ก่อนอื่นต้องเข้าใจ ธรรมชาติที่เรียกว่า นิพพาน ...

นิพพานเป็นธรรมที่พิเศษไม่เหมือนธรรมอื่นๆทั้งหมด .. ให้เข้าใจไว้คร่าวๆง่ายๆ คือ นิพพาน ไม่ใช่สังขาร  ไม่มีการปรุงแต่งใดๆ  ไม่ใช่ตัวตนของใคร  มีลักษณะคงที่ไปตลอดกาล  ไม่เคยเกิด  ไม่เคยดับ  ไม่อาจจะผสมกับอะไรได้  ไม่มีอะไรจะเข้าไปหรือออกมาจากนิพพานได้ ..

เมื่อใครฝึกตามหลักอริยมรรคมีองค์ ๘  จนได้ระดับเข้มข้นเป็นวิปัสสนาญาณ  จนได้โลกุตตรอริยมรรคเกิดขึ้น   จิตก็จะเห็นนิพพาน  เมื่อจิตเห็นนิพพาน  ก็จะทำให้กิเลสชั้นลึกหรือชั้นอนุสัยหรือชั้นที่เรียกว่าสังโยชน์ ๑๐  ถูกทำลายไปตามลำดับของอริยมรรคนั้นๆ ตามแต่จะเป็นอริยมรรคขั้นไหน  ซึ่งมี ๔ ขั้น...การเกิดขึ้นของอริยมรรคทุกๆขั้นทั้ง ๔ ขั้น นั้น  นิพพานจะปรากฏโผล่มาให้จิตเห็นทุกๆครั้ง ...ถ้าได้อริยมรรคขั้นแรก จิตก็ได้เห็นนิพพานครั้งแรก  ก็ทำลายสังโยชน์ไปส่วนหนึ่ง ได้ ๓ ตัว  ..ผู้นั้นจะเป็นพระโสดาบัน  ..ถ้าบรรลุอริยมรรคครั้งที่ ๒  ก็จะทำให้สังโยชน์เบาบางลงไปอีก ผู้นั้นก็จะเป็นพระสกทาคามี ...ถ้าบรรลุอริยมรรคครั้งที่ ๓  ก็จะทำลายสังโยชน์ได้อีก ๒ ตัว ผู้นั้นก็จะเป็นพระอนาคามี ... ถ้าได้บรรลุอริยมรรคอีกครั้ง เป็นครั้งที่ ๔  ซึ่งเป็นครั้งสุดท้าย  ก็จะทำลายสังโยชน์ที่เหลืออีก ๕ จนหมดสิ้น  จิตของผู้นั้นก็จะเป็นจิตที่บริสุทธิ์จากกิเลส  เรียกว่าเป็นพระอรหันต์ ...  การบรรลุทุกๆขั้น  จนมาถึงเป็นพระอรหันต์  ก็ตาม  ..ยังไงๆผู้นั้นก็จะยังต้องรับผลของวิบากกรรมเก่าๆจากอดีตต่อไปเรื่อยๆๆ ... การได้บรรลุมรรคผลทุกๆขั้น  ไม่อาจจะหลีกหนีกรรมได้พ้น  ยังไงกรรมก็จะตามส่งผลไปเรื่อยๆๆ  ตามปกติของกรรม ....แต่ถ้าได้เป็นพระอรหันต์แล้ว  และตายไป  ก็จะไม่เกิดอีก  ก็จะไม่มีกรรมตามส่งผลได้อีก ..จบสิ้นที่ตรงนี้   กองทุกข์ก็หมดที่ตรงนี้.

เพราะฉะนั้น  มีวิธีเดียวที่จะหลีกกรรมได้พ้น คือ ฝึกจิตให้บริสุทธิ์จนได้บรรลุเป็นพระอรหันต์  แล้วตายไป  ..หลังจากพระอรหันต์ตายแล้ว  ก็จะหลุดพ้นจากทุกๆอย่าง  และหลุดพ้นจากกรรมได้หมดสิ้น  และที่สำคัญคือ หลุดพ้นจากตัวเองด้วย ไม่มีอะไรจะตามไปยุ่งเกี่ยวพัวพันได้อีก  ไม่ต้องขึ้นอยู่กับอะไรอีก  ไม่มีพลังหรืออิทธิพลใดๆจะมายุ่งมากำกับควบคุมได้อีก...เป็นอิสระ  มีเสรีภาพ 100 %