สวัสดีครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แย่เอามากๆ จึงอยากเอามาให้ทุกคนได้อ่าน รับรู้ ระวังตัวกัน และหากใครมีข้อเสนอแนะสามารถติดต่อได้เลยครับ
พ่อของเราได้เซ็นค้ำประกันรถกระบะไว้ให้คนรู้จักคนหนึ่ง วันหนึ่งมาบ้านเราถูกตัดสินให้ถูกขายทอดตลาด เป็นทรัพย์สินประมูล เพราะคนรู้จักคนนั้นทำรถกระบะหาย อ้างว่าลงไปดูไร่แป๊ปเดียว กลับมารถหายเลย(เรากับพ่อคิดว่าคงเอาไปขายกินหรือใช้หนี้การพนัน) จนกระทั่งปีที่แล้ว บ้านถูกขาย พ่อเราต้องย้ายที่ทำงานไปอยู่ที่บ้านพักสวัสดิการข้าราชการของที่ทำงานใหม่ ทรัพย์สินที่ควรจะเป็นของเราก็หายไปเฉย ไร่สวนที่เราลงทุนทำไว้เสียไปเกือบๆสามแสนก็ไม่สามารถกลับไปดูแลได้เพราะห่างไกลกับที่อยู่ใหม่ ชีวิตเราต้องมาพังเพียงเพราะคนแค่คนเดียว
จนวันนี้ เราสอบติดที่ธรรมศาสตร์ครับ กำลังจะเข้าศึกษา ด้วยเงินที่ไม่มีแม้แต่จะใช้เรียน เพราะลำพังหนี้สินพ่อเราก็ไม่พอจะใช้หนี้อยู่แล้ว สวนไร่ที่เราลงทุนไว้จะให้เป็นทุนสานต่อการศึกษาของเราก็หายไปด้วย เราตกลงว่าจะไปขอให้เขาชดใช้ให้เราอย่างน้อยส่งเราเดือนละหกพันจนเรียนจบ ต่อรองกันไปจนได้สามพันจนเรียนจบ ทั้งที่ความจริงแล้วมันเป็นฝ่ายเราที่สูญเสียแต่ก็ต้องก้มหัวยอมรับ
เราทำอะไรไม่ได้เลย รู้สึกชีวิตไม่ยุติธรรม ยิ่งเราเป็นโรคซึมเศร้าอยู่แล้ว เราคิดที่จะฆ่าตัวตายเพราะเรื่องนี้หลายครั้งมากๆ หรือเคยพยายามฆ่าตัวตายเพราะเรื่องนี้ไปแล้วครั้งนึงด้วยซ้ำเพราะไม่รู้หนทางที่จะไปต่อยังไงแล้ว
ทางฝั่งนั้นหลังคนที่ให้เซ็นค้ำออกมาจากคุกเพราะคดีอื่น ก็หายแส็บหายสอยไปเลยครับ หาตัวไม่เจอ คุยโทรศัพท์ติดบ้างไม่ติดส่วนใหญ่ มีลูกให้เลี้ยงสองคนไม่เอาเรียนสักคน สอบไม่ติดโรงเรียนประจำจังหวัด มีเมียเป็นพยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด เราคิดหลายอย่างชั่วๆเอาไว้อยากให้ข่มขู่ คิดแบบหมดสิ้นหนทางจริงๆ
ใครพอมีหนทางช่วยเหลือ วิธีอะไรแนะนำ ขอร้องล่ะครับ ช่วยเหลือผมด้วย
คนที่ให้เซ็นค้ำประกัน ไม่รับผิดชอบอะไรกับชีวิตเราเลย
พ่อของเราได้เซ็นค้ำประกันรถกระบะไว้ให้คนรู้จักคนหนึ่ง วันหนึ่งมาบ้านเราถูกตัดสินให้ถูกขายทอดตลาด เป็นทรัพย์สินประมูล เพราะคนรู้จักคนนั้นทำรถกระบะหาย อ้างว่าลงไปดูไร่แป๊ปเดียว กลับมารถหายเลย(เรากับพ่อคิดว่าคงเอาไปขายกินหรือใช้หนี้การพนัน) จนกระทั่งปีที่แล้ว บ้านถูกขาย พ่อเราต้องย้ายที่ทำงานไปอยู่ที่บ้านพักสวัสดิการข้าราชการของที่ทำงานใหม่ ทรัพย์สินที่ควรจะเป็นของเราก็หายไปเฉย ไร่สวนที่เราลงทุนทำไว้เสียไปเกือบๆสามแสนก็ไม่สามารถกลับไปดูแลได้เพราะห่างไกลกับที่อยู่ใหม่ ชีวิตเราต้องมาพังเพียงเพราะคนแค่คนเดียว
จนวันนี้ เราสอบติดที่ธรรมศาสตร์ครับ กำลังจะเข้าศึกษา ด้วยเงินที่ไม่มีแม้แต่จะใช้เรียน เพราะลำพังหนี้สินพ่อเราก็ไม่พอจะใช้หนี้อยู่แล้ว สวนไร่ที่เราลงทุนไว้จะให้เป็นทุนสานต่อการศึกษาของเราก็หายไปด้วย เราตกลงว่าจะไปขอให้เขาชดใช้ให้เราอย่างน้อยส่งเราเดือนละหกพันจนเรียนจบ ต่อรองกันไปจนได้สามพันจนเรียนจบ ทั้งที่ความจริงแล้วมันเป็นฝ่ายเราที่สูญเสียแต่ก็ต้องก้มหัวยอมรับ
เราทำอะไรไม่ได้เลย รู้สึกชีวิตไม่ยุติธรรม ยิ่งเราเป็นโรคซึมเศร้าอยู่แล้ว เราคิดที่จะฆ่าตัวตายเพราะเรื่องนี้หลายครั้งมากๆ หรือเคยพยายามฆ่าตัวตายเพราะเรื่องนี้ไปแล้วครั้งนึงด้วยซ้ำเพราะไม่รู้หนทางที่จะไปต่อยังไงแล้ว
ทางฝั่งนั้นหลังคนที่ให้เซ็นค้ำออกมาจากคุกเพราะคดีอื่น ก็หายแส็บหายสอยไปเลยครับ หาตัวไม่เจอ คุยโทรศัพท์ติดบ้างไม่ติดส่วนใหญ่ มีลูกให้เลี้ยงสองคนไม่เอาเรียนสักคน สอบไม่ติดโรงเรียนประจำจังหวัด มีเมียเป็นพยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด เราคิดหลายอย่างชั่วๆเอาไว้อยากให้ข่มขู่ คิดแบบหมดสิ้นหนทางจริงๆ
ใครพอมีหนทางช่วยเหลือ วิธีอะไรแนะนำ ขอร้องล่ะครับ ช่วยเหลือผมด้วย