เรากับแฟนคบกัน 5 ปีแล้วค่ะ สำหรับเราเราว่ามันนานนะ แต่เมื่อก่อนทั้งๆที่เราคิดว่านิสัยที่ต่างกัน และนิสัยบางอย่างที่ไม่ดี อาจปรับได้ตามวัย แต่ตอนนี้เราว่าเราคิดผิด ทำไมมันยิ่งแย่ลง และเราก็ไม่เข้มแข็งพอ ที่จะรับมือกับคำพูด การกระทำ เราว่าความอดทนมันเกือบมาถึงขีดสุด แต่ความรักมันก้อมีเพิ่มมากขึ้นทุกวัน มันตัดใจยากเพราะรัก แล้วต้องเสียใจเพราะทัศนคติที่ต่างกันสุดๆ เราทั้งคู่ต่างพยายามปรับ เขาปรับตัวเองไม่ได้ พอปรับแล้วเขาไม่มีความสุข ส่วนเราๆปรับได้ แต่เราก็ไม่มีความสุขเหมือนกัน เพราะสิ่งที่เราปรับแล้ว ผลลัพท์มันไม่สามารถทำได้ในระยะยาว เขาพูดเรื่องแต่งงาน และวางแผนมันไว้ เราก็ดีใจที่เขาวางแผน แต่เราคิดมากกว่านั้น ความรักมันไม่สิ้นสุดที่การแต่งงาน ถ้าเราเป็นแบบนี้ทั้งคู่เราคงต้องทะเลาะกัน เราวางแผนการมีลูก และจะเลี้ยงลุกยังไง แต่เขาเองเขายังนึกภาพว่าเขาจะเป็นพ่อคนอย่างไร พื้นฐานครอบครัวเราต่างกัน และต่างศาสนา เขาบอกว่า เขาจะไม่ยอมเสียสละอะไรเพื่อเราขนาดนั้น ทุกอย่างต้องครึ่งทาง มาตลอดตั้งแต่คบกันแรกๆ อันนี้เรารับได้ ครอบครัวของเราเป็นครอบครัวใหญ่ และอบอุ่นมาก เพราะพ่อแม่เรา เลี้ยงพวกเราไม่ไห้รู้สึกขาด ส่วนข้านเขาเป็นครอบครัวเล็กๆ แม่ทำงาน พ่อไปทาง และเขาก็ไม่สนิทกะพ่อเขา เพราะเวลาเขาพูดกะพ่อ พ่อเขาเป็นคนพูดดีๆไม่ค่อยได้นอกจากเวลาเมา จะพูดจาดี แต่เวลาไม่เมา พูดไรด้วยก็จะหันมาตวาด ซึ่งตอนนี้นิสัยเขาก็เหมือนพ่อเขา บางทีเราพูดดีๆด้วย แต่เค้าเล่นเกมส์อยู่ก็หันมาตวาดเรา ทำไห้เราไม่ค่อยกล้าพูดกับเค้า เรากลายเป็นคนเงียบๆเมื่ออยู่กับเค้า เราเลยพอเดาได้ว่าที่เค้าเล่าไห้ฟังว่าแม่เค้าก็ไม่ค่อยอยากคุยกับพ่อเค้ามันคงเป็นอารมณ์เดียวกับที่เราโดน การที่เค้าเป้นคนแบบนี้มันทำไห้เราเหนื่อยที่จะทน เพราะมันแก้อะไรไม่ได้ อยู่ไปก็ไม่มีความสุข และเราพอเดาอนาคตได้ เรารักมาก แต่เรามองไม่เห็นอนาคต อยากจะเลิก แต่พอจะไปก็ทำใจไม่ได้ มันเสียเวลา ที่จะทน อยากตัดใจมากๆ