ใครอยากไปเที่ยวต่างประเทศแบบชิคๆ ไปคนเดียวแต่ได้หนุ่มกลับมาเพียบ ตามรอยได้เลยจ้าาาาา!!

ฮานอย 4 วัน 3 คืน นอนรถไฟ 2 คืนกับโฮมสเตย์อีก 1 คืน
รีวิวทริปการเดิน Trekking 2 วัน 1 คืนที่ Sapa พร้อมสอดแทรกเรื่องราวเล็กน้อยของผู้ชายที่เจอ
เที่ยวคนเดียวมันก็ต้องมีหนุ่มๆมาให้ชุ่มชื่นหัวใจนิดนุงง


                                             เ ริ่ ม ! !

-------------------------------------------------------------- Part | รีซ หนุ่มผู้ดีอังกฤษ ----------------------------------------------------------


หลังเครื่องบินลงจอดที่สนามบินฮานอยตอนเช้า เราก็ไปจองตั๋วรถไฟนอนที่ Information
เพื่อประหยัดค่าโรงแรมและต่อไปยังซาปาวันรุ่งขึ้นได้
(ราคาพอกับไปซื้อที่สถานีเลยนะ เช็คแล้ว) หลังจากได้ตั๋วเรียบร้อยก็หารถเมล์เข้าเมืองเพื่อเดินเล่นรอเวลารถไฟออก
รถเมล์แอร์สีเหลืองสดใสจอดรออยู่ด้านหน้าสนามบินรอให้เราขึ้นไป แต่! เธอรู้จักคนงกไหม? คนงกหน่ะ? 555
หารถหวานเย็นสิคะ เวลาก็มีจนถึงตอนเย็น สรุปมาจบลงที่รถสาย 17 ที่จอดรับส่งคนแทบทุกป้ายคล้ายรถเมล์ฟรีบ้านเราเลย
ว่าแต่เราต้องลงป้ายไหนนะ? เหมือนเขาได้ยินความคิด หนุ่มฝรั่งคนเดียวในรถที่ดูแล้วอยู่ผิดที่ผิดทางก็หันหลังกลับมาตะโกนข้ามหัวเราไปหาคนเวียตนาม

" ใกล้ถึงยัง? "
"ยังๆ ป้ายสุดท้ายเลย "
เฮ้ย นั่นใช่จุดหมายเดียวกันรึเปล่าหน่ะ
" ยูๆ เข้าเมืองๆ ลงป้ายไหน ? "
" ห้ะ อะไร? เธอเป็นใคร?"
" จะเข้าเมืองเหมือนกันไง = = ต้องลงป้ายไหน? "
" อ๋อ ฟอลโล่มีๆ "
" โอ้เย่ กู้ดดดด! "











หลังลงจากรถเราก็แนะนำตัวกันและกัน แล้วคนเวียตนามคนนั้นก็ทิ้งพวกเรา 2 คนไว้ในเมือง
ได้ความว่ารีซมาเที่ยวคนเดียวที่นี่เหมือนกันและก็ขึ้นรถหวานเย็นมาแบบงงๆ พวกเราเลยตัดสินใจเดินเที่ยวด้วยกันในเมืองซะเลย
เริ่มจากมื้อเที่ยงแชร์อาหารเวียตนามในถนนกลางเมืองแต่คนขายกลับพูดภาษาอังกฤษไม่ได้
ทำให้เราได้เมนูหน้าตาประหลาดซ้ำยังกินไม่ลง รีซเลยวางตะเกียบยอมแพ้ แล้วชวนไปเดินเล่นพร้อมแผนที่ 1 อันในมือ

" เราว่าสะพานแดงไปทางขวานะ เนี่ยข้ามทางรถไฟไป.. "
" ไม่ใช่ๆ ดูป้ายถนนสิ มันต้องไปทางซ้าย.. "
" เอ้ย นี่มันแยกนี้ไม่ใช่หรอ? ดูสิ.. "
...

อย่างที่ใครเค้าว่ากัน เมื่อใดก็ตามที่นักหลงทางสองคนมาเดินด้วยกัน ปลายทางนั้นจะอยู่ไกลเพิ่มไปอีกหลายกิโล 555555
จนในที่สุดเรามาถึงสะพานแดงด้วยความเหนื่อยล้า รีซจัดแจงถอดถุงเท้าแล้วนั่งลงเอาเท้าจุ่มน้ำ วิวด้านหน้าเป็นเจดีย์พร้อมลมเย็นๆ

" โอ้ยยยย เมื่อยขามากๆเลย เธอก็มานั่งด้วยกันสิ "
" เอ่อ ได้ "
" เอ่าแล้วทำไมไม่ถอดถุงเท้า มาๆเดี๋ยวถอดให้ "

ไม่ทันพูดจบรีซก็เอื้อมมือทำท่าจะถอดถุงเท้าให้ เราจึงรีบถอดถุงเท้าด้วยความเร็วระดับสิบ แล้วรีซก็หัวเราะใหญ่
( เหอะ =.= แกล้งได้แกล้งไปนะรีซซซซ )



















แล้วเราก็เดินไปด้วยกันอีกหลายที่ด้วยรอยยิ้มสนุกสนาน
จนมาหยุดที่สุดท้าย ในพิพิธภัณฑ์แห่งนั้น..
ที่ซึ่งรีซหยุดเดินไปดื้อๆ จากนั้นก็ดึงเราเข้าหาตัว จ้องหน้าเรานิดนึง แล้วสักพักก็เลื่อนหน้าลงมาช้าๆ..
เหมือนเรารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น เราจึงพูดกับเค้าเสียงเบาพร้อมกับสะบัดหน้าหลายที
" No.."

รีซหน้าเสียไปนิดนึงเหมือนพึ่งรู้สึกตัว เค้าขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ บอกว่าอารมณ์มันพาไป
เธอคุยสนุก และเราอาจมีวัฒนธรรมที่ต่างกัน
จากนั้นเราเดินกันมาจนมาถึงทางแยก เค้าก็สวมกอดเรา ก่อนจะกล่าวคำลาพร้อมขอโทษอีกครั้ง
และหันหลังเดินจากไปจากที่ตรงนั้นโดยไม่หันหลังกลับมามอง..

เราหวังเพียงสักวันคงจะได้พบกันอีกนะ