ผมมีเรื่องมาเล่าให้ฟังคับ ผมได้ขอพ่อไปอยู่หอกับเพื่อนเพราะไกล้จะเปิดเทอมแล้ว ต้องมีค่ามัดจำ 5000 บาท ผมขอพ่อ 2000 ที่เหลือผมออกเองเลยทักลายไปขอพ่อ พ่อบอกว่าอยู่กับพี่เถอะเป็นห่วง กลัวไปเที่ยวไหนต่อเที่ยวไหน กลัวตามเพื่อนแต่จริงๆแล้วเราคิดได้และเคยบอกแกแล้วว่า มีแต่เพื่อนที่ดี เด็กเรียนและอีกอย่างไม่ติดยา เลยเถียงพ่อไปว่า อยากอยู่กับเพื่อนมากกว่ากับพี่ อยู่กับเพื่อนสบายกว่า หลังจากนั้นพ่อก็ตอบมาอีกว่าเป็นห่วง ให้อยู่กับพี่แต่ในใจเราทำไมไม่ทำให้เรามีความสุขบ้าง คอยแต่กดดันเราอย่างเดียวมันไม่ใช่ เหมือนกับที่เรียน ผมอยากเรียนที่ กทม. มากๆจบปีนี้ อยากไปสอบจริงๆ แต่เขาห้ามและบังคับผมไม่ให้ไป หรือผมควรทำอย่างไรดี ควรเลวดีไหม ติดยาสูบบุหรี่ กินน้ำท่อม ดูดยา พวกนี้ดีไหม ทำให้เขาสบายใจกว่าเดิม อยู่แบบไม่ทำอะไรไม่ชอบ ชอบให้เลว แต่มันก็แปลกนะคับที่คนพ่อแม่ชอบคนเลวมากกว่าคนดี พอเป็นคนดีกลับไม่เคยได้อะไรที่เราหวัง พอเป็นคนเลวเขาถึงมาห้ามปามและอยากได้ไรบอกไรงี้ ทำไมครอบครัวผมถึงต้องบังคับอะไรแบบนี้ด้วย ผมเหนื่อยมาก นี้ก้ 18 ปีแล้วปีนี้ อยากให้เขาเข้าใจด้วยว่าเราโตแล้วอยากทำตามใจเราบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ตามใจเขาอย่างเดียว มันอัดอั้นในใจ เหนื่อยและท้อ หมดกำลังใจในการเรียนมาก เครียดมากๆ อยากหาความฝันให้กับตัวเองแต่กลับเขาอยากให้ผมทำตามฝันให้เขา ผมเหนื่อยที่ต้องทนอะไรแบบนี้ มันเหนื่อย ทำไมเขาถึงไม่ตามใจในตัวผมบ้าง นี้หรอครับคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่ไม่เคยหาความสุขให้ลูก