ก่อนอื่นยอมรับเลยว่าผมละเลยกับเขามาก ไม่ค่อยพาเขาไปเที่ยวไหนเลย เอาแต่ใจตัวเอง บางทีถ้าผมก็โกรธเขาก็ก็จะเงียบไม่พูดกับเขาเลย ของขวัญวันวาเลนไทน์ก็ไม่เคยมี คำว่ารักก็ไม่ค่อยพูด(อายที่จะพูด) แต่เขาดีมากครับ ร่วมทุกข์ร่มสุขกับผมมาตลอด ยิ้มด้วยกันร้องร้องไห้ด้วยกันมาตลอด ตามผมไปทุกๆที่แม้มันจะลำบากแค่ไหนก็ไป จนช่วงหลังๆเราย้ายมาทำงานที่ใหม่ ซึ่งงานของผมมันต้องใช้ความรับผิดชอบสูงมาก ผมเข้างานตั้งแต่ 7 โมงเช้า ส่วนเวลาเลิกงานไม่มีกำหนด บางวันก็สีทุ่มห้าทุ่ม ช่วงนั้นเหนื่อยมากๆกลับมาห้องก็อาบน้ำกินข้าวแล้วก็นอน เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เริ่มงานวันแรก ผมแทบไม่ได้คุยหรือใส่ใจแฟนเลย จนผมตัดสินใจลาออกจากงานวันนั้นผมรู้สึกอยากหางานใหม่ที่มันมีเวลาว่างมากกว่านี้หน่อย วันทำงานวันสุดท้ายผมกลับมาห้องด้วยความดีใจผมอยากกอดแฟนให้ชื่นใจ แต่ก็สายเกินไปแล้ว แฟนไม่ยอมให้ผมกอด เขาลุกหนีผมจากบนเตียงไปนอนข้างล่าง เราต่างคนต่างเงียบไม่คุยกันอยู่หลายวัน จนวันที่ผมเอ่ยปากขอโทษเป็นวันที่ผมได้รู้ว่าที่ผ่านมาผมได้ทำร้ายจิตใจเขาขนาดไหน ละเลยสิ่งที่ผมควรทำให้กับคนๆหนึ่ง ที่รักและร่วมทุกข์ร่วมสุขกันผมมาทุก ที่ยอมผมทุกอย่างมาโดยตลอดโดยตลอด เขาไม่อยากวิ่งตามผมแล้วมันเหนื่อย ตอนนี้เขาบอกว่าให้อภัยผม เขาบอกว่ายังรักผม แต่เขาบอกว่าคงกลับไปคบกันไม่ได้อีก เรายังพักอยู่ห้องเดียวกันครับแต่แยกกันนอน ผมพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเขาอยู่ พยายามชดเชยสิ่งที่ละเลยไป ผมยังพอจะมีหวังบ้างหรือเปล่าครับ ผมไม่อยากเสียเขาไปจริงๆ ผมรักเขามากจริงๆ