไม่ได้โกรธแต่แค่อยากรู้ทำไมแม่พูดแบบนั้น
แม่: แม่ก็พูดไปงั้นๆ ไม่ได้คิดอะไร
เรา: ค่ะ
แม่: ถ้าเก็บคำพูดคนมาคิดมันจะเป็นบ้าตายนะ คนนั้นก็เก็บมาคิด คนนี้ก็เก็บมาคิด
เรา: ที่หนูคิดเพราะแม่เป็นคนพูดต่างหาก
แม่: แล้วแม่จะพูดอะไรบ้างไม่ได้เลยเหรอ
เรา: (เงียบ)
แม่: อย่าเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย หนูอ่ะเก่งแต่น้องไม่ค่อยเก่ง น้องมีเรื่องเก่งก็ให้ชมน้องบ้างหน่อย
เรา: แล้วแม่จะไม่คิดถึงความรู้สึกหนูบ้างเลยเหรอ
แม่: ก็คิด
เรา
แม่เราก็เดินออกจากห้อง เราก็น้ำตาเล็ดนิดๆแต่ก็ไม่ได้ร้องอะไรแรงหรอก เราก็ว่าจะจบแล้วแหละ ไม่อยากพูดถึงแล้ว แล้วแม่ก็เดินเข้ามาอีกแล้วเห็นเราร้องไห้ แม่เลยทำหน้าโมโห
แม่: ร้องไห้ทำไมอีก (เริ่มขึ้นเสียง)
เรา: หนูเสียใจหนูก็ร้อง หนูก็ไม่ได้ไปกวนแม่สักหน่อย
แม่: รู้มั้ยว่าแต่ละวันเหนื่อยขนาดไหน ต้องมาเจอลูกโกรธง่ายแบบนี้อีก
เรา: หนูไม่อยากเสียใจแล้ว ไม่อยากร้องด้วย ถ้าแม่จะว่าหนู แม่ก็ไม่ต้องพูดก็ได้
แม่
เรา: หนูรู้หนูไม่เก่ง แต่หนูพยายามอยู่(เสียงกลั้นร้องไห้)
แม่: แม่ขอโทษ (เข้ามากอด)
เรา: (เราก็กอดแม่ เรารู้สึกดีใจมาก นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยล่ะมั้งที่แม่ขอโทษเรา แต่เราก็ยังร้องไห้อยู่แบบสะอื้นๆ)
แม่: จะร้องไห้ทำไมอีก(เริ่มขึ้นเสียงอีกรอบ)
เรา: หนูไม่ได้โกรธแม่แล้ว(เสียงสะอื้น)
แม่: ไม่รู้ล่ะ แม่ขอโทษแล้ว ยังไม่หยุดร้องอีก ยังทำเหมือนโกรธอีก พูดอะไรก็ไม่ได้ โกรธไปหมด อ่อนแอ! เบื่อจริงๆ!(เดินออกจากห้องเราไปเลย)
เราก็งงนะ เราร้องไห้ก็จริงแต่เราไม่ได้โกรธแล้ว มันหยุดทันทีไม่ได้อ่ะ เสียใจมาก เครียดมากจริงๆ ปีหน้าก็จะแอดแล้วเราตั้งใจเรียนเพื่อเราและเพื่อเขา พ่อ น้องๆ เราทำทุกอย่างที่ไม่อยากทำเพื่อเขา อะไรที่เขาว่าดีเราทำหมด เรารักแม่มากๆอ่ะ แต่ตอนเด็กๆเราไม่ได้อยู่กับแม่ ย่าขอเราไปเลี้ยง พึ่งมาอยู่กับแม่ตอนประถม ตอนนั้นแม่ก็มีน้องแล้ว เราแอบน้อยใจอยู่หลายเรื่อง เช่น เรากับน้องบอกอาหารที่อยากกินคนละอย่าง แล้วแม่บอกจะทำให้กิน แต่เย็นวันนั้นแม่ก็ทำแค่เมนูที่น้องอยากกิน, เราพยายามจะช่วยทำอาหาร แต่แม่ก็ชอบไล่เราเสมอ เพราะเราทำอาหารไม่เก่ง, แม่ด่าเราว่าทำไมเราน้อยใจแม่ทั้งๆที่แม่ก็เท่าเทียม
เราเก็บทุกอย่างไว้ เล่าให้ใครฟังไม่ได้ เราอยากได้คำปรึกษาว่าเราควรทำยังไง แต่จะให้ไม่สนใจทำไม่ได้จริงๆเพราะเคยลองแล้วแต่ก็ทำไม่ได้ค่ะ เครียดมาก พ่อก็คงไม่เข้าใจ และมักจะด่าเราเสมอเลย