คือผมเป็นคนทำเธอเสียใจเองไม่ใช่นอกใจน่ะครับแต่ผมทำตัววุ่นวายเกินไปเป็นเจ้าของเกินจนทำให้เธอรำคาญและเราก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันโดยที่ผมไม่ได้ไปสู่ขอเธอมันทำให้เธอรู้สึกไร้ค่าเธอพูดทั้งน้ำตาผมเป็นผู้ชายซึ่งไม่ได้คิดถึงจุดนี้ผมเห็นเธอเหนื่อยเธอเหม่อผมเลยตัดสินใจขอห่างกันแต่ยังไม่ข้ามวันเลยผมกลับเป็นห่วงเธอคิดถึงและทำอะไรไม่ได้เลยนอนจมอยู่ทั้งวันอยากโทรหาก็ไม่กล้ากลัวเธอรำคาญ ส่วนเรื่องที่เธอกังวนว่าพ่อแม่ผมจะมองเธอไม่ดีที่ให้ผมไปอยู่ด้วยเรื่องนี้ผมคุยกับแม่แล้วแม่บอกไม่เคยคิดแบบนั้นและพร้อมจะทำให้ถูกต้องไปสู่ขอเธอให้แต่ผมดันขอห่างกันก่อนแล้วมาร้องไห้คุยกับแม่ทีหลัง แบบนี้ผมควรจะไปขอคืนดีมั้ยครับ